İnsanın sevdiklerinin olması başkaymış, kendisini kendinden çok seven kadınlar olması bambaşka. Benim hayatımda hiçbiri yok o kadınların. Kendileri için çok özel olduğumu bildiğim/ sandığım bir anneanne ve bir teyze; Allah uzun ömür versin ikisine de. Ama bir vakit geliyor 20 torundan sadece biri, yirmi yeğenden sadece biri olmaktan öteye geçemiyorum çok sevildiğimi bilsem de.
Arkadaşlarım var sohbet ettiğim, yerine göre derdimi paylaştığım ama içimdekilerin onda birini söylesem dokuzunu yuttuğum.
Eşimin ablaları var, hah işte beleş üç tane abla buldum diye sevindiğim, çok şükür bir zararlarını da görmediğim ama temkinli olmayı bir türlü elden bırakamadığım, yanlarında çırılçıplak olamadığım.
Kayınvalideme hiç değinmiyorum, özellikle kızımın olmayışını ( ki bütün samimiyetimle söylüyorum hayatımdaki bu üç yok kadından en az beni üzen hatta benim çoook derin korkularım yüzünden iyi ki yok dedirten bazen ) ve annemin hayatta olmayışını zaman zaman iç serinletme malzemesi yaptığı ve bunu açıkça söylediği olmuştur.
Hasıl-ı kelâm kol kola gezen anne kızlar, beraber oturup kaynatan kız kardeşler ara sıra yaramı kanatıyor. Kıskanç bir insan olmadığımı söylesem de buna inanmayanlar çıkacaktır; olsun çıkar elbet ne demek istediğimi anlayan.
Sabah annemle yaptığım telefon sohbetleri, ablamla çıktığım alışverişler, kıkırdaşıp gülüşmeler, sarılıp ağlaşmalar hayal ederken buluyorum kendimi bazen.
işte böyle...