merhaba kizlar. eşimin ailesiyle sorunlar yasadık. eşim pek arkamda olmadı ve çok aileci. benim kırılmam umrunda değil, yeter ki onlar üzülmesin modunda.
ailesi tarafından söylenenleri ve konuşulanları affedemiyorum. aramda hep bi mesafe vardı onlarla, zaten farklı şehirlerdeyiz. sucum yokken defalarca özür diletti, özürle dil aşınmaz biliyorum. ama bu insanlar aileme dahi dil uzatmış insanlar. buna karşın ailesi cahil oldugundan, bunu aleyhime olarak gördüler. kendilerini daha da önemsemeye basladılar. ''kocamın ailesi ne de olsa huzurumuz kaçmasın yeter ki'' diye düşünürdüm, ama artık zerre kadar umrumda değiller, onların lafı geçtiğinde elim ayağım titremeye başlıyor resmen.
gitme durumları vardı, gidemediler bir türlü. daha önce ugurlamaya gitmiştik onları ama iptal oldu gitmeleri. bu arada da benim ailemin yanına gitmem gerekiyordu bi durumdan ötürü.. eşim izin alıp ''hem onları ugurlayalım, hem de ailenin yanına geçeriz'' dedi. ama sadece benim ailemin durumu sözkonusu olsa izin alıp sadece onların yanına gitmez bunu çok iyi biliyorum. ben de daha önce aileni ugurlamak için gitmiştik, gidememeleri benim sucum değil dedim. ama yine de kabul ettim, al biletleri gidelim dedim. ondan sonra konu acılmadı hiç kapattı konuyu. neyse ailesi gitti, ama gitmeden önce bizimkileri aramıslar telefon numarasını direk ogullarından da istememişler, ordan buradan irtibatla almışlar. buradan bile artniyetli olduklarını anlayabilirsiniz. direk 1. ağızdan oğullarından almak varken ne lüzum var ondan bundan istemeye. ''biz evrim'i çok seviyoruz'' diye diye beni şikayet etmişler resmen. daha önce de bana ''biz seni çok seviyoruz, arkandayız'' diyen insanların yaptıklarını bildiğimden politikacılıktan başka bişey değil. bir de konustuklarımız aramızda kalsın demişler. göya ailem ''biz onun kulagını çekeriz'' dicekti sanırım. bir de oğullarına karşı karışmıyor gibi gözükmek için, onunla hiç konusmuyorlar ilişkimiz hakkında merak ettiklerini. ona buna soruyorlar, sorduruyorlar.
neyse, onun işi çıktı 1 haftalık. ben de bu arada ailemin yanına gitmek istediğimi söyledim. vay efendim o ailesinin yanına gidememiş, ben nasıl gidermişim, gidersen bi daha dönme, dedi. ben de ''çok gitmek isteseydin giderdik, ya da sen tek giderdin, bahane etme'' dedim. birsürü kavga ettik, içimde ne varsa söyledim, kustum resmen. öncesinden de zaten ayrılma denemelerimiz olmuştu, çok dikbaşlı biridir eşim. hiç alttan almaz bazı durumlarda ve tek basıma yüklenmekten bıktım herşeyi. çok sinirlerim bozuk. ne yapsam bilemiyorum. çıkmaza girdik artık.
ailesi tarafından söylenenleri ve konuşulanları affedemiyorum. aramda hep bi mesafe vardı onlarla, zaten farklı şehirlerdeyiz. sucum yokken defalarca özür diletti, özürle dil aşınmaz biliyorum. ama bu insanlar aileme dahi dil uzatmış insanlar. buna karşın ailesi cahil oldugundan, bunu aleyhime olarak gördüler. kendilerini daha da önemsemeye basladılar. ''kocamın ailesi ne de olsa huzurumuz kaçmasın yeter ki'' diye düşünürdüm, ama artık zerre kadar umrumda değiller, onların lafı geçtiğinde elim ayağım titremeye başlıyor resmen.
gitme durumları vardı, gidemediler bir türlü. daha önce ugurlamaya gitmiştik onları ama iptal oldu gitmeleri. bu arada da benim ailemin yanına gitmem gerekiyordu bi durumdan ötürü.. eşim izin alıp ''hem onları ugurlayalım, hem de ailenin yanına geçeriz'' dedi. ama sadece benim ailemin durumu sözkonusu olsa izin alıp sadece onların yanına gitmez bunu çok iyi biliyorum. ben de daha önce aileni ugurlamak için gitmiştik, gidememeleri benim sucum değil dedim. ama yine de kabul ettim, al biletleri gidelim dedim. ondan sonra konu acılmadı hiç kapattı konuyu. neyse ailesi gitti, ama gitmeden önce bizimkileri aramıslar telefon numarasını direk ogullarından da istememişler, ordan buradan irtibatla almışlar. buradan bile artniyetli olduklarını anlayabilirsiniz. direk 1. ağızdan oğullarından almak varken ne lüzum var ondan bundan istemeye. ''biz evrim'i çok seviyoruz'' diye diye beni şikayet etmişler resmen. daha önce de bana ''biz seni çok seviyoruz, arkandayız'' diyen insanların yaptıklarını bildiğimden politikacılıktan başka bişey değil. bir de konustuklarımız aramızda kalsın demişler. göya ailem ''biz onun kulagını çekeriz'' dicekti sanırım. bir de oğullarına karşı karışmıyor gibi gözükmek için, onunla hiç konusmuyorlar ilişkimiz hakkında merak ettiklerini. ona buna soruyorlar, sorduruyorlar.
neyse, onun işi çıktı 1 haftalık. ben de bu arada ailemin yanına gitmek istediğimi söyledim. vay efendim o ailesinin yanına gidememiş, ben nasıl gidermişim, gidersen bi daha dönme, dedi. ben de ''çok gitmek isteseydin giderdik, ya da sen tek giderdin, bahane etme'' dedim. birsürü kavga ettik, içimde ne varsa söyledim, kustum resmen. öncesinden de zaten ayrılma denemelerimiz olmuştu, çok dikbaşlı biridir eşim. hiç alttan almaz bazı durumlarda ve tek basıma yüklenmekten bıktım herşeyi. çok sinirlerim bozuk. ne yapsam bilemiyorum. çıkmaza girdik artık.
Son düzenleme: