Çok üzüldüm.. benzer bir şeyi kardeşimde yaşamıştı. Ve ben o dönem şöyle bir konuşma yapmıştım. Dedim ki, sen birinin canını yakarsan kalbini kırarsan Allah'ta bunu sana mutlaka yaşatır. Amma annenin kalbi kırılır, amma kız kardeşinin ya da bir kızın olur aynı şeyi yaşar. Kimsenin ahını alma. Çünkü denizler dağlar araya da girse ahın ulaşamayacağı mesafe yok. Sen böyle düşüncelerde bir insan değilsin bu dönemde böyle üzgün, kırgın, sinirli olmanı anlıyorum ama karşındakine en güzel cevap tamamen hayatından çıkarmandır. Çünkü herkes ettiğini mutlaka bulur. Allaha sığın demiştim. Ve bir kaç gün sonra daha sakindi.. önemli olan kırılan duygularını sömürmek değil bence. Oğlunuzun kırgınlığını, hislerini anladığınızı bunun bir süreç olduğunu ve geçeceğini anlatmanız. Çünkü bunlarda bir yas dönemi ve o yas tutulmalı. Siz olabildiğince sakin kalın. Ve onun için ne yapabilirsiniz bunu sorun.. yanındayım duymak istediği tek kelime emin olun.. ayrıca bırakın odasını karıştırmayı o bir birey ve 20 yaşında. Onun kendine ait özel alanı var..