Panik Atak sorunu olanlar....

elmacik

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
18 Şubat 2007
15
0
86
Bursa
Merhaba,

Bundan yaklaşık 3 yıll evvel annemi kollarımda kaybettim.Kanserdi. Çok savaştık çok mücadele ettik olmadı,kurtaramadık.Hayatım , bakış açım onun gidişiyle değişti.Dönem dönem umursamaz dönem dönem çok ince düşünen biri oldum.Fakat acımı doya doya yaşayamadım.Beni güçlü kararlı bilirdi aileden herkez.Ben sapasağlam görünmeliydimki onlar benden güç alsın toparlasın Ama olan bana oldu.Farketmeden hemde.Acımı yaşayamadım.Herhangi bi üzüntü durumunda ve beni bayağı üzen bir şeyse bu
resmen kriz yaşıyom daralıyorum, nefesim kesiliyor, ölüm korkusu başlıyor, bazende titriyorum ve korkunç üşüyorum.Kendimi boğalacak gibi hissedip üzerimdekiler parçalamk istiyorumElbisenin tenime dokunuşuna bile katlanamayım kendimi cama atıyom.Hava nekadar soğuk olursa olsun 10-20 dk arası nefes alamya çalışıyorum.ASTIMMI acep bu dedim.Doktora gitmedim.Sevmem gitmeyi.Çok samimi birkaç doktor arkadaşım var onlara sordum.Acını yaşayamadın çok sarsıldın dediler.Tedavi öneriyorlar elbet ama nedense hala gitmiyorum.Bu konuda paylaşımları ve çözümleri olan arkadaşlar varmı... Yazın lütfen...
 
Canım benim en güzel tedavi yönetmi beyninde herşeyi halletmen. Korktuğun şeylerin üzerine gitmen ve olumlu düşünmen. Olumlu düşünce panik-atağı çoğu zaman yok ediyor. Panik olduğun anda durmayıp devam etmen ve vücudunun verdiği tepkiyi normal olarak görmen gerekir. Yine de doktora gitmeni tavsye ederim. Geçmiş olsun..

Her zaman olumlu düşün :)
 
CANIM çok teşekkür ederim.Olumlu olmaya bakıyorum.Kendimi annemin ölümü sonrası tamamen kariyere verdim.Çok iyi noktalara geldim işimi seviyorum.
Geçen sene üniversiteden bi arkadaşım geldi bayram için bana.Kızcağız fotograflar getirmiş anılarımızı tazelemek için , olayları anlatıyo.İnanırmısın hatırlamıyorum bile çoğunu.Ve ben bu kızla aynı evde kalmıştım 1 yıl çok samimi arkadaşımdı.Kız sen hangi sınıftın ne okuyordun dedim.Düşünsene bu kısmını hatırlamıyorum.Bu olay sonucunda bişeyler farkettim.Ben anneme ait biçok anıyı hatırlamıyom.Resimlere bakıyom sadece anımsar gibi oluyorum...
Sadece hastalık sürecini anımsıyorum.Bazen sanki annem hiç olmamış gibi hissediyom.Bazen ise korkunç özlüyorum onu.Gece mutlu bi şekilde başımı yastığa koyduğum bazı zamanlarda bile aklıma geliyor yaşadığımız acı, Uykularım kaçıyor ağlıyorum.İçimden bir parça koparcasına acı çekiyorum.Yine samimi olan doktor arkadaşıma sordum.Hafıza kaybımı yaşıyom die.
Onunla aynı şeyi düşünmüşüm.(bende çok severim psikolojik araştırmalar yapmayı)Sanırım annem ölmeden beynim kendini hazırlamaya başladı: bi gün çok acı çekebilir onu kaybedebilirsin düşüncesine ve bilinç altıma itti herşeyi.Görünüşte çok acımı çekemedim gibi ama bilinçaltımda kalan herşey BOMBA gibi.rada bi ufak patlamalar yapıyor...Bir gün büyük bir acı yaşarım ve eski acım da patlar diye korkuyorum...
Hayatımın 4 -5 yıl evvelki kısmı çok net değil ne olaylar ne insanlar ne isimler ne fotograflar...Açıkçası ben bundan şikayetçi değilim.Acımı her an yaşamıyom ama bazen bu panik atak denen şey olunca çok büyük yıkım oluyor..
 
Bitanem,
sanırım bu bir tür travma.. Kendinin farkında olman inan çok güzel. Ben de bir zamanlar bu anlattıklarına benzer şeyler yaşadım. O yüzden seni iyi anlıyorum. Kariyerinde yükselmene çok sevindim. İş çok önemli. İnsanın meşguliyeti olduğunda bu tür rahatsızlıklardan da uzaklaşıyor. Olumlu düşünmenin yanında sosyal ortamlarını da çeşitlendirebilirsin.. Burada dertleşebiliriz. Yani yeni şeylerle ilgilenmeye çalış ve kendini çok dinleme.. Hayatı akışına bırak..

Annenin mekânı cennet olsun canım. Onun için dua et (edelim). Unutma ki annen seni hep mutlu görmek ister. Sen ne kadar rahat olursan panik atak o kadar uzak olur. Herşey beyninde bitiyor..
 
eflatun benimde yaklaşık iki aydır kardeşimde başladı...çok zor anlar yaşıyoruz.doktora gittik bir ilaç verdi ...erkek kardeşimin horlaması vardı aşırı derecede nefes borusundaki darlıktaan kaynaklanan gece kalbinin durma teh. var nefes alamıyor...oksijen kullanıyor...uyursam nefes alamazsam ölürüm korkusuyla başladı...bazen soğukta sabaha kadar balkonda kalıyor...hiç yanlız bırakamıyoruz....allah hepimize sağlık versin...bunu yaşamayan da bilemez
 

Çok teşekkür ederim Yasifeecim,
Evet şimdi herşey daha iyi,Yani ben normal insanlar gibi sürdürüyorum hayatı.Sadece çok üzücü bişeyler olduğundan bu tip şeyler yaşıyorum.Bunun en önemli noktasıda şu: ölüm korkusu oluyo.Şöyle düşünüyorum o an: sanki bu sefer nefes alamayacakmışım gibi... O olay geçincede ya bi sonraki sefer nefessiz kalırsam diye korkular oluşabiliyor.
Kendimi işe verdim.Bana çok iyi geldi. Babam zaman zaman noluyor sana yeter iş iş iş... desede . Valla süper oldu.Kendimi kötü olan herşeyden uzaklaştırdım.
Annem ne derdi bilirmisiniz kızlar : İNASAN KENDI KENDİNİN PSİKOLOĞU OLMALI, SEN KENDİNE YARDIM UZATMASSAN İLK KİMSE SANA ULAŞAMAZ derdi.
Walla şimdi her sevdiğim eşyayı kullanıyom her kıyafetimi giyiyom, her istediğimde paralar döktüğüm parfümümü sıkıyom.Çünkü bu hayattaki ve ebnim evimdeki en büyük misafir benim.Herşeyimi beğenerek emek vererk aldıysam onların tadını çıkarmam gerek dimi... Belki yarınım olmayabilir...
 

Miraycım çok üzüldüm canım ya...
Bi fikrim var nekadar doğru olur tartışılırda ...Eger çok geç değilse ve kardeşin bilmiyorsa boğazında daralma olduğunu, onu sadece Astım ya da Panik atağı olduğuna inandırın.En azından nefes alma sıkıntısı yaşadığı bi anda aklına bunların hepsinin psikolojik olduğu gelip kendini o durumdan sıyırabilir ya da bununla yaşamayı kabul edebilir...Yani benimki sadece bi öneri, tabi gerçek hastalığını bilmiyorsa...
 
saool elmacım biliyor...ameliyatta olsa faydası olmazmış..terpi görüyor hepimiz destek oluyoruz..inş en kısa zamanda atlatır canımmm sanada çok geçmiş olsunn herşeyin tadına vararak yaşadığına çok memnun oldum çok iyi yapıyorsunnn
 
Buna bende çok memnun oldum sevgili elmacık..

Hayatta insan herşeyle karşılaşabiliyor. Hayat, biraz da olayları nasıl karşıladığımızla ilgili gelişiyor sanırım.
 
Ben kızım hastalandığında çok kötü oluyorum. Hatta ateşini düşüremediğim zamanlarda panik atakta yaşanan tüm belirtileri yaşıyorum. Allahtan rahatsızlığımız bittikten sonra düzeliyorum. Bu kışı kötü geçirdik, inşallah böyle devam etmez yoksa kızımın hastalıklarında kesin panik atak olacağım.
 
Güzel insanlar, buradaki paylaşımlarımız hayatı ne kadar "doğru kullanmaya" başladığımızı gösteriyor bence. Bir insanın yanında olduğunu bilmek, insanların benzer sıkıntılar yaşadıklarını bilmek bile acılarımızı sıkıntılarımızı hafifletiyor..

Umutlu olalım.. Pes etmek yok :)
 
bundan 5 yıl önce bu hastalık hakkında bilgim yoktu üniversite sınavına hazırlanıyordum ve babamın beyninde timör vardı ve vücudu sürekli bunu üretiyordu ben de bu hastalığın belirtileri var ama ben bilmediğim için ilgilenmiyorum bu şekilde 1,5 yıl yaşadım bazen yine oluyor ama şuan iyiyim iyileşmemde sınavı kazanıp stesten uzak kalmam oldu allah kimsenin başına vermesin
 
Eflatunum,
Ellerine yuregine saglik...Senden haber almak ve bu yazilarinla aydinlanmak cok hos.
Dedigin gibi biz burada birbirimize yardimci oluyoruz,iki satir bile bazen bir baskasinin hayatinda buyuk umutlari yesertir.
Kabullenmek en onemlisi bir sorunun oldugunu .Evet kabullenmek ama sineye cekmemek.Cozumu aramak ve PAYLASMAK...
Unutmayin arkadaslar siz gercekle yuzyuze gelmeyi ogretmelisiniz kendinize...Sapasaglam ayakta dikilmelisiniz tum karsiniza cikan uzucu olaylarda ve panik atak illetine engel olmalisiniz.Cunku onun besini bizim kendimizden kacmamiz ve kendimize yardim edemeyip bu endiseyle yasamamizdir.
Dedigim gibi : Insan ilk once kendine yardim etmeli kendi kendinin psikologu olmali ilk. Sonra siradaki asamaya ( tibbi yardim veya psikolojik destek) gecmeli...
 
—Çarpinti, kalp atimlarini duyumsama

—Nefes darligi ya da boguluyor gibi olma duygulari

—Solugun kesilmesi

—Bas dönmesi, sersemlik hissi, düsecekmis ya da bayilacakmis gibi olma

—Kendi benligine yabancilasma ve gerçekdisilik duykulari

—Kontrolünü kaybedecegi ya da çildiracagi korkusu

—Ölüm korkusu

Bende bu belirtiler var..Ama panik atak rahatsızlğını düşünmek istemiyorum...((( En çok ta kontrolümü kaybetmekten..çıldırmaktan korkuyorum... garip bir his.. bir anda aklımı kaybedeceğimi düşünüyorum...An'lık hisler.. yalnız kaldığımda yaşıyorum daha çok..kalp çarpıntısı sanki kriz geçiriyormuşum hissi uyandırıyor.. Ölüm korkusundan ziyade.. bir yakınımın ölüm haberini alacağım endişesi çok fazla.. annemi ya da babamı kaybetme korkusu en yoğun yaşadığım korkular...:çok üzgünüm:

Ben ilaç kullanmaktan yana değilim..Depresyon tedavisi görmüştüm oradan biliyorum.. 3 ay ilaç kullandım..faydası olmuştur ancak anladım ki insanın kendi kendisini tedavi etmesi.. telkinlerde bulunması en önemlisi.. yoksa salt ilaç kullanmak pek işe yaramıyor...

Verdiğiniz bilgiler için teşekkür ederim arkadaşlar.. yinede çok üstünde durmamalıyım bu konunun.. yoksa daha fazla tetikler diye KORKUYORUM!!

Allah'tan bütün hastalara acil şifalar diliyorum..

Sevgiyle Kalın...
 
kızlar,
dayımın eşi ilginç bir panik atak hastası.Kadın zil sesi duyunca özellikle kendi evinde endişelere kapılıyor ama bazen ağır bir kriz geçiriyor.Sanırım kökenine inmaliyiz olayın, hiç soramadım ama bence çok eskilere dayanan bi olay olmuş olabilir onu sarsan...Bi ara ben telefonlara bakmaya korkardım resmen FOBI olmuşu bende.Kötü haber alacam eyvah diye ödüm kopardı.Allahtan atlattım ama ara ara aklıma gelir.Hele babam arıyorsa eyvah kime ne oldu aileden diye endişeleniyom Babam biliyorya huyumu genelde neşeli bir ses takınyor ilk alo deyişinde ki ben rahatlayayım...Ben acı tatsız haberleri çok aldımda telefondan kızlar endişem hep o yüzden :çok üzgünüm:
 

elmacık yazdıklarını okuyunca kendi hayatımı okuyorum sandım bir an benımde annem kanserden öldü gözlerimin önünde ve bende tamamen senın yazdıklarını yaşıyorum çözüm bulamıyorum dr sadece ilaç weriyor ve ben istemiyorum açıkçası.çözüm bulabilirsek çok mutlu olacağım.
 

celebrian, çok üzgünüm yaşadıkların için, en iyi seni anlayacak insanlardan biriyim ben.Bak canım ben oldum olası ilaç kullanmayı seven biri değilim hatta doktora bile gitmekten nefret ederim.En samimi arkadaşlarım doktor olmasına rağmen hiç istemem onlarla arkadaşlık dışında başka bişeyleri görüşmeyi.Başım bile çatlarcasına ağırsa zar zor belki ilaç alırım.Annemin ölümüyle ben ilaç kullanmına başlamk istemedim ama bi ara verdiler bişeyler.2 gün kullandım ruh gibiydim, uyudum kalktım uyudum kalktım,tepkisizdim hereşeye karşı ne bi his ne başka bi duygu...elimi kesmiştim ekmek doğrarken onu bile hissetmedim ve bıraktım hemen.Çok depresif oldum, hatta bi ara hiç bişey yokken ayakta dikiliyordum yere düştüm sanki felç geçirdim o an ve babannemle konuştuğumu sanıyorken ağlamaya başlamışım ama kontorllü değil yani ben normal konuşuyom sanıyom oysa hüngür hüngür ağlıyordum .Sürünerek yatağa gittim.ağladım yattım uzun süre kalkamadım..neyse canım bunun gibi şeyler yaşadım çok..
halada var etkisi, ilaç kullanmak istemem hiç ve kendimi iyileştirmeye çalışıyorum.
 
:uhm: :uhm: :uhm: :uhm: :uhm:
herkese selam.cok uzn bi mesaj yazmisdim ama bi türlü gönderemedim.yasadiklarinizi okudum.cok üzüldüm.her sey biz insanlar icin ama kaldiramadigimiz,agir gelen seyler oluyor isde hayatta..benimde bazi sorunlarim var.panik atakta illaki atak gelmesimi lazim.ölüm korkusu olmasimi lazim.bende onlar yok.ama titreme,kalp carpintisi,terleme,sese karsi asiri tepkim var.beynimi okadar dolu hissediyorumki..hic bisey kafam almiyor.bir anda beynim duruyor sanki.cocuklarim var vede saglikli bir anne olmak isdiyorum.annemdede var panik atak.bende 3.4 ay tablet kullandim.ismi lustural.icdigim zaman kendimi iyi hissediyorum.psikologoda gittim.ama konusdukca ben daha kötü oluyorum.bu hasdaliga neden olarakda ailemden uzak olmami görüyorum.ve yalniz olmam cok üzüyor beni.esim ve cocuklarim var ama annemide cok özlüyorum.neyse cok uzattim heralde....görüsmek üzere......
:uhm: :uhm: :uhm: :uhm: :uhm:
 
ben ikinci defa tekrarlayan panikatağımın 1,5 yıldır tedavisini görüyorum.Üç çocuğumla beraber 17 ağustosu eşim yanımda değilken yaşadım.Sorunumun bundan kaynaklandığına adım gibi eminim.Kimse benimkorkumu ciddiye almadı.Hatta inanmadılar bile.Çünkü kimse benimle aynı şiddette yaşamadı o depremi.Evimiz hasar gördü.BEN bir yıl barakada yaşadım korkumdan.Çünkü başımın üzerinde betondan bir tavan görmeye tahammülüm yoktu.Şu an ilaç tedavim bitmek üzere.Umarım tekrarlamaz bir daha.Ama tekrarlasa da bu atakların beni öldürmeyeceğini biliyorum.Asla ilaç kullanmak istemiyorum bundan sonra.
 
hüsrancım,

bak neler atlatmışsın ve ayaktasın hala,ben eminim bi daha olmaz...
panik atakla yaşamayı bilmek gerek.Ölünmüyor evet sadece o korku yaşanıyor..
insan neler atlatıyor, inan bunlarda geçer..
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…