Ne yapacağımı bilemiyorum, yorumlarınız benim için önemli...

annem beni ve kardeşimi geçim sıkıntısından anenemlere brakmıştı kendi çalışıodu ama tam 7 yaşımdayken çok yakın bi akrabamzdan yengemn kardeşi tarafından tacize ugradım 20 yaşındayım ve kimse bilmez bu durumu içimdeki uçurumu lise döneminde annem yanına almıştı bizi bir evde 2 yabancı gibiydik ne o bni tanıo ne ben onu annemin en sevdigi renk ne onu bile bilmiordum hergün bi olay bi kavga tutup gidiodu babamlada anlaşamıolr o ak der babam kara babam kötü adam degil aslında ama birz bencil anneme kocalık görevini yapmamış sorumlulk almamış ama 2 çocugu için gerekrse gözünü kırpmadan canını verir bilirim.annemle her kavgamda çocukluma olan öfkemden dolayı anneme sen bna hiç bi zmn anne olmadın dogrmayla anne olunmaz gbi çıkışlarım olurdu annem oturur aglardı pişman olurdum bnde ama bilmio ki yaşadıklrımı bu hırçınlıgım öfkem neye kime..anlatamadıgmdan faturayı anneme kesiodum.. belki aç kalcaktık ama annemle olcaktım o eller dokunamıyacaktı bana daha bi baglı olcktık el bebek gül bebek büyüdük ama yetmio içimdeki fırtına dinmio...

lisede yine herşyin kötü gittigi bi dönemde birini tanıdım oda bnim gibi yaralıydı ailesi tarafından doluydu hayta karşı. elini uzattı hiç çeknmeden tuttum o eli buna ihtiyacım oldugunu hissttim körü körüne baglandım ona herşyi onda ögrendm sevmeyi ondan ögrendim ve yaşamayıda hayatta olmakla yaşamak arasındaki farkı ögrendim kahramanmdı o benim...
ama yanlış insandı suçu olmadıgı halde sabukalıydı hayattan yna babası hapiste annesi başka bi şehrde onu ve kardeşinide ananesi büyütmüş sonrasında gitti..annesinn yanına orya yerlşti bni bırkp gitti fiziksel olark ayrılmştık belki ama yüregimz birdi 2 ayrı bedende tek bi ruhtur hissedebiliordum bunu unutamadm onu oda unutamdı bni çıkmıodu ne aklımdan ne yüregimden geliodu arada sırada görüşüoduk sevgili degildik bi adı yoktu birlikteligimzin ama ilk dokunuş ilk öpüş her bişeyi o süreçte yaşadık sonra ögrendim ki nişanlanmış ve bnm yüzümden ayrılmışlr onu tanıyalı 5 sene olucak ama unutamıorum onu hla.bu sene gitmeyi düşünyorum yaşadıgı şehre orya yerleşmeyi...

giderken anneme aileme bi mektup yazmayı herşeyi anlatmayı annemi suçlamalrımın gerçk sebebini yazmayı düşünyorum..zten gidince yanıma ailemide almayı planlıyorum.tüm dünyası 2 çocugu olmuşken annem bensiz yapamaz yaşayamz yıkılr bu acımasız hayatta herşey dayanır ama benm hasretime dayanamaz bilirim.yanlış anlamanızı istemem evden kaçmıyorum sadece bulundugum üniversitede okuyorum ve oradki üniversiteye geçiş yapcam bu sene çünkü bu şehir bir çok hikayede oldugu gbi bnmde unutamıcak anlarımı kucaklıyo her bi köşesinde bi çıglıgım her bi yerinde tebessümlerim var benim ve yne bilirimki bu şehrde ben var oldukça o geçmişten kalan kırıntılr batacak yüregime onun için gitmeliyim..

benimle ilgili düşüncelerinizi burada paylaşırsanız beni çok mutlu edersiniz birazda olsa bu duygu bulanıklıgından kurtarırsınız ...şimdiden teşkkrler



Ne gülümsemek gerçek mutluluk, Ne de ağlamak en büyük acının ifadesi...Ne seni
seviyorum sözü gerçek sevgidir, Ne de söylememek sevmediğinin göstergesi... Hayat ne gideni getirir ne de kaybetiğin zamanı geri çevirir...ya yaşaman gerekeni zamanında yaşayacaksın yada yaşayamadım diye zırvalanmayacaksın


mutlu olmak adına ....

cocukluk doneminde yasanan travmalar insanin hayati boyunca karsisina cikyor malesef. bulundugunuz sehirde mutlu degilseniz ayrilmanizda fayda var gercekten. ama butun umutlarinizi o insana baglamadan gidin. cunku onunla isler umdugunuz gibi gitmezse pismanlik duyabilirsiniz. bunun disinda baska ne desem bilemiyorm. hizli karar vermekten kacinin...hersey gonlunuzce olsun...

guzellıkk tebdılı mekanda ferahlık vardır yenı bı hayat yenı bı sehır sana cok ıyı gelecektır ınan annene hıssettıklerını ona ozlem duyarken daha ılımlı bakacaksınn daha anlıycaksınn

yasadıgın sehır bu kadar sıktıysa degıstırmenı tavsıye ederım bende unıversıteyıı annenlere 1 saat uzaklıkta okumak yerıne tee nereye gıtmıstım ıs hayatımdada ole ve oldukcaa olgunlastımm ama hıc bısey aılenın yanındakı kadar kolayda olmıycakk bunu bılerek cık yola

çok üzüldüm yaşadıklarına...umarım senin için herşey çok güzel olur

teşkkr ederim hepinize ayrı ayrı annemi anlıyorum yada anlamaya çalışıorum hayatımda bna yaşattıklrı herşey için önce kendimde aradım hatayı ben kimi kınadımda bunları yaşadım yada ne yaptım bunları hakedecek die ne yazık ki yanıt bulamadım çünkü yolun başındayken çocukluk rüyalrımda yakaladı hayatın acımaszlıgı bedenimi ruhumu eline geçirdi ben hayttan bi şans dilenrken ailem bnden 2.bi şans ister oldu ama düşünyorumda kimseyi suçlamamk gerkiomuş yaşamam gerkiomuş yaşadım ve erkn yaşta olgunlaştım ama tek bi istegim var yaptıklarımdan yargılanmamak biraz anlayış bekliorum insanlardan hiçkimse 4/4lük yaşamıo hayatı herkesin içinde gizli bi roman var aslında ben yargılamıoken onlrı yaptıklrını yanlışda olsa anlamya çalışıosam aynı töleransıda kendime verilmesini istiyorum bakıorum şöyle bi çevreme insan degil insancık sarmış 4 yanımı hepsi iyi gün dostu hepsi bi açık arar olmuş onun için artık sadce kendim için yşamyı istiyorum

şu anda kac yasınızdasınız acaba

mnla .!.:

cocukluk doneminde yasanan travmalar insanin hayati boyunca karsisina cikyor malesef. bulundugunuz sehirde mutlu degilseniz ayrilmanizda fayda var gercekten. ama butun umutlarinizi o insana baglamadan gidin. cunku onunla isler umdugunuz gibi gitmezse pismanlik duyabilirsiniz. bunun disinda baska ne desem bilemiyorm. hizli karar vermekten kacinin...hersey gonlunuzce olsun...

Genişletmek için tıkla...

haklısınız çocukluk döneminde yaşananlar apayrı bi yer taşıo kişilik oluşumunda geçmişle takıntılı bi insan degilim ama haytım bi kısır döngü adeta hep aynı sorunlr aynı düşüncelr soyutlayamıyorum kendimi aldıgım kararlar ne derce dogru bilmiorum ama şundan eminim uzaklaşmaya ihtyacım var tşkler güzel yorumun için a.s.

Asli .!.:

şu anda kac yasınızdasınız acaba

Genişletmek için tıkla...

20 yaşındayım .)

ama daha küçüksün bence annenın yanında kal derim ya savunmasız kalırsan birgün bunları iyice düşün derim

Asli .!.:

ama daha küçüksün bence annenın yanında kal derim ya savunmasız kalırsan birgün bunları iyice düşün derim

Genişletmek için tıkla...

haksız degilsinz ama annemnde uzaklşmaya ihtiyacı var bide şu vr ileride evlenicem allh kısmet edrse ve eşim olack adam bu olayı bilmeli mi bilmemeli mi yanii bu yaşadıgm utanç verici durum evlilik hayatımı ne yönde etkiler bilemiorum tuaf olan şu ki o şahısın kardeşindende evlilik teklifi aldım geçen ay bna aşık oldugunu okulun bitmesini bekledigini söyledi
bazen diorum ki allhıma binlerce şükür aç degilim açıkta degilim anam babam başımda beni çok seven bi aileye sahibim (boşanmak üzere olsalarda)işlerim yolunda gidio herşeye ragmen etrafın takdirini toplamayı başarabiliorum tüm kötülere ragmen iyilerde var bu hayatta güzelliklerde var ama ben mi şükretmyi bilmiorum acaba bu isyankar tavırlar mı bni böyle düşündürüo bilemiorum ama içimdeki öfke hiç bitmio

ŞİMDİ Tacizdemı bulundu uoksa tecavüzmü etti neden utanıyosun kı kendınden senın sucun ne

tacizde bulundu o anlar hiç silinmio hafızamdan elle taciz etti ve bi yandanda kendini tatmin etti lise ögrencisiydi o zamanlr

tabıkıde cok zor bişey haklısın ama ömür boyu silemez isen hayatını cok etkılr psıkoljık yardım al bence

zhebani .!.:

çok üzüldüm
şimdi bu insanı şikayet etmediniz mi

Genişletmek için tıkla...

hayır sustum çocuktum çünkü nasıl kanıtlayablrdm ki kim inanırdı bna bide çocuktum işte 6-7 yaşlarında bişeyim bunlrı o yaşlrda düşünemzdm ki

Merhaba,yaşadıklarını yüreğimde hissediyorum buna inan ve gerçekten üzüldüm.Ama başka şehire gitmeden önce 2 kere düşün derim ben.Bunu burada anlatmak ne kadar doğru bilemiyorum açıkçası çekiniyorum ama senin mesajını okuduktan sonra bunları anlatarak destek olmak istiyorum.
Ben de seninle aynı şeyleri yaşadım,hem de öz babam tarafından..O yüzden acını yüreğimde hissediyorum dedim.Çocuklukta yaşananlar bir ömür boyu insanın yakasını bırakmıyor.Şu an 26 yaşındayım ama eskiden beri psikolojik olarak tedavi görme hayaliyle yanıp tutuşuyorum...Seninle aynı şeyleri yaşadım,bize de babaannem sahip çıktı ama o pislikle aynı bahçe içindeydik..Yanıbaşımızdaydı hep,sonradan beni rahat bıraksa da suratını görmek bile yetiyordu dünyamın kararmasına.Ve o yüzü ne yazık ki her gün görmek zorundaydım.

Sana dertlerimi anlatmak değil niyetim ben başka bir konuya değinmek istiyorum..Ben de 23 yaşında birini sevdim.Aşk bir defa olur derim hep o yaşıma kadar kimse umurumda olmamıştı..Senin dediğin gibi aynı benim gibiydi,o da acılıydı,onun da ailesinden problemleri vardı..Ve kaçtık,bir yuva kurduk kendimize.3 senedir çok şükür ki mutluyuz.Sen de bunları yaşayacaksın belki ama şunu asla unutma ki kendi içindeki yaralarını o insan saramayacak..Ben bu yanılgıya düştüğüm için çok acı çektim..İçimdekileri hep o insan temizleyecek dedim ama olmadı..Belki benim yapamadığımı sen yaparsın,belki seni seven daha çok sever,derdine derman olur ama ben bunu yaşayamadım..Eşim dertleşmeyi pek sevmez.Babamla ilgili konuları biliyor fakat konuşmak isteyince dayanamıyorum deyip kapattırıyor konuyu.Kendi problemleri de hala devam ettiği için benimkilere yetişemiyor..Yani 2 yaralı insan birbirinde derman ararsa bir taraf hep mağdur oluyor bunu bil..Ben inan çok güçlü ir insanım fakat evlendiğimizden beri hep eşimin sorunlarıyla uğraştık,hep ona destek oldum,dinledim,zaman verdim,anlayışlı oldum..Ama benim sorunlarıma hiç sıra gelmedi..Hayal ettiğim gibi bana karşılıksız şefkat veren biri olmadı,derdimi dinleyen,bir kerecik bile olsa sadece ama sadece seni mutlu etmek için buradayım diyen biri olmadı..Ben yine dertlerimle,içimdekilerle başbaşa kaldım.Bir ömür olduğu gibi..Tabi bu sefer üstüne evlilik sorumlulukları ve eşimin sorunları eklenerek..

Senin içini karartmak değil amacım,bence şehrini değiştirmen harika bir karar,git ama okumak olsun ilk hedefin.Hatta okumakta değil kendin olsun ilk hedefin,kendini mutlu etmek olsun..Kimseyi çaren olarak görme,yaşadıklarımız o kadar derin ki çare ancak kendimiziz maalesef..Ya bu dünya böyle,ya da benim kaderim.Şimdi ki aklım olsa kendim için çok daha fazla şey yapardım..Umarım benim yaşadıklarımın hiçbirini yaşamazsın ve sevdiğinle birbirinize kenetli upuzun mutlu bir ömrünüz olur..Ama anlattıklarım bir ablan olarak aklında bulunsun..

_Lilium_ .!.:

Merhaba,yaşadıklarını yüreğimde hissediyorum buna inan ve gerçekten üzüldüm.Ama başka şehire gitmeden önce 2 kere düşün derim ben.Bunu burada anlatmak ne kadar doğru bilemiyorum açıkçası çekiniyorum ama senin mesajını okuduktan sonra bunları anlatarak destek olmak istiyorum.
Ben de seninle aynı şeyleri yaşadım,hem de öz babam tarafından..O yüzden acını yüreğimde hissediyorum dedim.Çocuklukta yaşananlar bir ömür boyu insanın yakasını bırakmıyor.Şu an 26 yaşındayım ama eskiden beri psikolojik olarak tedavi görme hayaliyle yanıp tutuşuyorum...Seninle aynı şeyleri yaşadım,bize de babaannem sahip çıktı ama o pislikle aynı bahçe içindeydik..Yanıbaşımızdaydı hep,sonradan beni rahat bıraksa da suratını görmek bile yetiyordu dünyamın kararmasına.Ve o yüzü ne yazık ki her gün görmek zorundaydım.

Sana dertlerimi anlatmak değil niyetim ben başka bir konuya değinmek istiyorum..Ben de 23 yaşında birini sevdim.Aşk bir defa olur derim hep o yaşıma kadar kimse umurumda olmamıştı..Senin dediğin gibi aynı benim gibiydi,o da acılıydı,onun da ailesinden problemleri vardı..Ve kaçtık,bir yuva kurduk kendimize.3 senedir çok şükür ki mutluyuz.Sen de bunları yaşayacaksın belki ama şunu asla unutma ki kendi içindeki yaralarını o insan saramayacak..Ben bu yanılgıya düştüğüm için çok acı çektim..İçimdekileri hep o insan temizleyecek dedim ama olmadı..Belki benim yapamadığımı sen yaparsın,belki seni seven daha çok sever,derdine derman olur ama ben bunu yaşayamadım..Eşim dertleşmeyi pek sevmez.Babamla ilgili konuları biliyor fakat konuşmak isteyince dayanamıyorum deyip kapattırıyor konuyu.Kendi problemleri de hala devam ettiği için benimkilere yetişemiyor..Yani 2 yaralı insan birbirinde derman ararsa bir taraf hep mağdur oluyor bunu bil..Ben inan çok güçlü ir insanım fakat evlendiğimizden beri hep eşimin sorunlarıyla uğraştık,hep ona destek oldum,dinledim,zaman verdim,anlayışlı oldum..Ama benim sorunlarıma hiç sıra gelmedi..Hayal ettiğim gibi bana karşılıksız şefkat veren biri olmadı,derdimi dinleyen,bir kerecik bile olsa sadece ama sadece seni mutlu etmek için buradayım diyen biri olmadı..Ben yine dertlerimle,içimdekilerle başbaşa kaldım.Bir ömür olduğu gibi..Tabi bu sefer üstüne evlilik sorumlulukları ve eşimin sorunları eklenerek..

Senin içini karartmak değil amacım,bence şehrini değiştirmen harika bir karar,git ama okumak olsun ilk hedefin.Hatta okumakta değil kendin olsun ilk hedefin,kendini mutlu etmek olsun..Kimseyi çaren olarak görme,yaşadıklarımız o kadar derin ki çare ancak kendimiziz maalesef..Ya bu dünya böyle,ya da benim kaderim.Şimdi ki aklım olsa kendim için çok daha fazla şey yapardım..Umarım benim yaşadıklarımın hiçbirini yaşamazsın ve sevdiğinle birbirinize kenetli upuzun mutlu bir ömrünüz olur..Ama anlattıklarım bir ablan olarak aklında bulunsun..

Genişletmek için tıkla...

ablam ...öncelilkle ne kadar aynı kaderi paylaşıo olsakta yazını okuduktan sonra gözyaşlarıma hakim olamadım ve şu yönden halime şükrettim babam bana bu acımasızlıgı yapmadı tamam bende böyle bi talihsizlik yaşadım ama benimki allahtan yabancıydı ve 40 yıldea bi görüyorum kendisini bide böyle olmasaydı hergün o insanla yüzyüze gelseydim ya da aynı evi paylaştıgım babam olsaydı ve bunu defalrce tekrralasaydı die düşündüm ben bu kdarını hazmedememişken böyle bi durumda senin kadar güçlü olamzdım die düşünüyorum ve yine şanslı görüyorum kendimi ki annem derdimi bilmedigi halde halimi görüp içten içe kahroluyordu ve bu durumu çocuklugmda yanımda olamadı die kenidini suçluyor ve bunun için beni 3-4 defa psikolojk yardım almam için doktora götürdü kaç kez konuşmaya çalıştım ama yapamadım bir tek bu noktada cesaretim kırılıo her seferinde susmak bilmeyen ben bir tek burda susuyorum yapamam ki 13 sene geçmiş üzerinden ve herkes bi hikaye yazmış kendince hakkımda ben bütün bunlrı silip ben bunları yaşadım diemiorum ki varsın onlar gençlik bunalımı olarak görsün öfkemi hırçınlıgımı yine şanslısın aslında seni herşeyinle kabul eden bi kocan var herşeyden öte mutlusun tamam bu konuda seni dinlemio olabilir ama onun tarafından bakacak olursak ki 3.bi göz olarak bence senin daha fazla bu olayı düşünüp kendini üzmenden bunu mutlulugunza yansıtmandan korkuo olablir biz kabullenebilirz olanları ama erkeklr için durum farklı onlar kolay kolay hazmedemiolr bu tür durumları heleki bu sevdigi karısının geçmişinden süregelen kapanmayan bi yara ise kim bilir benim karşıma kim yada kimler çıkacak belki evliliktede umdugumu bulamicam ben daha yolun başındayım dualarını eksik etme benden nolur iyi insanlar çıksın karşıma çünkü bundan daha fazlasına gücüm olmayablir aslında çok güçlü kızımdır herşeyi atlatırımda bi bu kapanmayan geçmişi kapatamıorum sürekli kamçılıo beni sürekli peşimden gelio bi gölge gibi. inanırmısın benim babam o kadar saftır ki herkesi kendi gibi bilir ben nasıl onu hiç büyümiyecek bebegiysem başkalırının çocugua onun için öyledir aglayan bebege dayanamz susturmasınıda bilir hani.beni her seferinde koşulsuz affeder hiç başımada kakmaz annem gibi.bak aslında şanslı oldugumuz bi nokta daha var sen eşinden yana ben (ne kadar annemle anlaşamasalarda) :) babamdan yana .bilmiorum çok mu fazla iyimser düşünyorum ama ne bilim şuan bunlara inanmak ve ona göre yol almak istiyorum..

Yok ablacım haklısın aslında,biz yaşadıklarımızdan dolayı ufak şeylerle mutlu olmayı öğrendik..İkimiz adına konuşuyorum çünkü eminim sende benim gibisindir..Biz bu hayatın en zorundan başladık o yüzden artık zoru bile mutluluk veriyor.Eşim konusunda haklısın senin dediğin gibi düşünmem lazım ama yapamıyorum.Yani beni seviyor,bilerek ve isteyerek beni üzecek bir şeyi asla yapmaz.Aramızdakilerin ondan dolayı olduğunu biliyor ve benden her seferinde zaman istiyor,kahroluyor.Beni bütün o dinlememeleri kendi sorunları yüzünden..Ayrıca benim abartılı hayallerim de var tabi işin içinde.Belki hayallerim çok uçuktu,gerçek hayat buydu ve ben bunlarla aklımdakini bağdaştırmadım.Ne olursa olsun şükretmek lazım hayatta bunu çoktan öğrendim ama içimdeki yaşama kıvılcımı var ya hani onun söndüğünü hissediyorum artık elimde değil..Şükür edip öylesine yaşayan sıradan biriyim artık.

Annen geçim sıkıntısından seni bırakmış ama kahrolmuş ne mutlu sana benim annem olaylar gözünün önünde olduğu halde dayak yerim korkusuyla sesini çıkarmazdı..Eğer benim için mücadele eden bir annem olsaydı şu an onu asla yalnız bırakmaz yanıma alırdım..Aksine o da babam gibi hep bizden faydalanmaya çalıştı..O yüzden aralarında bir fark görmüyorum..Hayata eyvallah deyip devam etmek kolay ama yarım başladıysan bu yola yarım oluyor herşeyin..Bir birey için her şey anne babayla başlar..Dostundan kazık yersin,sevgilin terkeder,hastalıklar atlatırsın..Hepsini bir şekilde atlatırsın ama anne baba sevgisinin eksikliğini hiç bir şekilde atlatamıyor insan..İnsanları görüyorsun herşeyleri tastamam mükemmel bir aile,hiç dert görmemiş içinde bir yer sızlıyor ister istemez..Onun da bir derdi vardır elbet diyeceksin ama derdi olsa ne olur o tam bir insan..Her zorluğa göğüs gerer artık.Anne baba sevgisiyle büyümüş onu ne yıkabilir ki artık?

Böyle işte hayat bir umutlanarak,bir dibe batarak geçip gidiyor işte,olacakların önüne geçilmiyor..Umarım yaralarını saracak insanları çıkarır Allahım karşına..

_Lilium_ .!.:

Yok ablacım haklısın aslında,biz yaşadıklarımızdan dolayı ufak şeylerle mutlu olmayı öğrendik..İkimiz adına konuşuyorum çünkü eminim sende benim gibisindir..Biz bu hayatın en zorundan başladık o yüzden artık zoru bile mutluluk veriyor.Eşim konusunda haklısın senin dediğin gibi düşünmem lazım ama yapamıyorum.Yani beni seviyor,bilerek ve isteyerek beni üzecek bir şeyi asla yapmaz.Aramızdakilerin ondan dolayı olduğunu biliyor ve benden her seferinde zaman istiyor,kahroluyor.Beni bütün o dinlememeleri kendi sorunları yüzünden..Ayrıca benim abartılı hayallerim de var tabi işin içinde.Belki hayallerim çok uçuktu,gerçek hayat buydu ve ben bunlarla aklımdakini bağdaştırmadım.Ne olursa olsun şükretmek lazım hayatta bunu çoktan öğrendim ama içimdeki yaşama kıvılcımı var ya hani onun söndüğünü hissediyorum artık elimde değil..Şükür edip öylesine yaşayan sıradan biriyim artık.

Annen geçim sıkıntısından seni bırakmış ama kahrolmuş ne mutlu sana benim annem olaylar gözünün önünde olduğu halde dayak yerim korkusuyla sesini çıkarmazdı..Eğer benim için mücadele eden bir annem olsaydı şu an onu asla yalnız bırakmaz yanıma alırdım..Aksine o da babam gibi hep bizden faydalanmaya çalıştı..O yüzden aralarında bir fark görmüyorum..Hayata eyvallah deyip devam etmek kolay ama yarım başladıysan bu yola yarım oluyor herşeyin..Bir birey için her şey anne babayla başlar..Dostundan kazık yersin,sevgilin terkeder,hastalıklar atlatırsın..Hepsini bir şekilde atlatırsın ama anne baba sevgisinin eksikliğini hiç bir şekilde atlatamıyor insan..İnsanları görüyorsun herşeyleri tastamam mükemmel bir aile,hiç dert görmemiş içinde bir yer sızlıyor ister istemez..Onun da bir derdi vardır elbet diyeceksin ama derdi olsa ne olur o tam bir insan..Her zorluğa göğüs gerer artık.Anne baba sevgisiyle büyümüş onu ne yıkabilir ki artık?

Böyle işte hayat bir umutlanarak,bir dibe batarak geçip gidiyor işte,olacakların önüne geçilmiyor..Umarım yaralarını saracak insanları çıkarır Allahım karşına..

Genişletmek için tıkla...

İnsan eksik yaratılır.

Tamamlanmayı bekler, tamamlamayı ister.

İnsan yorgun yaratılır.

Sırtını dayayıp dinlenmeyi bekler, destek olup yaslanılmayı ister.

İnsan cevapsız yaratılır.

Güneşin her sabah neden doğduğunu öğrenmeyi ister.

İnsan amaçsız yaratılır.

Güneşin her sabah doğduğunu görmek için bir neden ister.

ben bide şuna inanırım ablacım insan ne yaşarsa yaşasın allah katında hep bi karşılıgı vardır her bişi ölçüyle yaratılmış bu haytta acıyı veren allah mutluluguda verir bizim yeteri kadar gözyaşımız aktı.anladıgım kadarıyla evliligin ne kadar sevgi üzerine kurulsada eski heyecanını yitirmiş yorulmuşsunz ikinzde sorunlardan biraz renk katın hayatınıza bi harektlilik girsin ne bilim eskiden nasıldınız bilmiorum ama o günlere dönmeye çalışın tüketmeyin sevginizi tam aksine çogaltın bi günde olsa onu bunu düşünmeden birbirniz adına bişiler yapın tüm dertlerden sorunlardan uzak .yalnızlık alır sararsa seni kollarına eger bırakamzsın onu her an her saniye bi milyon kalabalıgın içinde de olsan yalnız hissedrsn kendini aslında alışıgım ben diosundr çocukkende yalnızmışsın tek başına mücadele etmişsin hayatla ama artık tek degilsin 2 kişisinz (dier aile bireylerini bilmiorum bagışla) içindeki o yalnızlık çocuklugunda kalmalı.hani gidicem bu şehirden diorum ya tüm yalnızlıgıma meydan okuyarak gidicem ailemide yanıma alarak onlar yetr bana anladım ki bu geçmiş hep içimde oldukça önümü göremicem ve gelecekten hep korkucam onun için yapmalıyım bunu sevdigim adamın yanında olmayı istiorum bilmiorum ki sonunmuz ne olacak onunla ailem şimdiden istemiolar ailesi düzensiz die ama seni okuduktan sora bi umut doldu içime görmeni isterdim gözlerim ışıl ışıl inanıorum buna herşey yoluna girecek sende bende inş hakettigimz mutlulugu yaşıcaz bna düşen yükümü sırtlayıp yola koyulmak aslında ben kendimi bildim bileli aklım hep gitmelerde ...

Ne güzel demişsin kendimi bildim bileli aklım hep gitmelerde..Aynı benim duygularım :)

Umudun olmadığı yerde hayat biter,nefes alıp veren her insanın hayatında mutlaka umut vardır.Ne mutlu bana bir ufak ışık yakabildiysem aklında..Allaha olan inancım o kadar fazla ki..Ne namaz kılarım düzgün,ne de dini görevlerimi düzgün yerine getiririm ama Allahın herkese hakettiğini vereceğine olan inancım çok fazla.Adalet elbet yerini bulacak..Hala bekliyorum babamın düştüğünü görmeyi,öbür dünyada değil bu dünyada benim kadar çaresiz ve yalnız kalsın istiyorum..

Çok güzel şeyler söylemişsin,bunların hepsi için çaba sarfettim tek başına,ama tek taraflı olmuyor..Sabah 9 gece 1 çalıştığımız bir işimiz var (internet cafe).Şehirde değil ufak köyden bozma bir ilçedeyiz..23 yaşıma kadar doğma büyüme İstanbulluyum ben.Buraya alışana kadar çok gözyaşı döktüm ki hala alışmış sayılmam.Kafama göre bırak candan dostu tek bir arkadaşım bile yok,sıradan biri olmadığım için herkesle anlaşamıyorum..Yakında ben ayrı işte çalışacağım çok bunaldığım için böyle bir karar verdim.Eskiden bunu göze alamazdım birbirimizi hiç göremeyeceğiz diye..Baktım ki tek başına uğraşıyorum çalışayım en azından kendime güvenim yerine gelir dedim.Çünkü ben liseyi bitirdiğimden beri evde oturmadım...Tatilimiz yok,sosyal aktivite yok günün tamamı işte,gecesi de uyuyarak geçiyor.Bu dar alanda bile bize vakit ayırma çabalarım,ilişkiye renk katma çabalarım boşa gitti..O yüzden dedim ya vazgeçtim artık kendi içimde aramaya çalışacağım huzuru..Onu bu kadar sevmeseydim hep gitmelerde olan aklım çoktan yola koyulmuştu..Ama biliyorum ki dayanamaz bensiz bu sorunlara,yapamaz..

Özür dilerim canım biraz fazla konuştum sanırım.Umudun daim olsun,gitmelere meyleden yüreğin düşsün yollara huzura kavuşsun :)