merhaba arkadaşlar,inşallah şu mübarek günler dertlerimize derman olur.kısaca kendimden bahsediğim evli ve cocuklu bir bayanım anlatcaklarımdaki sorunlarımı ben mi büyütüyorm yoksa ruhsal dengem mi bozuldu?bi akıl verin lütfen herneyse kalabalık bir ailenin en küçük cocuğuyum,ablalarım ve abimlerle görüşmek istemiyorum ve kendimce bir mesafe koydum niye derseniz?,ablalarım işi düşerse veya kendi sıkıntılarını dinletmek için arayan, ayrıca bizde miras meselesi var ve kızlara hak sahibi olarak görülmüyor konun genelide hep bu konuda , bir işe yaramayan ve saatlerce süren bu konuda konuşmalar, ama icraata geldimi sesi soluğu çıkmayan insanlar.hastalanırm gelip bi tas corba yapmazlar,doğım yaparm bi Allahın kulu gelip de yanında durmaz annem de dahil hepsinin bi işi çıkar ,aile içinde haklılığımızı savunacak bi durum oldumu bi bakarım saatlerce kafa şişiren kişilerden ses seda yok,hepsi kendi menfatini düşünür,babam la annem erkek dünyaya getiricezdiye kızları dizmişler ve benim bile doğduğumda ağlamışlar ablalarım da dahil siz düşünün artık..
abimlere gelirsek baba malını afiyetle yıyorlar,biz size haksızlık yapıyormuyuz diye düşünmüyorlar, çünki babaları verdi,vicdanlarıda rahat öyle yaşayıp gidiyorlar.biz evlat değiliz ya. ..
inanın dünyaya geldim, bu mal paylaşımı, kavgalarla gözümü açtım hala devam ediyor..
bende bu insanlardan nefert ederken , yüzlerine gülmek zorunda kalmaya dayanamıyorm artık, daha anlatamadığım bir çok şy var herneyse,bende uzak duruyorum artık elimden geldiği kadar görüşmüyorum sizce yalnış mı yapıyorum?inanın genel yaşamımda hep gergin , karasız, endişeli,hep iç huzursuzluk yaşıyorum ki, kendi yuvamda Allahıma çok şükür sorunum yokken..
anide kalp atışım hızlanıyor,ağzım kuruyor,bir ara insan içinde konuşamaz,cümle kuramaz bir hale geldim,özgüvenimi tamamen yitirmiştim, çok şükür şimdi daha iyiyim.sizce benim bir ailem var mı?bunlar aile mi demek?
o kadar özenirdim ki arkadaşlarımın babalarıyla ilişkilerine.kim le tanışsam baba yada aile yosunluğunda büyümüş kişileri, hemen anlıyorum duruşlarıyla, mimikleriyle, öz güven eksikliğini hemen farkediyorum.içimde ki boşluğu dolduramıcam biliyorum, hayatım kendi içimde büyük bir eksiklik le devam edicek..eşim bir gün bana ''evliliğimiz boyunca seni hiç ağlarken görmedim''dedi.hiç farkında değilim.o kadar çok isterdim ki bi baba kucağın da hıçkıra hıçkıra ağlamayı.başınızı şişirdim arkaşdalar hakkınızı helal edin.
abimlere gelirsek baba malını afiyetle yıyorlar,biz size haksızlık yapıyormuyuz diye düşünmüyorlar, çünki babaları verdi,vicdanlarıda rahat öyle yaşayıp gidiyorlar.biz evlat değiliz ya. ..
inanın dünyaya geldim, bu mal paylaşımı, kavgalarla gözümü açtım hala devam ediyor..
bende bu insanlardan nefert ederken , yüzlerine gülmek zorunda kalmaya dayanamıyorm artık, daha anlatamadığım bir çok şy var herneyse,bende uzak duruyorum artık elimden geldiği kadar görüşmüyorum sizce yalnış mı yapıyorum?inanın genel yaşamımda hep gergin , karasız, endişeli,hep iç huzursuzluk yaşıyorum ki, kendi yuvamda Allahıma çok şükür sorunum yokken..
anide kalp atışım hızlanıyor,ağzım kuruyor,bir ara insan içinde konuşamaz,cümle kuramaz bir hale geldim,özgüvenimi tamamen yitirmiştim, çok şükür şimdi daha iyiyim.sizce benim bir ailem var mı?bunlar aile mi demek?
o kadar özenirdim ki arkadaşlarımın babalarıyla ilişkilerine.kim le tanışsam baba yada aile yosunluğunda büyümüş kişileri, hemen anlıyorum duruşlarıyla, mimikleriyle, öz güven eksikliğini hemen farkediyorum.içimde ki boşluğu dolduramıcam biliyorum, hayatım kendi içimde büyük bir eksiklik le devam edicek..eşim bir gün bana ''evliliğimiz boyunca seni hiç ağlarken görmedim''dedi.hiç farkında değilim.o kadar çok isterdim ki bi baba kucağın da hıçkıra hıçkıra ağlamayı.başınızı şişirdim arkaşdalar hakkınızı helal edin.