- 2 Aralık 2011
- 2.953
- 8.931
- 408
- Konu Sahibi bendeuyeolcam
-
- #1
Arkadaşlar merhaba,
Güzel giden bir evliliğim var. Eşim iyi niyetli, anlayışlı, efendi hoşgörülü, empati yeteneği yüksek, saygılı, fedakar, sadık, sevecen, şefkatli, sessiz sakin biri.
Ama.. Birkaç tavrına sinir olmamayı başaramıyorum.
Bir erkeğin gücünü hissedemiyorum desem haksızlık etmiş gibi hissedeceğim ama sanırım duygularım buna benzer..
Çok kararsız biri.
En basiti; gezmeye nereye gideceğimizi dahi iki saat düşünür.
Kafede ne tarafa oturacağımızı, arabayla nereden gireceğimizi vs böyle basit şeyleri düşünür ve iki saat yanımızdaki herkese danışır.
Bir şeylere karar verse ve arkasında dursa yanlış dahi olsa bir şey demem.
Ama böyle basit şeyler için olunca ve üst üste gelince çok sinir bozucu oluyor.
Hadi bunları bir şekilde ben hallederim ama diğer insanlarla ilişkilerinde de kendini koruyamıyor.
Sürekli emir altındaymış gibi davranıyor.
Hayır demek, nasıl bir şey, bilmiyor.
İşi de olsa gereksiz yere davet edildiğinde, mesela babam berbere gitmek için davet etse, hayır diyemiyor.
Onsuz halledebileceğimiz bir işe biri git sen de işten izin al halledin dese bana gerek yok, diyemiyor.
Çok da azimsiz..
Sürekli dürtülmeye ihtiyacı var.
Ben düşünmek ve sürekli bir şeyleri hatırlatmak zorundayım.
Bazen şımarıklık mı ediyorum, buldukça bunuyor muyum diye düşünsem de eşimi çocuk gibi görmemi engelleyemiyor.
Saygımı kaybetmekten korkuyorum.
Güç delisi bir insan değilim ama bunları hissetmekten hoşlanmıyorum.
Ve kendime değinmemem mümkün değil.
Ben de pasifize edilmiş biriyim.
Eşim kadar olmasa da ben de kararsızım (ama azimliyimdir ve başarılıyımdır genelde)
Sanırım bu sebepten o karar verme, yönetici ruha sahip olunması vs gibi şeylerin daha fazla eksikliğini hissediyorum.
Ne yapılabilir?
Abartıyor muyum?
Güzel giden bir evliliğim var. Eşim iyi niyetli, anlayışlı, efendi hoşgörülü, empati yeteneği yüksek, saygılı, fedakar, sadık, sevecen, şefkatli, sessiz sakin biri.
Ama.. Birkaç tavrına sinir olmamayı başaramıyorum.
Bir erkeğin gücünü hissedemiyorum desem haksızlık etmiş gibi hissedeceğim ama sanırım duygularım buna benzer..
Çok kararsız biri.
En basiti; gezmeye nereye gideceğimizi dahi iki saat düşünür.
Kafede ne tarafa oturacağımızı, arabayla nereden gireceğimizi vs böyle basit şeyleri düşünür ve iki saat yanımızdaki herkese danışır.
Bir şeylere karar verse ve arkasında dursa yanlış dahi olsa bir şey demem.
Ama böyle basit şeyler için olunca ve üst üste gelince çok sinir bozucu oluyor.
Hadi bunları bir şekilde ben hallederim ama diğer insanlarla ilişkilerinde de kendini koruyamıyor.
Sürekli emir altındaymış gibi davranıyor.
Hayır demek, nasıl bir şey, bilmiyor.
İşi de olsa gereksiz yere davet edildiğinde, mesela babam berbere gitmek için davet etse, hayır diyemiyor.
Onsuz halledebileceğimiz bir işe biri git sen de işten izin al halledin dese bana gerek yok, diyemiyor.
Çok da azimsiz..
Sürekli dürtülmeye ihtiyacı var.
Ben düşünmek ve sürekli bir şeyleri hatırlatmak zorundayım.
Bazen şımarıklık mı ediyorum, buldukça bunuyor muyum diye düşünsem de eşimi çocuk gibi görmemi engelleyemiyor.
Saygımı kaybetmekten korkuyorum.
Güç delisi bir insan değilim ama bunları hissetmekten hoşlanmıyorum.
Ve kendime değinmemem mümkün değil.
Ben de pasifize edilmiş biriyim.
Eşim kadar olmasa da ben de kararsızım (ama azimliyimdir ve başarılıyımdır genelde)
Sanırım bu sebepten o karar verme, yönetici ruha sahip olunması vs gibi şeylerin daha fazla eksikliğini hissediyorum.
Ne yapılabilir?
Abartıyor muyum?