sizi anlıyorum demek istediğim de bu; ailenizle ilgili sorunlar psikolojinizi bozmuş, sizi bağımlı biri yapmış.herkes sizin babanız gibi değil diyorsunuz da herkesin ailesi kollarını açıp beklemiyo. kaç yasına gelmişsiniz.
benim babam ben 17 yasındayken öldü. evimiz, yardım edenimiz kimse yoktu. annem 50 yasından sonra işe girdi, ilkokul mezunu bi kadın olarak. kardeşim de ben de üniversiteyi bitirdik, evlendik ve bunları hiç kimsenin desteği olmadan yaptık. demek istediğim herşeyi yapacak kadar güçlüsünüz, herşeyi başarabilirsiniz. aileniz bu kadar düşkünse çocuğa onlar da biraz destek olur siz boşanıp ayrı eve çıktıktan sonra. torunlarının aç kalmasını istemezler. ama siz hala küçük bi kız çocuğu gibi onay ve destek bekliyorsunuz. sizin küçümsediğiniz desteği bulamayan çok fazla insan var.
babanız belli ki sorunlu bi insanmış. psikologa gidin, kafanızda babanızı affedin önce. ve çocuğunuzla huzurlu güzel bi hayat yaşayın. sürekli ben namussuzluk yapmadım diyorsunuz bi de. belki de başka bir erkeğin hayatınıza girmesinden korkuyorsunuz ileride, ama yalnız da kalmak istemiyorsunuz. bu namussuzluk falan değil. (ayrıca öyle bi adamı evliyken de aldatsanız namussuzluk olmazdı sadece karakterinize yakışmazdı). yeniden sever, sevilirsiniz. ama önce sağlıklı düşünmeniz destek almanız lazım.
iyi şanslar.