Uykusuzluktan kipkirmizi gozlerim, daginik saclarim ve mor gozaltlarimla annelikte berbat oldugumu hissediyorum. Henuz cok basindayim ama kotu bi anne olacakmisim gibi hissediyorum cunku gercekten zor bisey. Lohusa depresyonu bana yeni vuruyo sanirim. Oglumu emzirip yeni uyuttum, inanin gece uykusuna hasret kaldim. Saat basi uyanmak, ya aglar da duyamazsam diye korkarak uyumak, o agladiginda daha cok aglamak. bu sabah kustu, hemen acile goturdum, fazla emmis ondan kusmus dedi doktor oturup agladim, bebegimin doydugunu anlamiyorum bile ne bicim anneyim dedim. Dunyanin en guzel seyi, ama bana o kadar zit ki. Sonra ogluma bakiyorum, Allahima binlerce sukur, o bebek kokusu, boncuk gozleri, bir gulucugu yetiyor sevgisi icime sigmiyor. Bu sefer vicdan azabindan agliyorum.
Artik hep gecelerim boyle uykusuz mu gececek, gezemeyecek miyim, esimle ilgilenemeyecek miyim diye soruyorum kendime. Daha 24 yasindayim, gec anne olanlar o yasta ugrasicakken ben o zamana cocugu buyutmus olup gezicem diyorum, oyle kendi kendime konusuyorum.
Varligina binlerce sukur, dogurduguma asla pisman degilim. Sadece uykusuzluk ve acemilik basima vurdu sanirim. Oyle icimi dokmek istedim.
Siz nasil atlattiniz bu gunleri..
allah korumus. Alismasin diyordum da sallayacagim valla bundan sonra o besiklerde cingene seyinde falan. Tak etti canima ya 
üzüntüden mahvolmuştum... 
Ama maşallah şu sallama olayından sonra pek uslu çıktı benim sıpa. O da benim suçum, gazını dümdüz çıkarmaya çalışırsam çocuk ağlar tabii.
