Affetsem de affetmesem de artik hic gorusmuyoruz. Oglum buyudu. 15 yasinda simdi, kendi meselelerini babasiyla kendi arayarak cozuyor. Kucukken ben mecbur cocukla ilgili mevzularda babasiyla gorusmek zorunda kaliyordum. Artik el olduk. Sesini duymayip yuzunu gormeyince de daha iyi oluyor.
Affettin mi diye soruyorsaniz ne hissettigimi bilmiyorum. Kirginim sanirim. Eskisi kadar kizgin degilim ama. Kizginlik yerini kirginliga birakti. Ara ara gelgitlerim olmuyor degil, o zamanlar eskiler aklima geldikce kizdigim oluyor tabi, affetmedigim de. Keske durust olsaydi. O zaman o kadar karmasik duygulari yasamazdim. Simdi ne hali varsa gorsun diyorum.
Ben de korkunç bir şekilde aldatılıp terkedildim. Bana bir açıklama bile yapmadan beni suçlaarak karalayarak cıktı hayatımdan. Ben ne olduğunu bile anlamadan boşanma davasını açtım ve boşandık bitti. Yaklaşık 1 sene kendimi suçladım. Ona haksızlık ettim falan diye. Aldatmasına rağmen sanki ben haketmisim tüm bunları gibi. 2 1.5 Sene geçti üzerinden. Artık öyle nefret ediyorum ki ondan. Etimle kemiğimle tiksiniyorum . Ayrılırken bana yaptığı şeyleri unutamıyorum hala. Çok vicdansızca davrandı. Ne bileyim affettim deseniz içim cızlardı. Affedersem kendime haksızlık yapmış olurum çünkü.