- 23 Aralık 2019
- 128
- 129
- 18
- 42
- Konu Sahibi Kim bilebilir
-
- #1
Artik hikayemi acikca yazabilirim sanirim.
Klasik cok mutlu oldugumu dusundugum evlilik hayatim ve ayaklarimin yerden kesildigi bir donemde ihaneti ogrenmem. Ustelik karsi komsumla. Hastayken bile corbasini elimle icirdigim dostum dedigim karsi komsumla. Meger birlikte yaptigimiz camasir alisverisi bile ayni adam icinmis. Sonunda evden atip bosanma davasini actim. Tum mallari bana birakmayi kabul edip imza vermesine ragmen, ailesi malalri birakacagini duyunca araya girip kabul etmediler ve durusma da anlasmalidan vazgectim dedi cekismeliye dondu is. Tabii ki zinadan acmak durumunda kaldim dosyayi ve dava suruyor. Ailesi sadece mallari konu etti ustelik beni sucladi. Yogun mesaili bir isim oldugumdan az ilgilenmisim ben tesvik etmisim mallari alabilmek icin, kumpas kurmusum,oyun oynamisim.Ogullari bal kaymak. Ihaneti konusan yok. Ustelik tum sulalesi buna inanip beni disladilar.dava da tanik oldular, bana iftiralar attilar. Bir suru psikolojik travmalar yasattilar. Ve sonunda bugun duydum ki baska bir kizla ailesini tanistirmis. Yakinda soz kesebilirlermis. Ustelik henuz bosanma davam sonuclanmadi ve o sonuclandiktan sonra da mal davasi acilacak. Herkese beni kotuledi herkese. Is cevremiz ortakti, onlara bile. O kadar ki isimden bile ayrilmak zorunda kaldim. O hayatina devam etti ama ben dagildim kaldim. Hergun baska bir gundem yaratiyor ve ben toparlanmakta zorlaniyorum.
Derdim su ki, kendi ayaklarim uzerinde durabiliyorum, ailem destekci, saglam dostluklarim var ve sosyal olmaya calisiyorum. Ama affedemiyorum. Bu yuzden de bu olumlu taraflar beni mutlu etmiyor. Sirtim da yuk oldu. Cok aci cekiyorum, yeri geliyor o nu degil ama evliligimi cok ozluyorum, icim yaniyor agliyorum. etrafa karsi surekli kendimi aciklamaya calistigimi farkediyorum. Bosanmanim bile bir adabi vardir. Insan biraz mahcup olur, ailesi utanir. Ama yok onlarin kuyrugu hep dik ve isin acisi 13 yillik evliligimin, emegimin bir degeri yokmus gibi yok sayiliyorum ve ben ne halleri varsa gorsunler bana ne diyemiyorum. Cok mutlular, cunku onursuzlar. Ama ya ben mutluluklarini takmayim diliyorum ya da onlar ben bu haldeyken mutlu olamasinlar. Ama hayat kendi bildigini okuyor. Ve bu konu da bana hic destek olmuyor hayat. Takildim kaldim. Sozlenecek madem neden hayati mi caliyor? Anlasmaliya donup neden benden kurtulmuyor. Hem kendi hayatini rahatca yasiyor hem de benim kini nasil bu davalarla, dilekcelerle yiprattigini umursamiyor? Neden bana bunu yapiyor? Daha ne kadar surecek bu iskence ve ben daha ne kadar boyle aci cekecegim ve neden? Sozu duydugumda hissettigim bunun ofkesi mi yoksa icimde duygum mu var? O nu bile ayirt edemiyorum ve cok korkuyorum. ne olur 2. Si olmasin. Bu kadar aptal olmayim.
Klasik cok mutlu oldugumu dusundugum evlilik hayatim ve ayaklarimin yerden kesildigi bir donemde ihaneti ogrenmem. Ustelik karsi komsumla. Hastayken bile corbasini elimle icirdigim dostum dedigim karsi komsumla. Meger birlikte yaptigimiz camasir alisverisi bile ayni adam icinmis. Sonunda evden atip bosanma davasini actim. Tum mallari bana birakmayi kabul edip imza vermesine ragmen, ailesi malalri birakacagini duyunca araya girip kabul etmediler ve durusma da anlasmalidan vazgectim dedi cekismeliye dondu is. Tabii ki zinadan acmak durumunda kaldim dosyayi ve dava suruyor. Ailesi sadece mallari konu etti ustelik beni sucladi. Yogun mesaili bir isim oldugumdan az ilgilenmisim ben tesvik etmisim mallari alabilmek icin, kumpas kurmusum,oyun oynamisim.Ogullari bal kaymak. Ihaneti konusan yok. Ustelik tum sulalesi buna inanip beni disladilar.dava da tanik oldular, bana iftiralar attilar. Bir suru psikolojik travmalar yasattilar. Ve sonunda bugun duydum ki baska bir kizla ailesini tanistirmis. Yakinda soz kesebilirlermis. Ustelik henuz bosanma davam sonuclanmadi ve o sonuclandiktan sonra da mal davasi acilacak. Herkese beni kotuledi herkese. Is cevremiz ortakti, onlara bile. O kadar ki isimden bile ayrilmak zorunda kaldim. O hayatina devam etti ama ben dagildim kaldim. Hergun baska bir gundem yaratiyor ve ben toparlanmakta zorlaniyorum.
Derdim su ki, kendi ayaklarim uzerinde durabiliyorum, ailem destekci, saglam dostluklarim var ve sosyal olmaya calisiyorum. Ama affedemiyorum. Bu yuzden de bu olumlu taraflar beni mutlu etmiyor. Sirtim da yuk oldu. Cok aci cekiyorum, yeri geliyor o nu degil ama evliligimi cok ozluyorum, icim yaniyor agliyorum. etrafa karsi surekli kendimi aciklamaya calistigimi farkediyorum. Bosanmanim bile bir adabi vardir. Insan biraz mahcup olur, ailesi utanir. Ama yok onlarin kuyrugu hep dik ve isin acisi 13 yillik evliligimin, emegimin bir degeri yokmus gibi yok sayiliyorum ve ben ne halleri varsa gorsunler bana ne diyemiyorum. Cok mutlular, cunku onursuzlar. Ama ya ben mutluluklarini takmayim diliyorum ya da onlar ben bu haldeyken mutlu olamasinlar. Ama hayat kendi bildigini okuyor. Ve bu konu da bana hic destek olmuyor hayat. Takildim kaldim. Sozlenecek madem neden hayati mi caliyor? Anlasmaliya donup neden benden kurtulmuyor. Hem kendi hayatini rahatca yasiyor hem de benim kini nasil bu davalarla, dilekcelerle yiprattigini umursamiyor? Neden bana bunu yapiyor? Daha ne kadar surecek bu iskence ve ben daha ne kadar boyle aci cekecegim ve neden? Sozu duydugumda hissettigim bunun ofkesi mi yoksa icimde duygum mu var? O nu bile ayirt edemiyorum ve cok korkuyorum. ne olur 2. Si olmasin. Bu kadar aptal olmayim.
Son düzenleme: