- Konu Sahibi nutellaaa1775
-
- #1
yıllaaar önce,
aslında 3 yıl önce. okula yeni başlamanın çömezliğiyle falan ilk meraba diyenle samimi olunur ya bilirsiniz, öyle bir arkadaşım olmuştu.
sonra çok saçma bir kişilik olduğunu fark ettim, bir kaç ay sonra ilişkimi yavaş yavaş kestim, meraba meraba boyutuna getirdim.
yaklaşık bir senedir konuşmuyoruz da.
şimdi bu kızcağızımız bayağı sorumsuz biri.
yargılamak bana düşmez ama insanın yanında isteyeceği türden biri değil.
bir gün telefon çalar, X dersaneden içkili çıkmış eve gitmemiş gördün mü diye (aynı dersanede bile değiliz)
bir gün, X ilaç içmiş hastanedeymiş sebebini biliyor musun diye
bir gün X alkol komasına girmiş neden böyle yaptı diye annesi devamlı beni arar.
ben de kadıncağızı teselli ederim, kızı bir arar sorarım ihtiyaçları var mı öğrenirim elimi ayağımı çekerim insaniyet namına o da.
yaklaşık bir yıldır bir mevzu yoktu bu arkadaş da düzelmiş gibiydi.
ta ki dün gece telefonum çalana kadar.
annesi aradı "X izmire kaçmış yalvarırım onu bul."
tamam da teyzecim izmir 30 evlik köy mü? otobüsle 10 saatte gidilen yerde ben nasıl senin kızını bulayım.
saat başı arıyor kimin yanında olabilir, orda ne yapıyor olabilir, telefonu kapalı ona ulaş falan diye.
ve öyle de bir tavrı var ki sanki kızı ben kaçırmışım "o kız bulunacak anladın mı?" diye bağırdı bana mesela.
az çok tahmin edebiliyorum, birisi çağırmıştır o da eğlencesine gitmiştir, mutlaka geri döner.
diğer yandan üzülüyorum da tabi. gencecik kız kendine yazık ediyor.
ama bir yandan buların benimle ne ilgisi var? kasın polisten önce beni aramış bir de emirler veriyor.
annem de sinirlendi, kızlarının bekçisi misin sen bir daha ararsa bana ver falan dedi ama kadıncağız zaten kızını kaybetmiş daha çok sinirleri bozulsun istemiyorum.
ama ya benim sinirlerim?
ne yaparım ne ederim de bu kadına kızıyla ilişiğimin bile olmadığını izah ederim, bilemiyorum.
aslında 3 yıl önce. okula yeni başlamanın çömezliğiyle falan ilk meraba diyenle samimi olunur ya bilirsiniz, öyle bir arkadaşım olmuştu.
sonra çok saçma bir kişilik olduğunu fark ettim, bir kaç ay sonra ilişkimi yavaş yavaş kestim, meraba meraba boyutuna getirdim.
yaklaşık bir senedir konuşmuyoruz da.
şimdi bu kızcağızımız bayağı sorumsuz biri.
yargılamak bana düşmez ama insanın yanında isteyeceği türden biri değil.
bir gün telefon çalar, X dersaneden içkili çıkmış eve gitmemiş gördün mü diye (aynı dersanede bile değiliz)
bir gün, X ilaç içmiş hastanedeymiş sebebini biliyor musun diye
bir gün X alkol komasına girmiş neden böyle yaptı diye annesi devamlı beni arar.
ben de kadıncağızı teselli ederim, kızı bir arar sorarım ihtiyaçları var mı öğrenirim elimi ayağımı çekerim insaniyet namına o da.
yaklaşık bir yıldır bir mevzu yoktu bu arkadaş da düzelmiş gibiydi.
ta ki dün gece telefonum çalana kadar.
annesi aradı "X izmire kaçmış yalvarırım onu bul."
tamam da teyzecim izmir 30 evlik köy mü? otobüsle 10 saatte gidilen yerde ben nasıl senin kızını bulayım.
saat başı arıyor kimin yanında olabilir, orda ne yapıyor olabilir, telefonu kapalı ona ulaş falan diye.
ve öyle de bir tavrı var ki sanki kızı ben kaçırmışım "o kız bulunacak anladın mı?" diye bağırdı bana mesela.
az çok tahmin edebiliyorum, birisi çağırmıştır o da eğlencesine gitmiştir, mutlaka geri döner.
diğer yandan üzülüyorum da tabi. gencecik kız kendine yazık ediyor.
ama bir yandan buların benimle ne ilgisi var? kasın polisten önce beni aramış bir de emirler veriyor.
annem de sinirlendi, kızlarının bekçisi misin sen bir daha ararsa bana ver falan dedi ama kadıncağız zaten kızını kaybetmiş daha çok sinirleri bozulsun istemiyorum.
ama ya benim sinirlerim?
ne yaparım ne ederim de bu kadına kızıyla ilişiğimin bile olmadığını izah ederim, bilemiyorum.