- 29 Ocak 2020
- 192
- 420
- 33
Merhaba;
Kendi hayatımı çok kısa özet geçip konuya giriş yapıcam.
Ben 24 yaşındayım.
Annem bekar biri. Yani boşanmış. Babamlagörüşmüyorum.
Küçüklüğümden beri annesine düşkün biriyim.
Zaman zaman onunla da illa ki sorunlarımız oluyor ama çözebiliyoruz çok şükür.
Benim hayatımdaki en önemli varlığım ve destekçim kendisi.
Birşey olmasın diye ne dualar ediyorum anlatamam.
Boşanma aşamasında ölüm tehditleriyle de yüzleştik.
4 yılı aşkın süredir ayrı 3 yıldır da bekar.
İyi bir çocukluk geçirmedim huzursuz bir aileydik.
Ve son 1 2 aydır annemi sanki kaybedicekmişim hissiyle sürekli iç içeyim.
Ciddi bir rahatsızlığı yok.
Yaşı 46.
Her gece sabaha annemsiz uyanma düşüncesi beliriyor.
Ayrı odalarda kalıyoruz.
Bundan bir kaç yıl önce geceleri horlayinca uyarirdim kafasını hareket ettirin ki ses azalsın hatta bazen benim uyumama bile engel olan bir ses oluşurdu..
Şimdi horlasın razıyım o ses bana umut veriyor. İçimi ferahlatıyor.
Bendeki durum bu denli kötü.
Psikolog önerilecek biliyorum ama benim biraz kendimi de törpülemem lazım.
Bu durumda olanlarınız varsa biraz destek verebilir mi ?
Ne yapabilirim nasıl düşünürsem bu düşüncelerden biraz olsun uzaklaşırım.
Çok rahatsızlık duyuyorum bu son hepimize yazılan birşey.
Ya ben veya o önce olur. Hepsinin bilincindeyim ama aşma konusunda kilit.
Fikir görüş sakinleştirmek için her yorumunuza açığım.
Kendi hayatımı çok kısa özet geçip konuya giriş yapıcam.
Ben 24 yaşındayım.
Annem bekar biri. Yani boşanmış. Babamlagörüşmüyorum.
Küçüklüğümden beri annesine düşkün biriyim.
Zaman zaman onunla da illa ki sorunlarımız oluyor ama çözebiliyoruz çok şükür.
Benim hayatımdaki en önemli varlığım ve destekçim kendisi.
Birşey olmasın diye ne dualar ediyorum anlatamam.
Boşanma aşamasında ölüm tehditleriyle de yüzleştik.
4 yılı aşkın süredir ayrı 3 yıldır da bekar.
İyi bir çocukluk geçirmedim huzursuz bir aileydik.
Ve son 1 2 aydır annemi sanki kaybedicekmişim hissiyle sürekli iç içeyim.
Ciddi bir rahatsızlığı yok.
Yaşı 46.
Her gece sabaha annemsiz uyanma düşüncesi beliriyor.
Ayrı odalarda kalıyoruz.
Bundan bir kaç yıl önce geceleri horlayinca uyarirdim kafasını hareket ettirin ki ses azalsın hatta bazen benim uyumama bile engel olan bir ses oluşurdu..
Şimdi horlasın razıyım o ses bana umut veriyor. İçimi ferahlatıyor.
Bendeki durum bu denli kötü.
Psikolog önerilecek biliyorum ama benim biraz kendimi de törpülemem lazım.
Bu durumda olanlarınız varsa biraz destek verebilir mi ?
Ne yapabilirim nasıl düşünürsem bu düşüncelerden biraz olsun uzaklaşırım.
Çok rahatsızlık duyuyorum bu son hepimize yazılan birşey.
Ya ben veya o önce olur. Hepsinin bilincindeyim ama aşma konusunda kilit.
Fikir görüş sakinleştirmek için her yorumunuza açığım.
