Neden dışlanıyorum ki?

Ben son 2 senedir böyle yapıyorum. Gerçekten deniyorum. Bir gün bir arkadaşım bana dedi ki lisedeyken arkadaşlarla gülüyorum diye ya glassysky hiç mi derdin yok hep gülüyorsun diye dalga geçiyor güya . Bende dedim ki hangimizin derdi yok ki. O günden sonra onu görünce suratımı astım geldi özür diledi. Bende affettim. Bana biri hakeret etse gülmem zaten. Cevabımı veririm. Ben surat assam kimse gelip teselli vermiyor yalandan bile olsa beni güldürmüyor. Palyaço gibiyim onlar için ya da eğlence kutusu. Çok mu sıkıldılar çağırdılar beni iki gülüp eğlensinler dertlerini bana anlatıp içlerini döksünler. Peki ben ne yapayım.
benim üniversitede yurttaki oda arkadaşım, aynı zamanda sınıf arkadaşım vardı hala da iletişimi koparmadık kendisiyle. o da dışarıdan bakınca çok özgüvenli, neşeli, ortamda konuşmayı falan direkt eline alan ortamı domine eden ve vurdumduymaz gözüken biriydi. ailesinde bir sürü hastalık vardı. bir gün sınıftakiler bu kız için şey demiş, x'in anne babası ne durumda ama o hep gülüyor, hiç umurunda değil gibi eğleniyor, demişler ve bu da onun kulağına gitti. gerçekten saçma bir düşünce.
 
Merhaba hanımlar. Bugün bayramda ınstada gezerken biraz hüzünlendim. Bakıyorum herkesin gittiği bir yer takıldığı arkadaş çevresi var. Benimse hiç düzgün kafama uyan arkadaş çevrem yok. Birine bir yere gidelim mi desem birşeyler uydurur ama başkasıyla gezer. Neden bilmiyorum hep arkadaş gruplarında dışlanan ben oldum. Hep konuşmayı başlatan benim. Kendi kendime monolog yapıyorum sanki. Hep elestiriliyorum. Ya da kucumsendigimi hissediyorum. Bazılarınızın dediği şeyleri uyguladım sana değer vermeyenleri hayatından çıkar demişti bazılarınız çıkardım kimse kalmadı. Neden kimseyle arkadaş olup güvenemiyorum ki. Hep de mutlu gözüküyorum dışarıdan dertsiz gibiyim ama içten içe hep kalabalık arkadaş grubum olsa kızlı erkekli gezsek fln diye düşünmüşümdür. Biri birşey istese nezaketen veriyorum. Kendim gibi olunca kimsem kalmıyor hep altan alan ben olmalıyım . Ben alttan almayınca o kişilerle muhabbetimi kesiyorum. Bir kişiye çok içimden şans veriyorum empati yapıyorum ama o kişiye içten içe doluyorum. Bende insanım yani. Her zaman mutlu olamam. Bir kere derdim olunca mutsuz olursam kimse beni tamamen dinlemiyor. Kimseye güvenemiyorum artık bu yüzden. Size birşey anlatıcam özellikle ben o gün ne yaşadıysam başka arkadaşımla olsun kendimle olsun anlatıyordum bir arkadaşıma güvendiğim için sonra o kadar beni tehdit etti anlattığım şeyleri beni aşağılamak için kullandı. O günden ona güvenemedim özür diledi ama arkadaşlığımı kestim. Dilimi tutamıyorum sanki. Neden benim arkadaşım yok ? Neden dışlaniyorum? Neden herkes söylediğim şeyi sonradan bana karşı kullanıyor?
Gerçek dostluk arkadaşlıklar malesef o kadar azaldı ki .. menfaat ilişkisi çoğu ... Zamanla daha iyi anlayacaksin
 
Ben de sizin gibiyim. Hiç arkadaşım yok. Nerde hata yapıyorum bilmiyorum. Şu an bayramdayız, evde yalnızım. Annemler yazlıkta. İstanbul bomboş. Keşke mahalleden 1-2 tane arkadaşım olsaydı vaktim geçerdi. Çook sıkılıyorum. Hatta bu siteden arkadaş problemi olan biriyle tanıştım. Biraz konuştuk ve buluşma kararı aldık. Ayrıldıktan sonra hiç mesaj atmadı, ben attım cevap vermedi. Bari neden görüşmek istemiyorsun hatam nerede söylesin de bileyim :( O kadar üzülüyorum ki anlatamam.
 
Bazen olmaması daha iyi kendi kendinize eğlenebilmeli yeni şeyler öğrenip keyif alabilmelisiniz. Benim lise zamanından iş çevremde arkadaşlarım vardı, fakat zaman geçtikçe yediğim kazıklardan herkesi kendim gibi sanıp yanılmaktansa yalnız olmayı tercih ederim çokta bir gerekliliği yok bence. Öyle instalara bakıp ah keşke arkadaşım olsaydı demedim.
 
Back
X