Ölüm korkusu

Karakedili

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
12 Ekim 2017
25
65
3
Bu ara kafama o kadar ölümün var oluşu ve bi gün gelicek olması takildiki hic biseye konsantre olamiyorum. Cok duygusallastim herseye asiri düşkünleştim. Saçma sapan bi haldeyim ve kafamdan atamiyorum. Bu kafa nasil duzelir?
 
Bu ara kafama o kadar ölümün var oluşu ve bi gün gelicek olması takildiki hic biseye konsantre olamiyorum. Cok duygusallastim herseye asiri düşkünleştim. Saçma sapan bi haldeyim ve kafamdan atamiyorum. Bu kafa nasil duzelir?
Namaz kılıyor musunuz? Biraz ibadet ederek rahatlarsınz. Anlaşılan günahlarınızın farkında olup cehennem azabından korkmuşsunuz. Ama buda güzel bişey farkında olmak.
 
psikiyatri ile çözülür. hastalığın adını demeyim iyice okuyup okuyup bunalmayın. bende tam tersini yaşıyordum. yani bir yerden atıp kurtulayım zaten öleceğim mantığındaydım. psikiyatriye gidiyorum biraz yol katettim. ilaçlar uyku falan yapmıyor. çalışıyorum bir de çocuğum var Allah bağışlar inş. normal hayatıma devam ediyorum. hatta erken teşhis tedavide çabuk sonuç verir
 
Evde cok zaman gecirmeyin sık sık disari cikin hava alin. Kediniz var sanirim hayvanlari beslemeye disari cikin uzun yuruyusler yapin. Eglenceli diziler izleyin. Donemseldir umarim gecer. Eger uzun suredir varsa psikolog ya da psikiyatr destegi alabilirsiniz.
 
çok unutmadan yaşamamak lazım ama her dakika da hatırlarsan yaşayamazsın.
seni korkutan bir şey mi var?
mesela şu an ölsem ahhh şunu da yapsaydım diyecek bişeyim yok benim.
hayatta her günümün değerli olduğunun farkında olup insan ilişkilerimi de ona göre kuruyorum çünkü.
eşimle evden küs çıkmıyorum, ailemle dialogumu iyi tutuyorum.
kazaya falan kurban gidip ölürsem de ölürüm yani o da şans biraz.
evde vasiyetim de var eşime mektup şeklinde verdim. ölürsem açacak
 
Ben de yazın böyleydim anneannem vefat edip onu toprağa gömülürken gördükten sonra başladı her şey. 1 ay falan bir şey yiyemedim. Sürekli aklımda ölümün eninde sonunda geleceği, ve o toprağın altına gireceğim geliyordu. Annem ve babamın ölümünün de bir gün geleceğini biliyordum. Bununla ilk defa karşılaşmıştım önceden hep kafamdan uzaklaştırıyordum ama artık görmezden gelemiyordum bu gerçeği. Hatta başkalarının nasıl bunu unutarak yaşadığını anlayamıyordum. Nasıl olsa ölcez şuan yaptıklarımın hiçbir anlamı yok diyordum. Ateizmi kabullenme evresinde olduğum için de beni en çok yokluk korkutuyordu. Hala çok alışmış değilim ama en azından gün içinde aklıma gelmiyor. Eğer bir dine inanıyorsan sana zor gelmemeli ölüm. Ben de inanmayı çok isterdim..
 
Bunun hayatin gerçeği oldugunun farkina varin korkulacak bir sey yok. Eskiden korkardim bence ara ara cok aklima gelirdi. Simdi diyorumm amannn hepimizin gidecegi yer sonucta.
 
Ben de yazın böyleydim anneannem vefat edip onu toprağa gömülürken gördükten sonra başladı her şey. 1 ay falan bir şey yiyemedim. Sürekli aklımda ölümün eninde sonunda geleceği, ve o toprağın altına gireceğim geliyordu. Annem ve babamın ölümünün de bir gün geleceğini biliyordum. Bununla ilk defa karşılaşmıştım önceden hep kafamdan uzaklaştırıyordum ama artık görmezden gelemiyordum bu gerçeği. Hatta başkalarının nasıl bunu unutarak yaşadığını anlayamıyordum. Nasıl olsa ölcez şuan yaptıklarımın hiçbir anlamı yok diyordum. Ateizmi kabullenme evresinde olduğum için de beni en çok yokluk korkutuyordu. Hala çok alışmış değilim ama en azından gün içinde aklıma gelmiyor. Eğer bir dine inanıyorsan sana zor gelmemeli ölüm. Ben de inanmayı çok isterdim..

Ataizime inanmanın gerektirecek ne var bilmiyorum ins doğru yolu bulursun
 
Ataizime inanmanın gerektirecek ne var bilmiyorum ins doğru yolu bulursun

Merak etmeyin ateist olmak sandığınız gibi kolay olmuyor. İnandığın her değerden vazgeçmek çok zor. Keyiften olunmuyor zaten, inanmak ya da inanmamak bir seçim değildir. Diyorum ya ben de istiyorum inanmak. Ayrıca ateizme inanmak diye bir şey yoktur ateizm zaten inanmamaktır. Her neyse konuyu dağıtmaya gerek yok ama bu sözlere gerçekten ihtiyacım yok, beni anlamayacağınıza eminim o yüzden kendimi anlatmaya uğraşmayacağım. İyi forumlar
 
Ben de yazın böyleydim anneannem vefat edip onu toprağa gömülürken gördükten sonra başladı her şey. 1 ay falan bir şey yiyemedim. Sürekli aklımda ölümün eninde sonunda geleceği, ve o toprağın altına gireceğim geliyordu. Annem ve babamın ölümünün de bir gün geleceğini biliyordum. Bununla ilk defa karşılaşmıştım önceden hep kafamdan uzaklaştırıyordum ama artık görmezden gelemiyordum bu gerçeği. Hatta başkalarının nasıl bunu unutarak yaşadığını anlayamıyordum. Nasıl olsa ölcez şuan yaptıklarımın hiçbir anlamı yok diyordum. Ateizmi kabullenme evresinde olduğum için de beni en çok yokluk korkutuyordu. Hala çok alışmış değilim ama en azından gün içinde aklıma gelmiyor. Eğer bir dine inanıyorsan sana zor gelmemeli ölüm. Ben de inanmayı çok isterdim..

Asıl yokluk insanı rahatlatmıyor mu? gerçi tam olarak yokluk da değil.
öleceğiz vücudumuz biyolojik olarak dönüşecek
dünyaya karışacağız
belki bir ağaç yeşerecek bizim sayemizde.
 
Merak etmeyin ateist olmak sandığınız gibi kolay olmuyor. İnandığın her değerden vazgeçmek çok zor. Keyiften olunmuyor zaten, inanmak ya da inanmamak bir seçim değildir. Diyorum ya ben de istiyorum inanmak. Ayrıca ateizme inanmak diye bir şey yoktur ateizm zaten inanmamaktır. Her neyse konuyu dağıtmaya gerek yok ama bu sözlere gerçekten ihtiyacım yok, beni anlamayacağınıza eminim o yüzden kendimi anlatmaya uğraşmayacağım. İyi forumlar

Canım ben seni elestirmedim yanlış anladın sanırım bende zaten senin için en doğrusu ne işe doğrusunu bulursun ins dedim :KK16:
 
Asıl yokluk insanı rahatlatmıyor mu? gerçi tam olarak yokluk da değil.
öleceğiz vücudumuz biyolojik olarak dönüşecek
dünyaya karışacağız
belki bir ağaç yeşerecek bizim sayemizde.

Yok olmayı hayal edemediğim için korkutucu geliyor. Toprağın altında kendimi düşünmek özellikle. Aslında farkında bile olmayacağım. O yüzden ben varsam ölüm yok, ölüm varsa ben yokum diyerek rahatlatıyorum kendimi
 
Ben ölümden korkmuyorum..tek korkum topluma hiçbir yararim olmadan tek bir iz bırakmadan ölmek ve ben ölünce çocuğumun annesiz büyümesi...

Gecen şunu düşündüm..Şehit olmak ne kadar guzel birşey düşünsene ölümünün bile ulkeye insanliga bir faydası var..
 
Ben de yazın böyleydim anneannem vefat edip onu toprağa gömülürken gördükten sonra başladı her şey. 1 ay falan bir şey yiyemedim. Sürekli aklımda ölümün eninde sonunda geleceği, ve o toprağın altına gireceğim geliyordu. Annem ve babamın ölümünün de bir gün geleceğini biliyordum. Bununla ilk defa karşılaşmıştım önceden hep kafamdan uzaklaştırıyordum ama artık görmezden gelemiyordum bu gerçeği. Hatta başkalarının nasıl bunu unutarak yaşadığını anlayamıyordum. Nasıl olsa ölcez şuan yaptıklarımın hiçbir anlamı yok diyordum. Ateizmi kabullenme evresinde olduğum için de beni en çok yokluk korkutuyordu. Hala çok alışmış değilim ama en azından gün içinde aklıma gelmiyor. Eğer bir dine inanıyorsan sana zor gelmemeli ölüm. Ben de inanmayı çok isterdim..
Senin inancsizliga değil inanca ihtiyacın var..duaya huzura kalbinin ferahlamasina canım...
Sen bni dinle işine gücüne kitabına bak Allah'a sigin dua et kendine geleceksin
 
çok unutmadan yaşamamak lazım ama her dakika da hatırlarsan yaşayamazsın.
seni korkutan bir şey mi var?
mesela şu an ölsem ahhh şunu da yapsaydım diyecek bişeyim yok benim.
hayatta her günümün değerli olduğunun farkında olup insan ilişkilerimi de ona göre kuruyorum çünkü.
eşimle evden küs çıkmıyorum, ailemle dialogumu iyi tutuyorum.
kazaya falan kurban gidip ölürsem de ölürüm yani o da şans biraz.
evde vasiyetim de var eşime mektup şeklinde verdim. ölürsem açacak
Sende bı kefeni diktirmemişsin maşallah..
 
Back
X