Özde'm herşeyim.. hoşgeldin annecim..

amazon .!.:

rabbime binlerce kez şükürler olsun ki benim de bir doğum hikayem var artık..
38. Haftamda rutin kontrolüm için doktora gittim. Bebeğim biraz kemikli bir bebekti, çatı muayenesi sonucunda normal doğum için çatımın uygun olmadığını söylemişti doktorum. önümüzdeki hafta içinde bir gün seçmemizi söylemişti. Eşimle öylesine heyecanlanmıştık ki, bebeğimizin bize gelmesine artık günler kalmıştı. 38+4 . Cumartesi günü sabah 8.00 için doktorumla anlaştık. Heyecandan eşimle eve nasıl geldik farkında değildik. 4 gün geçmek bilmedi.. Heyecan, korku, sevinç, endişe,kızıma kavuşmanın mutluluğu... Herşey birbirine giriyordu zaman yaklaştıkça..
Cuma gecesi hiç uyuyamadım. Uykum da yoktu inanılmaz biçimde dinçtim. 6:00 da kalktım. Annemi uyandırıp bize gelmesi için telefon ettim, 7:00 gibi eşimi uyandırdım. Hazırlanıp üçümüz yola koyulduk. Hastaneye vardığımızda kayınvalidemler vs. De gelmişlerdi. Herkeste bir gerginlik.. Bense güçlü olmak zorundaydım hem kızım hem kendim için.. ıçten içe endişeliydim ama etrafıma belli etmek istemiyordum. öyle de yaptım.. Hemşire , odama geçmemi, ameliyat önlüğü giymemi söyledi. Hzıla sondamı ve lavmanımı yaptı. ( korkulacak hiçbirşey yok kızlar dert etmeyin..) damar yolum açılıp serum takıldı. Sedyeye alındım. Herşey çok hızlı ilerliyordu. Saat 8:00 civarıydı. Ayy bu kadar çabuk mu gidiyoruz dedim hemşireye.. Delikafadulden
asansöre bindim, eşim de geldi ameliyathane kapısına kadar. . Canım benim nasıl da heyecanlıydı. Vedalaştık ve artık ameliyathanedeydim.
Ameliyat masasına yatırıldım. Anestezist geldi. Spinal iğnemi yaptı. çok şeker bir doktordu. Dokunuşları hissedeceksin ama acı hissetmeyeceksin, ben hep başında olacağım sakın korkma dedi. Beni sakinleştirdi. çok rahatladım.. O sırada doktorum geldi. Hatrımı sordu. Doktorumu görünce öyle rahatladım ki.. Veeee ameliyat başlamıştı.. Bi ara çok çok hafif midem bulandı. Anesteziste midem bulanıyor dedim.. Kus çekinme dedi. şimdi bebek çıkacak o zaman rahatlayacaksın dedi. Birazdan midene bastıracaklar korkma dedi. Midemde baskı hissetmemle beraber viyaaaaakkk diye bir ağlama sesiii.... Allahımm o an dünya durdu tekrar dönmeye başladı sanki, herşey değişti, yeniden doğdum, artık kendimi salıverdim başladım ağlamaya annem canım benim diye.. Senağlama
bebeğimi hemen yan taraftaki masaya yatırdılar, çocuk doktoru muayene ediyordu kızımı, hafif temizleyip yanıma getirdiler, öyle şaşkındım ki.. Bu güzellik benim mi allahım diyebildim, hoşgeldin annecim dedim.. şimdi babaya gidiyoruz dedi ebe ve götürdüler kızımı.
15 dk dikişlerim sürdü. Odaya gelirken hala ağlıyor bir yandan da kendi kendime çok tatlı çok tatlı diyordum.. :gitme: Eşime kızımızı gördün mü dedim. Gördüm aşkım çok güzel bir bebek dedi. Odama yatağıma yerleştirdiler. 1 saat sonra kızım cicilerini giymiş geldi. Ebe göğsümü verdi bebeğime. Nasıl emdi annecim benim.. Artık kızım yanımdaydı.
Ertesi gün de hastanede kaldıktan sonra pazartesi günü taburcu olduk.
Spinal sezaryenden çok memnun kaldım. Hiç yatmadım, ilk günden beri kızımla ben ilgileniyorum..
O kadar güzel ve yüce bir duygu ki.. Gerçekten anlatılmaz yaşanırmış..
Anne olunca hayat başkalaşıyor..
Rabbim isteyen herkese nasip etsin , kimseye evlat acısı ve hasreti göstermesin..

Genişletmek için tıkla...

Amazon .!.:

rabbime binlerce kez şükürler olsun ki benim de bir doğum hikayem var artık..
38. haftamda rutin kontrolüm için doktora gittim. bebeğim biraz kemikli bir bebekti, çatı muayenesi sonucunda normal doğum için çatımın uygun olmadığını söylemişti doktorum. Önümüzdeki hafta içinde bir gün seçmemizi söylemişti. Eşimle öylesine heyecanlanmıştık ki, bebeğimizin bize gelmesine artık günler kalmıştı. 38+4 . cumartesi günü sabah 8.00 için doktorumla anlaştık. Heyecandan eşimle eve nasıl geldik farkında değildik. 4 gün geçmek bilmedi.. Heyecan, korku, sevinç, endişe,kızıma kavuşmanın mutluluğu... herşey birbirine giriyordu zaman yaklaştıkça..
Cuma gecesi hiç uyuyamadım. Uykum da yoktu inanılmaz biçimde dinçtim. 6:00 da kalktım. Annemi uyandırıp bize gelmesi için telefon ettim, 7:00 gibi eşimi uyandırdım. Hazırlanıp üçümüz yola koyulduk. Hastaneye vardığımızda kayınvalidemler vs. de gelmişlerdi. Herkeste bir gerginlik.. Bense güçlü olmak zorundaydım hem kızım hem kendim için.. ıçten içe endişeliydim ama etrafıma belli etmek istemiyordum. Öyle de yaptım.. Hemşire , odama geçmemi, ameliyat önlüğü giymemi söyledi. Hzıla sondamı ve lavmanımı yaptı. ( korkulacak hiçbirşey yok kızlar dert etmeyin..) Damar yolum açılıp serum takıldı. Sedyeye alındım. Herşey çok hızlı ilerliyordu. Saat 8:00 civarıydı. Ayy bu kadar çabuk mu gidiyoruz dedim hemşireye.. delikafadulden
Asansöre bindim, eşim de geldi ameliyathane kapısına kadar. . canım benim nasıl da heyecanlıydı. Vedalaştık ve artık ameliyathanedeydim.
Ameliyat masasına yatırıldım. Anestezist geldi. Spinal iğnemi yaptı. Çok şeker bir doktordu. Dokunuşları hissedeceksin ama acı hissetmeyeceksin, ben hep başında olacağım sakın korkma dedi. Beni sakinleştirdi. Çok rahatladım.. O sırada doktorum geldi. Hatrımı sordu. Doktorumu görünce öyle rahatladım ki.. veeee ameliyat başlamıştı.. Bi ara çok çok hafif midem bulandı. Anesteziste midem bulanıyor dedim.. Kus çekinme dedi. şimdi bebek çıkacak o zaman rahatlayacaksın dedi. Birazdan midene bastıracaklar korkma dedi. Midemde baskı hissetmemle beraber viyaaaaakkk diye bir ağlama sesiii.... allahımm o an dünya durdu tekrar dönmeye başladı sanki, Herşey değişti, yeniden doğdum, artık kendimi salıverdim başladım ağlamaya annem canım benim diye.. senağlama
Bebeğimi hemen yan taraftaki masaya yatırdılar, çocuk doktoru muayene ediyordu kızımı, hafif temizleyip yanıma getirdiler, öyle şaşkındım ki.. bu güzellik benim mi allahım diyebildim, hoşgeldin annecim dedim.. Şimdi babaya gidiyoruz dedi ebe ve götürdüler kızımı.
15 dk dikişlerim sürdü. Odaya gelirken hala ağlıyor bir yandan da kendi kendime çok tatlı çok tatlı diyordum.. :gitme: Eşime kızımızı gördün mü dedim. Gördüm aşkım çok güzel bir bebek dedi. Odama yatağıma yerleştirdiler. 1 saat sonra kızım cicilerini giymiş geldi. Ebe göğsümü verdi bebeğime. nasıl emdi annecim benim.. artık kızım yanımdaydı.
Ertesi gün de hastanede kaldıktan sonra pazartesi günü taburcu olduk.
Spinal sezaryenden çok memnun kaldım. hiç yatmadım, ilk günden beri kızımla ben ilgileniyorum..
o kadar güzel ve yüce bir duygu ki.. Gerçekten anlatılmaz yaşanırmış..
Anne olunca hayat başkalaşıyor..
Rabbim isteyen herkese nasip etsin , kimseye evlat acısı ve hasreti göstermesin..

Genişletmek için tıkla...