Selam ben panik atak :)
Sakin olun desem de işe yaramaz biliyorum. Ölüm duygusunu iliklerinize kadar hissediyorsunuz ama ölmüyorsunuz. Aklınızı kaçırıyor sanıyorsunuz ama öyle olmuyor. En mutlu anınızda bile gelir kamyon gibi çarpar geçer ve siz 5 dakika içinde inanılmaz bir adrenalin salgıladığınız için enkaz gibi olursunuz. Ya tekrar olursa diye endişelendikçe beslenir. Anksiyeteye yani kaygı bozukluğuna döner. Başıma bi iş gelmesin diye evden çıkamazsınız, yalnız kalmaktan korkarsınız. Çıkarsanız hastanelere yakın yerlerde takılmak istersiniz. Size sayfalarca anımı yazabilirim. Yaşamayan bilmez.
Beyniniz size oyun oynuyor. Aslında fiziken iyisiniz. Ama beyin uzun süre bilinçaltına itilmiş sorunları, sorumlulukları, stresi, susmaları, aman sorun çıkmasın, kimse üzülmesinleri ya başaramazsamları bir sürr sonra bu şekilde kusuyor. Normalde hayatınızın tehlike altında olduğu bi sırada hissetmeniz gereken şeyi kel alaka bi anda size yaşatıyor. İlkinin ne kadar şiddetli bir travma olduğunu hiç unutmadım. Resmen hıçkıra hıçkıra ağlıyor nefes alamıyordum. Ensemden uyuşmalar başlamıştı. Dizlerim tutmuyordu. Tuvalete gitme ihtiyacı duyuyordum ama yürüyecek takatim de yoktu. Nabzımı 180 ölçmüştü doktor. Serum bağladılar ve tam 25 dakika sonra hiçbir şey olmamış gibi sakinleştim. İki gün sonra tekrar oldu. Bir hafta sonra tekrar. O zaman bu kadar yaygın bilinen bir hastalık da değildi. Teşhis konamadı. Kardiyoloji, nöroloji, tahliller filmler her şey yapıldı sonuç çok sağlıklısın psikiyatriye git. Onlar beni yönlendirene kadar ben internette kendi teşhisimi koymuştum. Okumadığım kitap, forum kalmadı. Psikiyatri randevuma o bilinçle gittim. Hafif bi antidepresan ve uykuya dalabilmem için sakinleştirici yazıldı. 3 ay sonra bitti kabus. Ama ben bunu öncesinde 6 ay çektim. 3 ayda iyileştim diye ilaçlarımı bırakmadım. 6 ay daha kullandım sonra dozu azaltarak doktor kontrolünde bıraktım. 3 yıl sonra yine aşırı sorumlu hissettiğim bi dönemde geri geldi ama artık düşmanımı tanıdığım için iki dakkada geri yollayabiliyordum :) Küfrederek gel bakalım napabilcen ölmüyürum neticede diye söylendikçe yok oldu gitti. Yine de tekrar doktora gittim yine düşük doz kullanıp 2 yıl ilacı bırakmadım. Sonra ne stresler neler yaşadım ama tam 10 yıldır hayatımda yok.
Yolun başındayken psikoloğa değil, psikiyatriste git. İlacını düzenli kullan. Bunu asla erteleme. Sen ben kendim hallederim, aman psikiyatri neymiş dedikçe emin ol güçlenerek ataklar tekrar edecek. Fizyolojik olarak serotonin salgılamaya ihtiyacın var bunu yenmen için. Bu da antidepresanlarda mevcut. Antidepresan kullandıkça vücudun otomatik olarak eskisi gibi serotonin salgılamayı hatırlayacak ve ayda bir gideceğin kontrol görüşmelerinde doz ayarı yapılacak. İlk ay yan etki olur ama bunun kökünü tedaviyle ve kendine güvenle korkmadan kazıyabilirsin. Pes edersen hayatını kabusa çevirir. Sosyal hayatını, iş hayatını aksatır. Sürekli tetikte yaşamaktan yorulursun. Asansöre binemezsin tetikler, sinemaya gidemezsin tetikler, alkol tetikler, stres tetikler, kalabalık ve yüksek ses tetikler. O yüzden yol yakınken hemen tedavi ol. Sakın unutma: panik atak anında kimse ölmez, ama psikolojik olarak gün içinde süründürür. Geçmiş olsun.