Hemen hemen aynı şeyi yaşadım, nişanlılığımda sürekli arayan telefonu kapatmayan, nerede olduğumu takip eden biriydi eşim, bende ilk başlarda rahatsız olsam da sonrasında sevdiğinden olduğunu düşünüp uyum sağlamıştım, bu artık rutinim ve hayatım haline gelmişti ve gerçekten alışıyor insan bir noktadan sonra, evlendikten ve biraz zaman geçtikten sonra aynı rutini devam ettirmem ve ondan bekliyor olmam feci şekilde sorun oldu, size kurulan cümlenin aynısını işittim, o zamanlar güvenmiyordum artık evlendik ne gerek var bunlara demeye, beni kısıtlıyorsun, yaşamama nefes almama izin vermiyorsun falan filan demeye başladı, gerçekten çok kırıldım o zamanlar, çok sancılı bir süreç geçirdim, insan adapte olduğu ilgiden anında vazgeçemiyor açıkçası.Sonrasında ben de hiç aramamaya başladım, önemli bir şey bile olsa bazen arar bazen aramaz oldum, şimdi eğer bir mesaj atar ya da ararsam acayip minnet duyuyor, mutlu oluyor. Geçende aramak istedim özledim ama boğmayayım diye aramadım diyorum bazen, keşke arasaydın deyip mızıklanıp duruyor.Siz isteseniz de istemeseniz de işler bu noktaya varacaktır bir süre sonra.Sonrasında da bu rutine alışırsınız, biraz sancılı geçer ama alışırsınız merak etmeyin.
