- 25 Şubat 2013
- 1.079
- 644
- 123
- 47
- Konu Sahibi cesursincap
-
- #1
Herkese merhaba.
Konuya nereden başlayacağım tam olarak bilmiyorum ama durum bu. Etrafımdaki değer verdiğim insanlardan değer görmüyorum. Dün doğum günümdü. Eşim unutmuş çok üzüldüm. Kendisi iyi biliyor benim için önemli olduğunu. Bir de neyin var modun düşük diye sorup duruyordu akşam. Sonra hatırladı. Oysaki şu anda yaşadığımız şehirden 1000 km uzaktaki eski iş arkadaşlarına bile pasta, çiçek, hediye falan gönderir özel günlerinde (Tam gününü bilmez ama mutlaka whattsap durumdan görür). Bugün öğlene kadar bekledim birçok kez fırsatı olmasına rağmen birşey yapmadı. Öğlen geliyor işe en azından gelirken bir çiçek falan alır dedim yok. İş arkadaşlarını hatırlattığımda burada çiçeksepeti olsaydı çoktan gelirdi çiçeğin diyor. Yani şurdan 2 km uzağa gidip çiçekçiden alıp gelemiyor vakit bulamıyormuş. Buna benzer o kadar çok değersiz hissettirdiği durum var ki. Az önce de ablam aradı. Biz toplam 3 kardeşiz anne babamız hayatta değil. Dün benim doğum günümü tlf edip kutladı mutlu da oldum. Küçük kardeşimizin de birkaç hafta sonra doğum günü. Ablam bana ona hediye alma görevi verdi. Bana diyor ki sen internetten bak onun da ağzını ara istediği birşeyi benim kartımdan sipariş et. Kendine de birşeyler alırsın. Birşeye ihtiyacım yok sağol dedim ama çok üzüldüm. Bugüne kadar bana hiçbir şey almadı, benim çocuğuma da hiçbir doğum gününde hediye almaz. Yeğenlerime hem doğum günlerinde hem aklına estikçe hediyeler alır. Çok seviyor biliyorum ama sanki ben ve çocuğum yabancıyız kardeşim ve çocukları onun öz ailesi. Bu arada 3'ümüzün de maddi durumu iyi. Kardeşim ve ben eşit seviyedeyiz. Ablam x10 gibi. Maddiyattan ziyade düşünülmemek, önemsenmemek beni üzen. Bazen kendimi geri çekeyim istiyorum ama hayatta birbirimizden başka kimsemiz yok ki diyorum sonra.
Bu durumlara benzer etrafımdaki insanlardan sürekli değersizlik görüyorum. Neyi yanlış yapıyorum bilmiyorum. Bazen dağ başında tek başıma yaşamak istiyorum.
Konuya nereden başlayacağım tam olarak bilmiyorum ama durum bu. Etrafımdaki değer verdiğim insanlardan değer görmüyorum. Dün doğum günümdü. Eşim unutmuş çok üzüldüm. Kendisi iyi biliyor benim için önemli olduğunu. Bir de neyin var modun düşük diye sorup duruyordu akşam. Sonra hatırladı. Oysaki şu anda yaşadığımız şehirden 1000 km uzaktaki eski iş arkadaşlarına bile pasta, çiçek, hediye falan gönderir özel günlerinde (Tam gününü bilmez ama mutlaka whattsap durumdan görür). Bugün öğlene kadar bekledim birçok kez fırsatı olmasına rağmen birşey yapmadı. Öğlen geliyor işe en azından gelirken bir çiçek falan alır dedim yok. İş arkadaşlarını hatırlattığımda burada çiçeksepeti olsaydı çoktan gelirdi çiçeğin diyor. Yani şurdan 2 km uzağa gidip çiçekçiden alıp gelemiyor vakit bulamıyormuş. Buna benzer o kadar çok değersiz hissettirdiği durum var ki. Az önce de ablam aradı. Biz toplam 3 kardeşiz anne babamız hayatta değil. Dün benim doğum günümü tlf edip kutladı mutlu da oldum. Küçük kardeşimizin de birkaç hafta sonra doğum günü. Ablam bana ona hediye alma görevi verdi. Bana diyor ki sen internetten bak onun da ağzını ara istediği birşeyi benim kartımdan sipariş et. Kendine de birşeyler alırsın. Birşeye ihtiyacım yok sağol dedim ama çok üzüldüm. Bugüne kadar bana hiçbir şey almadı, benim çocuğuma da hiçbir doğum gününde hediye almaz. Yeğenlerime hem doğum günlerinde hem aklına estikçe hediyeler alır. Çok seviyor biliyorum ama sanki ben ve çocuğum yabancıyız kardeşim ve çocukları onun öz ailesi. Bu arada 3'ümüzün de maddi durumu iyi. Kardeşim ve ben eşit seviyedeyiz. Ablam x10 gibi. Maddiyattan ziyade düşünülmemek, önemsenmemek beni üzen. Bazen kendimi geri çekeyim istiyorum ama hayatta birbirimizden başka kimsemiz yok ki diyorum sonra.
Bu durumlara benzer etrafımdaki insanlardan sürekli değersizlik görüyorum. Neyi yanlış yapıyorum bilmiyorum. Bazen dağ başında tek başıma yaşamak istiyorum.