Evet, hayat iniş çıkışlarıyla güzel. Ama şu aralar herkesi kendime taraf gibi hissediyorum. Herkes benim aleyhime iş yapıp mutsuzluğumdan hoşnut oluyor gibi geliyor. işyerinde yaşadığım son olaydan sonra böyle oldum. Benle yaşıt arkadaşlarımla olan bir durumdu. Sorunu yaratan da direkt ben olmadığım için çözemiyorum. problemi yaratan kafalarla çözülmüyor. Sanki bir şeyler bilerek yapıldı, bilerek bir şekilde saf dışı bırakıldım gibi hissediyorum. Kendini geri çeken, çekmek zorunda olan bendim bu arada.Bu arkadaşların nişan- düğünleri olacak mesela ve ben olmayacağım. Ortak arkadaşların hikayelerini falan gizledim sosyal medyada,hepsini beraber görünce kendimi kötü hissettiğim için. Kesinlikle kıskanmakla alakalı değil sadece bunu mu bekliyorlardı diyorum içten içe. Öyle tuhaf bi his ki bu. (işyerinin yarısından fazlası bizden yaşca büyük, eski memurlar çoğunlukta.)
Herkes olan sorunu yok sayıyor. Hiç büyük sebepler değil tartışılan şeyler ama öyle uzatılıyor ki. Hal böyle olunca kesinlikle istiyorlarmış böyle bir durumu diyorum üzülmeyi bırak diye telkin veriyorum kendime.. ama bir yere kadar, sonra yine aklıma takılıyor. en kötüsü de benim üzüntümden keyif alan insanları görmek. bu benim canımı en çok yakan şey, sahtelik de en yapamadığım şey ve doğal olarak mutsuzluğumu gösteriyorum yer yer. Her şey bi an çok yolunda, bi an mahvolmuş gibi.. bu düşüncelerimi değiştirmediğim sürece nereye gitsem aynı duygular olacak belki ama yok düzelemiyorum. mutluymuşum gibi yaparak kendimi kandıramıyorum. Ama bi bakıyorum benim üzüntümde katkısı olanlar hep mutlu. Her dakika mutlu olamayacağımı bazen nötr olmam gerektiğini hatırlıyorum. Sahip olduğum şeylere sevinerek mutlu olabilmek var sürekli aklımda ama bazen başaramıyorum. Başkalarının sebebiyet verdiği ve iraden dışı gelişen şeyler yüzünden üzülmek, bu gibi şeylerin benim değerimi düşürmediğini bilsem de kendime engel olamıyorum.
Belki tayin ister dönerim memleketime bir süre sonra, ama kalacağım süre zarfında beni üzen insanlar yokmuşcasına mı davranmam gerekiyor mutlu olabilmem için, bilemiyorum
Herkes olan sorunu yok sayıyor. Hiç büyük sebepler değil tartışılan şeyler ama öyle uzatılıyor ki. Hal böyle olunca kesinlikle istiyorlarmış böyle bir durumu diyorum üzülmeyi bırak diye telkin veriyorum kendime.. ama bir yere kadar, sonra yine aklıma takılıyor. en kötüsü de benim üzüntümden keyif alan insanları görmek. bu benim canımı en çok yakan şey, sahtelik de en yapamadığım şey ve doğal olarak mutsuzluğumu gösteriyorum yer yer. Her şey bi an çok yolunda, bi an mahvolmuş gibi.. bu düşüncelerimi değiştirmediğim sürece nereye gitsem aynı duygular olacak belki ama yok düzelemiyorum. mutluymuşum gibi yaparak kendimi kandıramıyorum. Ama bi bakıyorum benim üzüntümde katkısı olanlar hep mutlu. Her dakika mutlu olamayacağımı bazen nötr olmam gerektiğini hatırlıyorum. Sahip olduğum şeylere sevinerek mutlu olabilmek var sürekli aklımda ama bazen başaramıyorum. Başkalarının sebebiyet verdiği ve iraden dışı gelişen şeyler yüzünden üzülmek, bu gibi şeylerin benim değerimi düşürmediğini bilsem de kendime engel olamıyorum.
Belki tayin ister dönerim memleketime bir süre sonra, ama kalacağım süre zarfında beni üzen insanlar yokmuşcasına mı davranmam gerekiyor mutlu olabilmem için, bilemiyorum
Son düzenleme:
