tatlım yazdığın sey sacma değil...beni anlatayaım sana.hamileliğimin son ayında durup durup ağlıyodum bize ait günler bitecek diye.cünkü o zaman sadece benimdi.karnıma dokunduğumda bi ben hissediyordum onu.tekmeleri,hıckırması ,dönmeleri herseyi benimdi..doğunca herkes kucağına alacak,canını acıtacaklar,öpecekler fikri beni bitiriyordu,minnağımı paylaşacaktım herkesle.kolaymı 9 aylık bir bağ vardı aramızda..doğumdan sonra o hassasiyetim gecti..çünkü insan soluklanmaya ihtiyac duyuyo..bi kardesimle annemden kıskanmadım orası ayrıda..
benim oğlumda emmek ve uykunun dısında öyle cok yanasmaz bana.kendi ailem,kayınvalidem,görümcem ve kayınbabamdan baskasına güvenipte kucaklarına vermem kimsenin.inşallah yahyada gitmez.kötü niyetli insanlar var cünkü..varsın bize yabani desinler
ben bildiğimi okurum.
bebişlerimiz gerci artık cocuk kategorisindeler: cocuklarımız artık kesfetme döneminde oldukları için dışarı,gezme,yeni kişiler istiyorlar..bize biri gelip gittiğinde kapıya atlıyo oğlum benide alın diye..hele küçükken oğlum kolikti.ağlardı ağlardı..bi gün ağlama krizine girdi.tam 2 saat aralıksız ağladı.ne yaptıysam susmadı..tüm bina ayağa kalktı noluyo diye.hemen karsı binadaki teyzeme gittim oğlumu verdim kucağına,teyzemin kucağına gitti sustu,böğründe uyudu...ne kadar ağladım o zaman niye beni sevmiyo.bende susması gerekir ben annesiyim diye..sonra alıştık birbirimize..anamm biz simdi böyleysek bunlar büyüyüp manita yapıp,gelin alınca vay gelinin haline
yemek nasıl oldu dün?
