itiraf ediyorum :
arkadaşlar eski nişanlımla aslında ben internetten tanışmıştım.. 2001 senesiydi. msnde eklemişti beni.. iş amaçlı konuşuyorduk, ortak noktalar çıkıyordu hep, sonraları buluştuk.. biraz birbirimizi tanıdık.. ya ciddi olur yada işim olmaz senle dedim.. maksadını denedim.. kısa bir süre sonra istemeye geldiler.. sözlendik.. düğünümüze 2 ay vardı ben ayrıldım.. inadım vardır, nikah masasında olsa bırakırım seni derdim inanmadı.. inat için çektim gittim.
uzun süre barışmak istedi ama ittim.. uzak dursun diye başkasıyla görüştüğümü iletince, öfkesini kusup oda çekip gitii.. kısmet olmadı yani.. çocuktum bende.. çok inatçıydım.. evliliğe hazır değildim demek..tanışma vesilemizi bizden başka kimse bilmedi.. kendimiz bile inanmadık çünkü..
iş yerinden bir arkadaşım da eşiyle internette sohbet ile tanışmıştı.. kısa süre içinde sözlenip, evlendiler.. o kadar mutlu bir evlilik sürdürdüler ki.. bebekleri ile pekiştirdiler sonra evliliklerini..
çevremde bunun örnekleri çok fazla..
dip not: insanların bakış açısı ve beklentileri ile ilişkili bu durum.. bu bakış açısı giderek tehlikeli bir hal almakta. o yüzden iyi niyetleri yargılamakta fayda var artık