Ya nasil keyifle okudum yazinizi. Keske bu surecte sizin bu durusunuzun 1/10 u bende olsa dedim. Ama burada da tam anlatamiyorum sanirim. Konu eziklik ya da ozguvensizlik degil. Ciddi bir firma da 5 yildir mudurluk pozisyonunda calistim. Bana bagli 150 kisi vardi. Bunlar gunumuz sartlarinda ozguvensiz asla olmaz. Ama bu tarz konular alistigim seyler degil.Ben ne yapmam gerektigini bulamiyorum. Mesela birsey yapiyor, bunun karsiliginda ne yapilir ki diyorum aklima gelmiyor. Ve bu konuyu konusabildihim cevremde oyle. Tek aklimiza gelen bunu dava dosyasina ekleyelim. Ornegin bir arkadasim o goruntuleri kadinin abisine yolla yanina birakma dedi. O gazla Cok yapmak istedim ama cevremde kime sorsam ya cekerde vurursa kardesini ya da kocani o zaman vicdanin seni oldurur sen kaldiramazsin dediler. Yapamadim. Ama biliyorum ki goruntuler onlarda olsa ohoooo..
Bir diger anlatamadigim konu da bana direkt sorulmuyor arkadan konusulanlar. 3.-4. kisilerden geliyor. Onlarda konuyu bilenler. Bana konuyu acsalar zaten soylerim ama durup dururken ya ben var ya cok guzel aldatildim demek onurumu zedeliyor ya agzima variyor sozcukler de dilimdeyken sesim icime kaciyor. Bu istemsiz.
O nun ailesi sever giybeti. Bir konunun kulaktan kulaga yayilmasi inanin 5 dk. Ama benim ailem disindaki sulalem bile neden bosandigimi bilmez. Yani sebepleri konusulmaz es arasinda ozeldir diye. Sen bu karari verdiysen haklisindir derler ve o surecte arkanda dururlar. Durusmalarimda bile tum sulalesi salona girerken benim ailem ozel konularini acamaz utanir rahat olsun diye salona girmez.
Belden asagi vurma da ustalar cunku bu konularda tecrubeliler. Ben sulalemde bosanani birakin aldatilan ilk kisiyim. Hepsi mutludur.
Ya caresizim iste. Onlar gibi olmamak uzere yetistirildik. Kiramiyorum bir anda. Ben de insanim ya neleri neleri haykirasim var. Ama o dedikleriniz ben de oturmuyor. Cok sahte duruyor.Doktugum ter yasadigim sıkıntı cabasi.
o dediklerinizi soyleyebilmem icin birinin bana sormasi gerek.
Tamam simdi yapicam desem ilk adimim ne olmali? Nereden baslamaliyim burada ki yazilanlari okuduktan sonra dusunuyorum ama beynim mavi ekran.
Bunlar hep hayatın kilometre taşları; değişim denilen şey, en çaresiz, en bitkin, en dip, son dediğin yerde olur çünkü gittiğin yöne gidemez olursun, yön değiştirmek zorunda kalırsın.
Yönün değişince manzaran değişir, manzaran değişince de sen değişmeye başlarsın.
Demek sizin var daha vaktiniz ya da değişimi gerçekten gerektiren bir anda değilsiniz.
Valla öyle de güzel yakışıyor ki yerinde paçozluk bana, şiir gibi okuyorum, bilezik gibi geçiriyorum denk getirirsem.
Seceremizi anlatmayayım, iyi aile, iyi terbiye... Ama ben değiştim, o noktayı geçtim, kendimde boğuldum-zehirlendim.
Tutmuyorum artık. Sizin de vardır zamanı diyorum, vardır yeniden şekil alacağınız bir an, bir yer, bir söz, belki bir fazladan darbe daha. Tecrübe istemez bu, yürekten gelmeye başlar, birazı gaddarlaşır-kırıldığı yerden kabuklanır kararır. Ondan sonra gelir.
Yine inşallah gönlünüze en kolay, hafif gelen haliyle bu sıkıntınızdan kurtulursunuz diyorum; daha çok canınız acımadan, yoluna girer her şey umarım.
İlave edeyim:
Birinin size sormasını sağlamak istiyorsanız da merakına oynayın, insan merakına yenilir.
Yüzünüzü bi sallandırsanız, bir iki iç çekerek "Ooyyhh" deseniz, "Nooldu?" diyecek birileri çıkar mutlaka, ya da bir bakış yakalarsınız "Sor sor, çekinme" dersiniz, girersiniz konuya. Her yerden her konuyu açarsınız istedikten sonra. Bu sizle ilintili bir şey.
