Klasik bir kayınvalide görümce konusu olsun isterdim ama biraz farklı. Nişanlıyım ve ailesinden nefret ediyorum. Evrende nefes almalarını lüzumsuz buluyorum. Diyeceksiniz ki neden noldu. Hicbir şey olmadı iyi davranışları oldu kötü olmadı ama yine de nefret ediyorum. Nişanlımı dünya üzerinde ki kimse ile paylaşmak istemiyorum. Kimseyle uğraşmak istemiyorum. Kendi soyuma alasim geliyor. Kv arıyor rahatsız oluyorum, anne demiyorum demek istemiyorum, görümcem kendince konu açıyor tiksiniyorum, kp yemek yiyor nefret ediyorum. Yapmaları gereken fakat Yapmadıkları her şey için onlardan uzaklaşmak istiyorum. Sadece sevgilimle olup evrenden silinsinler istiyorum. Bir bardak su bile içsinler istemiyorum elimden. Ama ne yazık ki bu nefret duygularimin dışarıya karşı hiçbir yansıması yok normal bir gelin gibi davranıyorum. Tüm bu düşüncelerimden nişanlımin haberi var. Içimden geçenlerin hepsini açık haliyle biliyor. Hatasız, muazzam insanlar değiller elbette ama yine de bu kadar nefreti haketmiyorlar. Para yok demeleri sınır ediyor, nişanlıma iş buyurmalari beni çıldırtıyor. Çok basit şeyleri bile savaş varmış gibi içimde büyütüyorum.
Hayat artık benim için yaşanılmaz bir hal almaya başladı. Içimde ki bu duyguların sönmesini istiyorum. Bunu ancak ben yapabilirim. Çok kez normallestirmeye iyi yönünden bakmayı denedim 2 saniye falan sürüyor. Beceremedim. Biliyorum annesi babasi onlar olmasa sevdigim insan da olmazdi. Kendi ailem icin boyle dusunulse cok yara alirdim. Fakat olmuyor iste tum dogru cumleleri biliyorun ama hayatimda hicbir seyi degistirmiyor bu durum. Bana yardımcı olur musunuz? Içimde ki onlara beslediğim kötü enerjiyi nasıl yok edebilirim. Iyi olsun da istemiyorum, kötü olmasın yeter. Içten içe kendimi çok yıpratıyor bu durum, insan sevgimi sorgulatıyor. Duygularımı çok yoğun yaşamak çok yıpratıcı olmaya başladı. Kırıcı olmayan tüm önerilerinize açığım. Bu durumu nasıl sonlandira bilirim ?
Hayat artık benim için yaşanılmaz bir hal almaya başladı. Içimde ki bu duyguların sönmesini istiyorum. Bunu ancak ben yapabilirim. Çok kez normallestirmeye iyi yönünden bakmayı denedim 2 saniye falan sürüyor. Beceremedim. Biliyorum annesi babasi onlar olmasa sevdigim insan da olmazdi. Kendi ailem icin boyle dusunulse cok yara alirdim. Fakat olmuyor iste tum dogru cumleleri biliyorun ama hayatimda hicbir seyi degistirmiyor bu durum. Bana yardımcı olur musunuz? Içimde ki onlara beslediğim kötü enerjiyi nasıl yok edebilirim. Iyi olsun da istemiyorum, kötü olmasın yeter. Içten içe kendimi çok yıpratıyor bu durum, insan sevgimi sorgulatıyor. Duygularımı çok yoğun yaşamak çok yıpratıcı olmaya başladı. Kırıcı olmayan tüm önerilerinize açığım. Bu durumu nasıl sonlandira bilirim ?
Tedavi olmayi düşünmez misiniz? Yazık insanlara. Üzüldüm.
