Ben bu konuyu çoook uzun yıllar kendime sıkıntı ettim. Çok araştırdım, çok soruşturdum. Hatta bu takıntım öyle boyutlara geldi ki aklıma çok çirkin düşünceler geldi. Ancak bunun bilinen ve kesin bir tedavisi yok. Olsa bile çok riskli. Ve şöyle bir durum var. Öncelikle şu konuda anlaşalım her insan asimetriktir. Televizyonda oyunculardan falan bahsetmiyorum onların yüzünde bin tane müdahale var. Ki onlarda bile bazen dikkatli incelediğinde asimetriyi fark edersin. Ya da aynada bir arkadaşınla yan yana durduğunda aynada yüzü farklı gözükür ama yüzüne dikkatli baktığında o şekilde görmezsin. Fotoğraf dediğimiz şey 3 boyutlu bir şeyin 2 boyuta aktarılması. Dolayısıyla normalde o kadar da dikkat çekmeyen asimetri, 2 boyuta indirgendiğinde daha çok dikkat çekiyor. Ayrıca fotoğrafta an var ancak gerçek hayat böyle değil birinin suratını o kadar uzun süre dondurup, inceleyemiyorsun. Ve insan gözü megapiksel olarak fotoğraftan çok çok yüksek. Fotoğrafta birsürü detay var ışık, açı, duruş, kameranın megapikseli. Ama hayat böyle değil. Yani kısaltmak gerekirse bu kadar yaygın olan bir şeyi sen kimsede görmüyorsan, kimse de sende görmüyor. Bunlar da yetmezse söylenirken bana çok sinir bozucu gelirdi ancak ne dertler var, halimize şükredelim. Varsın kamerada çirkin çıkalım. Bize sevgiyle bakan bir çift göz tüm asimetrileri siler süpürür. Eminim sende o ufacık asimetrilerinle harika bir detaysın ve çok güzelsin. Lütfen sistemin sana dayattığı kusursuz yüz kusursuz vücut algısının esiri olup kendine hayatı zehir etme. Söylemesi kolay deme çünkü dediğim ben bu düşüncenin yıllarca acısını çektim.