dost mu dedin
niyeyse böyle konulari duyunca üzülüyorum...ben hayatim boyunca hep kendimden verdim. dogumgünlerini hatirlayan hep bendim, bir eksigi var diye düsüsnüp tamamlayan bendi...kisacasi herkesi kendim gibi sanip güvendim. ilk baslarda hersey cok güzel giderken, aniden bozuluyor. hep bir nankörlüge rastliyorum, arkamdan is cevirmeler kiskanclik benden alip vermeme vs..ve bir kez güvenimi yitirdigimde ise birdaha asla güvenemiyorum, uzaklasiyorum. aptal yerine konulmaya calisildim arkamdan is cevrilerek...ne mi oldu, birdaha eskisi gibi olmadi. cok az arkadasim olsun da öz olsun dedim. evlenirkene hepsini cagirdim, sonuc:
birisi geldi, arabam tamirhanede diye bahane bulup 1-2 saat bile durmayip öylece oynamadan oturup kina yakilmadan gitti. güya iyi arkadastik...dügünüme de gelmedi bile.
birisi de "canim ben senin dügününe gelirim, kina mi nisanmi gelemem" dedi, artik hicbirseyimede cagirmadim. cünki kina nisan zaten yasadigimiz sehirdeydi, kapisinin nerdeyse önü yakinligindakilere gelmiyor da kac sehir ötedeki dügüne mi gelecek sanki...
bi diger "arkadas" ise nefretim olan insanlarla isbirlikcigi yapiyormus meger, benden bilgi tasimis laf tasimis,, ama bu öyle böyle düsman degil ciddi anlamda uzak kalmaya calisdigim birine bilgi götürüyordu...
kimiside gelicem gelicem diyip yoktu gelmedi bile...daha neler neler...orda kimin ne oldugunu gördüm.
en acisi da neydi biliyormusunuz, tam kina yakilirkene erkek tarafinin benimle alay ettigini duymam oldu. Annem kinayi esimin yakini bir bayana verdi oda alay etti herkesin icinde benimle. kafam hep o an da oldugu icin kina yakilirkene kendimi veremedim bir damla yas bile süzülmedi. sonrasindada hep basima kakildi kv tarafindan kinaya arkadaslarimin gelmeyisi. ikidebir yalnizlikla alakali laflar sokuldu. yapildi da yapildi olan oldu gecti artik...yalniz insan cok var...yalniz takilmayi sevmek kötü birsey degil ama iste toplulugun oldugu yerde yalniz durmak insanin zoruna gidebiliyor
