- 26 Mayıs 2015
- 2.599
- 1.547
- 83
Bu sefer uzun uzun dökeceğim içimi. ve sizden bir yol göstermenizi isteyeceğim, şayet ben yolumu kaybettim
ailemle birlikte yaşıyorum, 1 sene sonra diplomamı alıyorum üni mezunu olacağım inşallah.
4 ay önce yakın arkadaşımın bir arkadaşına aşık oldum. öyle birden bire. pata küte başlayan bir ilişki oldu. bir kaç buluşmadan sonra birbirimize olan hislerimizi söyledik, ama gerçekten ilk defa yüreğimin en derininde hissettim birini. gece uyuyamıyor 2-3 saat uykuyla sanki günlerce uyumuşum gibi dinç geziyordum, hep aklımdaydı, hep onunla konuşacağım zamanları görüşmeyi bekliyordum dilimden hiç düşmüyordu.. O da bana karşı hep beni sevdiğini söylüyordu.Hala inanmıyorum, ama hala sevgilim.
Şimdi şöyle, sevgilimin ailesi fazlaca muhafazakar bir aile anlattığına göre ( benim ailemden kat kat daha fazla), beni amcası babası vs. aynı ortamdayken saatlerce aramaz ve onların yanında eline telefon dahi alamayacağını söyler. etnik köken olarak kendisi benden farklı bir kökende, ve o kültür ile yetişmiş biri. bense tamamen bireysel yetiştim.Babasının maddi ve sağlık problemleri yüzünden üniye hiç başlayamamış, babasının dükkanında sabah 8 akşam 10 tek başına tüm işleri idare ediyor ve 3 kardeşine de kendisi bakıyor annesi babası dahil. babası sadece nadiren uğrayıp teftişe geliyor diyebiliriz. beyimiz halinden gayet memnun, karnı doyuyor,sırtı pek,ailesine yetiyor.
ANCAK BANA HİÇ YETMİYOR. Ben 21 yaşındayım , gece 10 a kadar bana yazsın diye beklediğim bir sevgilim var, haftada 1 güne bile razıyım ancak o kadar bile çalışmadığı zaman yok, hep çalışıyor. 4 ayda kaç kere gördün desen 2 elimin parmağını geçmez.Sevgi desen eksik kalıyor, adamın bir seni seviyorumuna talim oluyorsun. bunu onla konuştum ancak hayat şartlarından dolayı bana bu kadarını verebileceğini ve böyle bir durumda ailesinden asla vazgeçemeyeceğini, böyle yaşamak zorunda olduğunu, ancak evlenirsek ( bu yaşta daha tanıyamadığım adamla evlenecek kadar körleşmedi gözüm) daha rahat zaman geçirip birbirimize doyabileceğimizi söylüyor.
Bedenen hiç yanımda olmuyor, ancak ruhen de beni tatmin etmiyor, bunları biri burda yazsa okuyup altına yorum olarak ayrıl gitsin yazardım, ancak korkuyorum galiba.. yani, ya düzelirse, ya güzel günler ilerideyse, ya pişman olursamlar hiç yakamı bırakmıyor
sizce ne yapmalıyım arkadaşlar bir akıl verin nolur.
ailemle birlikte yaşıyorum, 1 sene sonra diplomamı alıyorum üni mezunu olacağım inşallah.
4 ay önce yakın arkadaşımın bir arkadaşına aşık oldum. öyle birden bire. pata küte başlayan bir ilişki oldu. bir kaç buluşmadan sonra birbirimize olan hislerimizi söyledik, ama gerçekten ilk defa yüreğimin en derininde hissettim birini. gece uyuyamıyor 2-3 saat uykuyla sanki günlerce uyumuşum gibi dinç geziyordum, hep aklımdaydı, hep onunla konuşacağım zamanları görüşmeyi bekliyordum dilimden hiç düşmüyordu.. O da bana karşı hep beni sevdiğini söylüyordu.Hala inanmıyorum, ama hala sevgilim.
Şimdi şöyle, sevgilimin ailesi fazlaca muhafazakar bir aile anlattığına göre ( benim ailemden kat kat daha fazla), beni amcası babası vs. aynı ortamdayken saatlerce aramaz ve onların yanında eline telefon dahi alamayacağını söyler. etnik köken olarak kendisi benden farklı bir kökende, ve o kültür ile yetişmiş biri. bense tamamen bireysel yetiştim.Babasının maddi ve sağlık problemleri yüzünden üniye hiç başlayamamış, babasının dükkanında sabah 8 akşam 10 tek başına tüm işleri idare ediyor ve 3 kardeşine de kendisi bakıyor annesi babası dahil. babası sadece nadiren uğrayıp teftişe geliyor diyebiliriz. beyimiz halinden gayet memnun, karnı doyuyor,sırtı pek,ailesine yetiyor.
ANCAK BANA HİÇ YETMİYOR. Ben 21 yaşındayım , gece 10 a kadar bana yazsın diye beklediğim bir sevgilim var, haftada 1 güne bile razıyım ancak o kadar bile çalışmadığı zaman yok, hep çalışıyor. 4 ayda kaç kere gördün desen 2 elimin parmağını geçmez.Sevgi desen eksik kalıyor, adamın bir seni seviyorumuna talim oluyorsun. bunu onla konuştum ancak hayat şartlarından dolayı bana bu kadarını verebileceğini ve böyle bir durumda ailesinden asla vazgeçemeyeceğini, böyle yaşamak zorunda olduğunu, ancak evlenirsek ( bu yaşta daha tanıyamadığım adamla evlenecek kadar körleşmedi gözüm) daha rahat zaman geçirip birbirimize doyabileceğimizi söylüyor.
Bedenen hiç yanımda olmuyor, ancak ruhen de beni tatmin etmiyor, bunları biri burda yazsa okuyup altına yorum olarak ayrıl gitsin yazardım, ancak korkuyorum galiba.. yani, ya düzelirse, ya güzel günler ilerideyse, ya pişman olursamlar hiç yakamı bırakmıyor
sizce ne yapmalıyım arkadaşlar bir akıl verin nolur.
