Merhaba konu sahibi, seni çok iyi anlıyorum. Çünkü ben de çok benzerini yaşadım. Bu yıl doğum yaptım. Eşimin ailesinden de benim ailemden de çok uzakta yaşıyoruz, tekiz burda. Doğumda ve lohusalığımda eşimle ve bebeğimle başbaşa olmak istedim. Kimseyi istemedim yanımızda bilerek. Lakin eşimin annesi torunum olacak diye sevinçten aklını kaçırmak üzereydi. Eşim asla çağıralım demedi ama içten içten üzüldüğünü çok iyi anlıyordum. İnsanlık edelim dedik hadi dedim çağıralım anneni gelsin doğumda bulunsun. Herkes havalara uçtu, ben de sevap işliyorum diye seviniyorum filan. Bi de bisürü para çıktı bizden kadının pasaportuydu, vizesiydi, uçak biletiydi!!
Sonrası senle aynı. Ne doğumda canımın yandığına mı üzüldü ne anne olduğuma mı sevindi. Ben dışkapının dışmandalı olduğumu ozaman anladım. Halbuki beni sever sanıyordum. Ilk günler uykusuzluktan zombi gibi gezerken tam bebek uyur ben de yarımsaat uyuycak Fırsatı bulduğum an ev süpürürdü, temizlik yapardı, ya da şıngır şungur yemek yapardı. Bana karşı kötü niyetli değildi ama acımadı da hiç. Ben sabrettim ağzımı açmadım.
En son oturdu ağladı akşama kadar sen bana iyi davranmıyorsun diye. Eşimde evdeydi, önce görmezden geldi sonra baktı ki susmuyor eşim de etkilendi. Geldi odaya gidene kadar iyi davranalım lütfen dedi! Bu laf bana çok dokundu, birikmişlerin de etkisiyle ben bir ağlama patlaması yaşadım, kadın topladı bavulunu gitti.
Torun göstermek için bi kere gittik eşimin memleketine bu olaydan sonra. Senin Bebeğin banyosuna kayınvalideyi çağırman gibi, ben de büyüklük ben de kalsın dedim gittim. Hiç birşey olmamış gibi davranıyor. Ne bi özür ne bi şey.
Şimdi kim suçlu belli değil, hiç arayasım yok. Sadece bayramda bi iyi bayramlar demek için konuştum almaz almaz okadar.
Ben de senin gibi hiç unutamıyorum. Yüzüne bakasım yok. Aylarca rüyamda aynı ağlamalarımı gördüm. Atlatamıyorum. Affedemiyorum.
Bilemiyorum ki ne yapsak konu sahibi?
Keşke hiç birşey olmamış gibi unutup kenara atsak di mi, canımızı üzdüğümüze yazık.