Beni her önüne gelen, kolay öfkelendiremez ama sevdiğim, hayatımda yeri olan insanlara daha kolay öfkelenebiliyorum, çünkü "Bu huyumu bildiğiniz halde neden özen göstermiyorsunuz?" diye ekstra sinirlenebiliyorum.
Artı bipolar hastasıyım, öfkelenince neler yapabileceğim sanırım daha anlaşılır olmuştur. :)
Bu yüzden, sosyal ilişkilerim için vaktinde, öfke kontrolüm üzerine baya çalıştık.
Eşyalardan çok çıkarırdım öfkemi, eşime öfkelendiğimde tabak çanak elime ne geçerse yerde parçalanırdı ki hamileliğimde sigara bırakma ile ekstra gergin hissettiğim mini bir dönem vardı, eşimin üzerine sandalye fırlattım.
Elbette bu kontrolsüzlük hali beni yıldırmadı ve salt sevdiklerimi incitmemek değil, karakterimi daha da geliştirmek, olgunlaştırmak istediğim için üzerine daha çok eğildim, gerçekten kendimi aşmayı istedim.
Eşya fırlatmaları bıraktım, yürüyüşe vurdum kendimi, kah duşa girip kafamdan aşağı su indirdim. Bunu öyle bir yaptım ki bir yandan nefes alıp verip saydım 15-20ye kadar, bir yandan kafama buz gibi su indirdim.
Psikoterapiler de oldukça işe yaradı, bir şeyde haklı olmam-yenme isteğim öfkemi körüklüyor. E peki tartışmada eşimi yensem ne olacak? Ya da haklılığımı ispatlamanın yolu tepinmek mi?
Sakin kaldıkça, bu hali sevdim, alıştım. Kanıma dokunan bazı istisnai şeyler harici, doğru düzgün öfkelenmiyorum bile. Öfke kontrolü denilen şeyi, öfke duyduğum şeyleri azaltarak yaptım, bunun için daha açık fikirli, daha anlayışlı bir yol benimsedim. Öyle kabul ettim, beklenti azalttım ve hatta "Ya benim kadar zeki olmayan birinden, neden bunu anlamasını bekliyorum ki" bile dedim.
Anlayacağınız, duygularımın yapıştığı düşünceleri ayıkladım, düşüncelerimin yönünü değiştirince, davranışlarım da değişmeye başladı.
