Oğlum doğduğunda, 6 yaşındaki kızımın yemeğini hala ben yediriyordum.Geceleri kızım çok terlediği için 3 kez kıyafetlerini değiştiriyordum.Benim kızım sizin oğlunuz gibiydi. Fakat yetişemedim zaman aç kaldıkça, yorgunluktan güçsüz düşüp gece terli kıyafetlerini değiştirmedikçe, ben yetersizlik hissi ile kafayı yedikçe zamanla ilerleme katettik. Ama biz ailelerden uzağız. Yardım edecek kimsemiz yok. Her şey mükemmel olmuyor. Yeri geldi diş fırçalamadan yattı. Yeri geldi kıyafetleri terli kaldı ama o da biz de bir şekilde süreci aştık. Şimdi oğlum 4 yaşında. İkisi de çok uykusuz. Okul da olmayınca gece 12 gibi zor uyuyorlar. Yoruluyorum. Ama şöyle düşünmüyorum.Ben çabaladıkça daha çok yoruluyorum. Nasıl olsa büyüyünce bizden uzaklaşacaklar. Siz hiç 15 yaşında, giyinemeyen, yemeğini yemeyen çocuk gördünüz mü. Hayatın doğal akışı bu bir şekilde öğrenecekler. Hemen olmayacak. Bu arada 2 çocuğumun karakteri de çok farklı. İkincide de sanki yeni anne gibiydim. Ben hiç diğer anne ya da çocuklarla hatta kendi kardeşler arasında da kıyaslamıyorum. Eğer çok sıkıntıda hissediyorsanız bir pedagogdan yardım alın. Ben ne zaman pedagoğa gitsem doğal süreçten bahsedip kabullenmem şeklinde bilgi vermişti. Dediğim gibi aynı yöntemler farklı çocuklarda aynı işe yaramaz. Bu nedenle dışarıdan birinin bu yaşa kadar neden öğrenemedi ya da öğretmediniz gibi yorumları ile kaygılanmayın. Zamanla öğrenecek. Zaman, zaman, zaman. Size düşen ise sabretmek ve strese beklentiye girmemek. Siz kafanızı rahatlatırsanız süreci daha hızlı ve daha kolay atlatacaksın uz.
Kusura bakmayın ama bu konuşma tarzınız doğru değil. 8 yaşındaki bir çocukla sanki yetişkinmiş gibi hatta nerdeyse eşinizle dertleşir gibi konuşmanız yanlış. Şimdiye kadar da hep bu tutumda olduysanız çocuğun şuan yaptığı şeyler sürpriz olmamalı. Yeterli bir anne olamadığinızı hissedip üzülmeniz veya çocuğunuzu böyle yetiştirmek istemiyor oluşunuzu çözecek olan cocuğunuz değil, o bir yetişkin değil, sizin arkadaşınız veya psikoloğunuz değil. Onun sırtına böyle bir yük yükleyemezsiniz. Bence bir pedagogla görüşüp çocuğunuzla nasıl iletişim kurmanız gerektiğini detaylıca konuşun. Bu şekilde devam ederseniz daha büyük problemler yaşamanız kaçınılmaz gibi duruyor açıkçası.
Ben hem anne hem öğretmenim. Herkes o varlıklara aynı hevesle bağlanmayabiliyor maalesef, her yöntemin herkeste işe yaramadığı birçok durum var
Tabi her yöntem herkeste işe yaramaz. Ancak söz konusu bir çocuğa hayvan sevgisi aşılamak ise bu dediğinize kesinlikle katılmıyorum.
Bir değil yüz yerde hata yapıyorsun.
Evet işte o bakımı yapamayıp yine anneye atıyor.
Bu konuda size katılıyorum.
konuşmasanız daha iyiymiş
bişey söyliycem.
