hanımlar selam, iyi geceler. en başından söyleyeyim, bu konuyu içimi dökmek, dertleşmek için açıyorum. aşırı bunaldım.
konu, kısır döngüde bile olmayan aşk hayatım. hatta hiç olmayan, bundan sonra olabileceğinden bile şüphe duyduğum aşk hayatım... şu an hayatımda kimse yok, ilgi duyduğum biri de yok. aslında unutamadığım, takılı kaldığım birisi de yok ama en son ilişkim yüzünden galiba evet bir kuyruk acım var, evet neden bilmiyorum hazmedemediğim bir durum var.
öncelikle beni anlamanız açısından söylüyorum, çok zor hisseden biriyim. çok romantik değilim, şıpsevdi değilim, flörtöz değilim. his beslemediğim kimsenin zamanını çalmadım şimdiye kadar, ilerisinin olmayacağını hissettiğimde yollarımı hep ayırdım. geçen sene, uzun zaman sonra nihayet bişeyler hissedebildiğim kısa süreli bir ilişkim oldu. bilmiyorum bu karşı tarafın gözünde bir ilişki miydi ama benim için yaşadığım hayal kırıklıklarına rağmen değerliydi. ilk zamanlar karşımdaki insan beni ilişkinin içine çekmeye çalışırken tam bişeyler yoluna girecek, karşılıklı bişeyler hissediyoruz diye düşünürken bi eski sevgili konusu sebebiyle kafası karıştı ve uzaklaştı, sonra da eskisi gibi olmadık ve koptuk. o eski sevgilisine, ayrıldıktan birkaç ay sonra geri döndü. iletişimimiz yok kendisiyle, hayatımdan çıkalı 1 sene oldu. ilk zamanlar doğal olarak üzülsem de kendimi kapamak istemedim, hayata devam ettim ama ne yalan söyleyeyim, yarım kalan şeyler insanın hep içinde kalırmış sözünü haklı çıkaracak türden bişeydi bence bu benim için. belki kısa süren bişeyi neden 1 sene sonra bile konuşuyorsun diyebilirsiniz, haklısınız ama uzunluktan ziyade hissedilen şeyler ve yarım kalmışlık duygusu galiba bunun sebebi.
ben bu insanı unutamadım, onunla barışmak isterim, hala onu isterim, özlüyorum gibi şeyler içinde değilim. çünkü son dönemde ortaya çıkardığım yalanlarının üzerine zaten devam etmeyi o istese dahi mümkün olmazdı. aşık mı olmuştum? hayır aşık olmamıştım ama devam etseydik olurdum bence. ve bunu istemiştim de, artık ben de kendimi birine ait hissedeyim istersiniz ya bazen, öyle bir his.
velhasıl kafama taktığım konuya gelelim... ben bu ilişki sonrası 10-12 kişiyle görüştüm, bazılarıyla flört ettim, bazılarıyla bir daha bir araya bile gelmedim. bunları nerden buldun derseniz, ortaya karışık aslında kimisi internetten, kimisi ortamlardan vs. bu insanlara da doğru düzgün his beslemedim, başlarda ufak heyecanlar olsa da yürümedi, devam etmedi ve 3-4 aydır tamamen yalnızım. kimseyle de tanışmıyorum. en çok canımı sıkan şey de sanki kimse olmayacak, kimseyi sevmeyeceğim, kimseyle aşk yaşamayacağım gibi hissediyor olmak. zaten son dönemde kendimi biraz kapadım, arkadaşlarla da görüşmüyorum. o kadar kapandım ki her akşam en azından bi 3-4 km yürümeye zorluyorum kendimi. ben böyle yalnızken, yalnız hissediyorken o insan kendisini daha önce aldatmış olduğu eski sevgilisine geri dönüp gününü gün ediyor. geçenlerde, sevgilisine tinder'da denk geldim. (tinder'da hemcinslerini nasıl görüyorsun derseniz, uygulama ayarlarını kurcalamıştım kadın erkek herkesi gösterme açıktı, öyle karşıma çıktı, kullandığı uygulamaların ayarlarını hep kurcalayan biriyimdir) bu arada aşkı tabii ki tinder'da aramıyorum, arada bi bakarım sadece
neyse işte o kıza orada denk gelince bi kötü oldum, bana göre bir kere aldatan, affedilmekten yüz bulup yine yapar.
yani bu nasıl bir dünya, niyeyse kötülük yapanlar her zaman el üstünde tutuluyor, bizim gibi aşktan başka bişey istemeyen, gerçekten ilişkide birbirine ait hissetmek isteyen insanlar şanssız, yalnız, yüzleri bu yönden gülmüyor. 5 senelik ilişkiden çıkan arkadaşım da bir senedir yalnız mesela, ona da düzgün kimse denk gelmiyor. neyse canım sıkkın işte böyle şeylere, konuyu çok uzattım yorumlarda konuşuruz detayları... siz sorun ben cevaplayayım
konu, kısır döngüde bile olmayan aşk hayatım. hatta hiç olmayan, bundan sonra olabileceğinden bile şüphe duyduğum aşk hayatım... şu an hayatımda kimse yok, ilgi duyduğum biri de yok. aslında unutamadığım, takılı kaldığım birisi de yok ama en son ilişkim yüzünden galiba evet bir kuyruk acım var, evet neden bilmiyorum hazmedemediğim bir durum var.
öncelikle beni anlamanız açısından söylüyorum, çok zor hisseden biriyim. çok romantik değilim, şıpsevdi değilim, flörtöz değilim. his beslemediğim kimsenin zamanını çalmadım şimdiye kadar, ilerisinin olmayacağını hissettiğimde yollarımı hep ayırdım. geçen sene, uzun zaman sonra nihayet bişeyler hissedebildiğim kısa süreli bir ilişkim oldu. bilmiyorum bu karşı tarafın gözünde bir ilişki miydi ama benim için yaşadığım hayal kırıklıklarına rağmen değerliydi. ilk zamanlar karşımdaki insan beni ilişkinin içine çekmeye çalışırken tam bişeyler yoluna girecek, karşılıklı bişeyler hissediyoruz diye düşünürken bi eski sevgili konusu sebebiyle kafası karıştı ve uzaklaştı, sonra da eskisi gibi olmadık ve koptuk. o eski sevgilisine, ayrıldıktan birkaç ay sonra geri döndü. iletişimimiz yok kendisiyle, hayatımdan çıkalı 1 sene oldu. ilk zamanlar doğal olarak üzülsem de kendimi kapamak istemedim, hayata devam ettim ama ne yalan söyleyeyim, yarım kalan şeyler insanın hep içinde kalırmış sözünü haklı çıkaracak türden bişeydi bence bu benim için. belki kısa süren bişeyi neden 1 sene sonra bile konuşuyorsun diyebilirsiniz, haklısınız ama uzunluktan ziyade hissedilen şeyler ve yarım kalmışlık duygusu galiba bunun sebebi.
ben bu insanı unutamadım, onunla barışmak isterim, hala onu isterim, özlüyorum gibi şeyler içinde değilim. çünkü son dönemde ortaya çıkardığım yalanlarının üzerine zaten devam etmeyi o istese dahi mümkün olmazdı. aşık mı olmuştum? hayır aşık olmamıştım ama devam etseydik olurdum bence. ve bunu istemiştim de, artık ben de kendimi birine ait hissedeyim istersiniz ya bazen, öyle bir his.
velhasıl kafama taktığım konuya gelelim... ben bu ilişki sonrası 10-12 kişiyle görüştüm, bazılarıyla flört ettim, bazılarıyla bir daha bir araya bile gelmedim. bunları nerden buldun derseniz, ortaya karışık aslında kimisi internetten, kimisi ortamlardan vs. bu insanlara da doğru düzgün his beslemedim, başlarda ufak heyecanlar olsa da yürümedi, devam etmedi ve 3-4 aydır tamamen yalnızım. kimseyle de tanışmıyorum. en çok canımı sıkan şey de sanki kimse olmayacak, kimseyi sevmeyeceğim, kimseyle aşk yaşamayacağım gibi hissediyor olmak. zaten son dönemde kendimi biraz kapadım, arkadaşlarla da görüşmüyorum. o kadar kapandım ki her akşam en azından bi 3-4 km yürümeye zorluyorum kendimi. ben böyle yalnızken, yalnız hissediyorken o insan kendisini daha önce aldatmış olduğu eski sevgilisine geri dönüp gününü gün ediyor. geçenlerde, sevgilisine tinder'da denk geldim. (tinder'da hemcinslerini nasıl görüyorsun derseniz, uygulama ayarlarını kurcalamıştım kadın erkek herkesi gösterme açıktı, öyle karşıma çıktı, kullandığı uygulamaların ayarlarını hep kurcalayan biriyimdir) bu arada aşkı tabii ki tinder'da aramıyorum, arada bi bakarım sadece
neyse işte o kıza orada denk gelince bi kötü oldum, bana göre bir kere aldatan, affedilmekten yüz bulup yine yapar.yani bu nasıl bir dünya, niyeyse kötülük yapanlar her zaman el üstünde tutuluyor, bizim gibi aşktan başka bişey istemeyen, gerçekten ilişkide birbirine ait hissetmek isteyen insanlar şanssız, yalnız, yüzleri bu yönden gülmüyor. 5 senelik ilişkiden çıkan arkadaşım da bir senedir yalnız mesela, ona da düzgün kimse denk gelmiyor. neyse canım sıkkın işte böyle şeylere, konuyu çok uzattım yorumlarda konuşuruz detayları... siz sorun ben cevaplayayım
evet günübirlik yaşama ve anlam yüklememe olayı çok var bu aralar. çok denk geliyor hem bana hem de çevremdeki arkadaşlarıma.
