Gecici bir durumdur uzerine gitme kendi haline bırak.
İşte geçen süreden bahsetmiştim.
Çok uyumsuz, çocuklu ortamda en uyumsuz bizimki.
Değişikmiş, ben de devam etmezdim ona.
Yoo, dırdır etse de dinlemiyorum zaten.Anlattığın kadarıyla annenin verdiği cevaplarda bişey yok çok mu dır dır ediyor bunumu demek istedin.
Annenin seni önemsemediğini düşünüyorsun
İşte ben de onu demek istiyorum. Belki konu sahibi de kendini sorguladığında kendini herkes gibi klasik bir anne görüyordur, bir aşırılık dikkatini çekmez,duzeltebilecegi bir şey bulamaz.
Okula başlıyor yarın, iyi geleceğini düşünüyorum birçok yönden.
Hiperkativite olduğunu sanmıyorum, onlardaki gibi tehlikeli hareketler yok, duramıyor sadece.
Oturup yemek yiyemiyor, biraz sandalyenin yanında zıplayıp kayboluyor ortadan, normal mi bilmiyorum gördüğüm çocuklarda bu kadar hareket isteği olan yok.
Bebekken sakinleştiremezdim, 2 yaş dönemi zaten hep ağlamalı geçi, 3-4 arası biraz duruldu derken şu an 2 yaştan daha kötü bile diyebilirim.
Artık ben de sakin kalamıyorum.
Sabredip sabredip patlıyorum.
Çok mu şey bekliyorum diye de düşünüyorum ama 2 yaş bebesi gibi tutturaması ve makul açıklamalardan tatmin olmaması, aklındaki çözülmeden başka bir şeyle ilgilenmeyi reddetmesi vs... baş edemiyorum bu durumla.
Uzman temas konusuna hiç değinmedi, öfkesi için de telefon ve tablet önerdi
Okula biraz devam etsin, erteledim bir müddet.
Anladigim siz kendinizde mesafelisiniz. Sadece cocuk degil. Benim oğlum 1 yasindan itibaren kendisine hic dokundurmaz ve yaklastirmazdi.( yandı ve hastanede yatis surecinde surekli derisi soyuldu her gün) Biri ona adini dahi sorsa bağırır yere yatıp ağlardı. Dokunmaya ciddi tepkisi olurdu. Ben azda olsa dokunabilirdim. Ben yontem olarak farketmedigi anlarda ona sarıldım TV izlerken yanına oturmusken eline dokundum. Sabah uyandığında yaninda hergun sırtını oldum. Elini tutup sabah sohbeti ettik yarim saat. Meyve bile yiyorsa yanimda elimle saçını okşadım. Temasi farketmedigi anlarda yapmaya çalıştım. Suan 5 yaşında. Temasi seviyor. 4 yaşında açıldı başka insanlarla sohbete ve yanına gitmeye. Simdi gayet güzel ama bazen yatarken babaya temas ettirmiyo kendine onada şükür. Farketmemis olabilirsiniz ama sizde sevmediginiz icin aktarmış olabilirsiniz ona bu aliskanligi. Benim fikrim bu yönde. Psikologa gidin bencede içini, rahat eder. Ben öfke davranışları icin gitmiştim. Baya etkili oldu. Yani yaptığım.kendimi düzeltmekti. oğlum ben kendi davranislarimi duzeltince oda otomatik olarak istenilen davranislari yapmaya başladı. Anladimki biz farketmeden o davranışlara yönlendiriyoruz
Bağlanma sorunu diye düşünüyorum ben de, fiziksel olarak ne kadar verirsem vereyim zihinsel olarak kendimi çocuğa veremedim sanırım.
Kırtasiye konusunda veya benzer konularda gidin olmadığını görsün kapıdan dönün.
bizim nesilin en büyük şanssızlığida bu sanirim, psikolojik baskiyla buyumek ve sonradan teknoloji gelistikce psikoloji diye bir seyden haberimiz oldukça bize yapilanin farkına varmak.
Valla bence bizim evde şöyle bir durum vardı; annem klasik türk annesiydi ama babam keisnlikle değildi. Yani ,başka örneği gormeyip histerikli anneliği icsellestiren insanlar diyorlar ya 'bagirmadan çocuk büyütülmez' diye, babam hem bizim büyümemize aktif olarak katılırdi,hem de kendi sinirine hakim olurdu,asla bagirmazdi, iş stresini bizden cikarmazdi. Haliyle iki örneği bir arada görünce yanlışın yanlış olduğunu çok daha erken farkedebiliyorsun. Aynı olaya (mesela karnedeki bir zayıfa) birisi 'okumayacaksaniz sobaya atıyorum bu defterleri' diye tehdit edip, duygu sömürüsü yapıp, seni aglatirken diğeri karneni paylaşmak istemezsen seni rencide etmemek için sormazdi bile, birkaç gün sonra odaya gelir,güldürür eder, dalgaya vurur öyle bakmak istediğini söyledi .
İyi yazmışsın. Bence böyle zamanlarda konuşmak, yüzleşmek çok iyi geliyor. Benim annem kendisini harika anne zannederdi, herkese annelikle ilgili akıl falan dağıtırdi, etrafındakileri eleştirirken 'onune gelen anne oluyor, keşke sinavla anne baba olunsa' falan derdi. Bir gün ona böyle bir sınav olsa gececeginden emin olup olmadığını sormuştum:) konuştukça konuştukça bazı şeyleri aştik, bu konuda okuduğum kitaplarda da yüzleşmenin öneminden bahsediyor (mesela iyi aile yoktur) . O yüzden imkanın varken annenle yuzlesmeni, içindekileri söylemeni öneririm. Belki duymak ona da iyi gelir
duymak ona iyi gelirmi bilmem ama bana konusmak iyi gelmiyor.
Emme bitişi biraz oldu bittiye gelmişti ama fazla fazla emdi zaten.
Onu yapmadık işte.
Klasik annelerimiz var da işte hangimiz ne kadar sağlıklıyız.
Okul için çok geç kalmışsınız diyerek beni bi telaşa verdi önce.
Mesafeliyim ama çekirdek aileme karşı değil.
