- Konu Sahibi ladygagali
- #41
Birde arkadasin biri sormus yasayis tarzimi...yani oyle mutsuz bir cocukluk yasamadim ailemiz hep birbirne bagli mutlu gelirimiz iyiydi..evlendim yasam tarzim degismedi..esimin aileside iyi insanlar..yasam standartim iyi cok sukur..aile iliskilerimde iyi oldu hep..
Ama gel gelelim cevremdeki insanlara resmen omrumu yediler
Canım benim yazılarını okuyunca sanki kendimi gördüm. Bende birtürlü kimseye yaranamıyorum.Üstelik insanların hepsi benim için nekadar iyi bir kız dedikleri halde( bunu büyük küçük herkesten dolaylı yada direk duyuyorum), yinede kimse benimle samimi olmak istemiyor. İnan mütevazilikten artık kendimi aşağı göstermekten yoruldum. Herkesin özel günlerinde hüznünde yanındayım. Kimseyle bir tartışmam olmaz. Zaten kimsede iyiliğimi inkar etmiyor , kimse bana laf çarpmıyor yada eleştirmiyor ama ne iyiliğimi ne de beni istemiyorlar. Bir iki boyun eğen , bu iyilik karşısında insafa gelen insan haricinde. Ben artık şöyle düşünmeye başladım. İyi bir evliliğim var. Eşim çok üstüme düşüyor ve bunu insanların içindede yapıyor. Maddiyatımız allaha şükür iyi. Sağlıklı dünya tatlısı bir kızım var. Ve herkesin yolda dönüp baktığı kadar güzel bir kadınım( belirtmek zorundayım). Ve en önemlisi yüzümde hep bir gülümseme var. İnsanlar anladığım kadarıyla mutlu insan görmeye tahammül edemiyorlar . Belkide egoları rahatsız oluyor bilemiyorum. Senin mutluluğunla yaydığın ışık onların gözünü alıp kamaştırıyor artık çıkardığım sonuç bu.