Düştün ilk önce rahmime sonra kalbime..
Bu öyle bir düşüş ki baharım,gülen yüzüm,solmayan çiçeğim oldun..
Ve sonra da gittin.
Beni öylesine eli böğründe yarım bırakarak..
Bu nasıl bir gidiştir ki yokluğun üşütüyor,bu nasıl bir üşümektir ki yokluğun kavuruyor.
Ve bu öyle bir gidiş ki tüm umutlarım,seviçlerim,beni ben yapan ne varsa yok ediyor..
Oysa larım vardı benim, daha anne olacaktım..Kader de olamamaktı var(imiş)..
AH lar mı kaldı bana,gene olur tesellileri mi..
Öyle bir avaz ki bu hiç çıkmamacasına,öyle bir duygu ki bu ciğerim sökülürcesine..
Kalmadın,kalamadın.Ne güzel şeyler yapacaktık halbuki.Gözümün nuru,canımın ta içi..
Bilmem..Geçer mi bu sızı?Diner mi bu yürek yangını?Meğer ilkler ne özelmiş.Ve sen benim en ÖZELİMSİN.