Ben gecen yil en yakinimdaki dag gibi erkek kardesimi topraga verdim. Daha 10 dakika once oturup cay ictigim kardesim yoktu 10 dakika sonra. 7 gun komada yatti ve gitti...Olumu cok uzakta saniyoruz ama basimiza gelince acisini hissediyoruz. O gune kadar yakinlarini kaybetmislere basiniz sagolsun derdim ama dusunmeden. Bu sefer bana basiniz sagolsun diyorlardi ve inan hic samimi gelmiyordu bu laflar bana. Cunku ates sadece ve sadece dustugu yeri yakiyor, cunku benim acimi asla bir baskasi anlamayacak. Bana basin sagolsun diyenler bir gun sonra dugunlerde cosup oynamaya gittiler. Insanlara kiziyordum,psikolojim bozuktu. Sokakta yanimdan gulerek gecen insanlara haykirmak istiyordum susun, benim kardesim vefat etti nasil gulersin diye. Mutlu insanlara tahammulum yoktu.
Ben uzun bir sure psikolojik tedavi gordum 7 ay kadar. Dusundum tabi, baskalarinin sevdikleri oldugunde ben de guldum eglendim, ben de kalktim dansettim hicbirsey olmamis gibi. O zaman ben de o insanlarin acisini anlamadim. Benim onlardan benim acima ortak olmalarini istemem cok bencinceydi. Bir an gulsem bir an mutlu olsam sucluluk duyuyordum, kardesim öldü gulemem mutlu olamam diyordum.
Insanoglu iste cok garip. Hayat garip. Ben hala kabullenemiyorum kardesimin ölümünü. Yagiz bir delikanliydi, tabutunda bile sanki her an kalkacakmis gibi yakisikli ve nur yuzluydu. Insan inanamiyor, ölümü konduramiyor. Ölümün dogmak gibi yasamin bir parcasi oldugunu zor olsa da kabulleniyorsun. Hep dilde soyluyoruz ama artik kalben de inaniyorsun. Bazen aksam hala kardesim gelecekmis gibi kapilari gozluyorum. Zor, cok zor. Ama ne yapabilirz ki cani veren de alan da Allah ve hepimiz girecegiz o topraga..