Panik Atak sorunu olanlar....

sevgili elmacık nihayet beni anlayan biri çıktı.Teşekkürler.Evet ayaktayım,başaracağım.Bir daha bunların olmasına asla izin vermeyeceğim.

Panikatak hastalığı yüzünden evini, hastane yakınına taşıdı
Hastane hastane dolaşan, kalp krizi geçirdiğini zanneden, onlarca tahlil yaptıran Sinan Narin'in hayatı, başına kötü bir şey geleceği korkusuyla altüst olmuş. Hastalık, işini de hayatını da etkilemiş.


Sinan Narin panikatak nöbetleri nedeniyle büyük sıkıntılar çekiyor. Haftada birkaç kez kalp krizi gerekçesiyle hastahaneye kaldırılan Narin, her sefefrinde evine yürüyerek dönüyor.
Sinan Narin, panikatak hastalığı yüzünden hayatı çekilmez hale gelen milyonlarca kişiden sadece biri. Bakırköy'de bir restoranın işletmeciliğini yapan Narin (35), sırf bu hastalığı yüzünden evini hastaneye yakın bir yere taşıdığını söylüyor. Ölüm korkusu yüzünden işini uzun süre bırakmak zorunda kalmış. Günlerce evine kapanmakla kalmayan Narin, hastane hastane doktor doktor dolaşmış. Bu nedenle onlarca kez kalp grafikleri çektirip bir dizi tahlil yaptırmış. Haftada birkaç kez kalp krizi gerekçesiyle hastaneye kaldırılan Narin, her seferinde evine yürüyerek dönmüş. Gittiği her doktor kendisine aynı teşhisi koymuş. Narin, "Bugüne kadar tedavi için harcadığım parayla İstanbul'da çok lüks bir daire satın alabilirdim." diyor. Uzmanlar panikatağın tüm dünyada giderek yaygınlaşırken, toplum sağlığını tehdit eder boyuta ulaştığını söylüyor. Ülkemizde her yüz kişiden 4'ünün tedavi gerektirecek düzeyde panikatak problemiyle karşı karşıya olduğu ifade ediliyor.

Narin, hastalıkla ilk kez 4 yıl önce tanışmış. O günden sonra hayatında yeni bir süreç başladığını belirten Narin, gezmedik doktor ve psikolog bırakmamış. Gittiği her hastanede kendisine aynı teşhis konmasına rağmen o, bu gerçeğe bir türlü inanmak istemiyor. "Hep başka bir şey vardır şüphesi sürekli içimi kemiriyordu."diyen Narin geceleri uyku problemi çekiyor ve ölmek düşüncesinden bir türlü kurtulamadığını ifade ediyor. Rahat bir uykunun özlemini çeken Narin, doktorundan uyuyabilmesi için bir ilaç istiyor. Doktor, masasının üzerinde duran bir ilacı uzatarak "Bunu içersen yatmadan önce bebek gibi uyursun." diyor. Uzun süreden beri deliksiz bir uykunun özlemini çeken Narin, ilacı içtiği gece hiç uyanmadığı gibi bebek gibi de uyuyor. Ertesi sabah soluğu doktorunun yanında alan Narin'in amacı, kendisine rahat uyku çektiren ilacın ismini almak. Doktor, "Sana ilaç diye verdiğim aslında bir şekerleme. Önceki gün bir hastamın çocuğu bonibon şekerini burada unutmuştu. Ben de onu sana verdim. Bugüne kadar sana vurduğum iğneler de sakinleştirici değil suydu." diyor.

Antalya tatilinden dönerken panikatağı tutan Narin, uçaktan inmek zorunda kalmış. Narin, o anı şöyle anlatıyor: "Avazım çıktığınca 'durdurun uçağı ölüyorum!' şeklinde bağırmaya başladım. Uçak, benim yüzümden perona tekrar yanaşmak zorunda kaldı." Uçaktan indirilen Narin'e müdahale eden sağlık görevlileri onu sakinleştiremez. İstanbul'daki doktorun her zamanki iğnenin yapılması talimatını vermesiyle Narin sakinleşir. Narin, daha sonraları kendisine havaalanında vurulan iğnenin de diğerleri gibi su olduğu gerçeğini öğrenir.

Yine Narin, eşiyle birlikte gittikleri bir otelin 30'uncu katına çıkarlar. Narin, bulundukları yüksekliği merak edince; "Aşağı baktığımda birden her yer sallanmaya başladı, deprem oluyor sandım. Eşimi oracıkta bırakıp merdivenlerden deli gibi hiç durmadan koşarak inmeye başladım. 30 katı nasıl indiğimi hatırlamıyorum; otelden dışarı çıktığımda kendimi durduğum yerde zıplarken buldum. Ayaklarım yere basıyor mu, yaşıyor muyum diye deli gibi zıplıyordum."diyor.

Başına kötü bir şey geleceğini düşünür

Panik bozukluk olarak da nitelendirilen panikatak, birçok psikiyatrik bozuklukta ve bazı fiziksel hastalıklarda görülen yoğun korku, kaygı, yoğun endişe karışımı bir nöbet şeklinde açıklanıyor. Uzmanlar hastalığının "psikolojik bir sendrom" olduğunu söylese de hasta, çoğunlukla yaşadıklarının gerçekten fiziksel kaynaklı sorunlar olduğunu iddia eder. Bu sebeple kimsenin hastalığının gerçek sebebini bulamadığını düşünür. Hastalığın başlangıç yaşı değişkenlik gösterir; çocuklarda çok nadir olarak görülürken, ilk ortaya çıkış yılları 18-25 yaş arasıdır. Hastalık 30-40'lı yaşlarda yüzünü ciddi biçimde gösterir.

Hastalık yüzünden kişi, krizler ve ölüm korkusu gibi nedenlerle evde tek başına kalamamak, tek başına dışarı çıkamamak gibi olumsuzluklarla karşılaşır. Sürekli başına kötü bir şey geleceği endişesini yaşayan hasta, mesleğini ve hatta sosyal hayatını bırakmak zorunda kalabilmekte.

Belirtileri neler?
Göğüs ağrısı
Hızlı ve şiddetli kalp çarpıntısı
Nefes darlığı; boğulacakmış gibi olma hissi
Diz ve bacaklarda güçsüzlük
Bulantı, karın ağrısı ya da ishal
Baş dönmesi, bayılacak gibi olma
Ölüm korkusu
Delirme korkusu, çıldıracakmış gibi olma
Sürekli tansiyon ölçme, ölçtürme
Midede rahatsızlık, mide bulantısı

Elifcim,

çok güzel bir örnek ve açıklayızı bilgiler sunmuşsun..Teşekkürler.
En başta kişinin bunu kabullenmesi gerek ve dediğim gibi diğer yazılarımda kendi kendine yardım etmeli..bu hastalıkla yüzleşip onu yenmeli..Nekadar yeniliyor bilemiyorum.Çünkü tam bitti yıllar oldu dersin birşey olur yeniden başlayabilir.Hazırlıklı olmak gerek ve paniğe kapılmamak.Bu hastalık öldürmüyor...Sadece o korkuyu yaşatıyor...Bununla mücadele eden arkadaşlarım, lütfen kendinize bu durumlarda hemen sadece geçici bir daralma ve korku olduğunu hatırlatın.Göreceksiniz 5 dk içersinde geçiyor.Ama eyvah ölüyorum bu sefer kesin nefes alamıycam diye düşünürseniz bu atağın süreci uzayabilir.Fakat sizi öldürmez...
çok ünlü bir söz vardır mutlaka duymuşsunuzdur, ben çok beüenirim ve tam bu konuyla örtüşür :
SİZİ ÖLDÜRMEYEN ŞEY GÜÇLÜ KILAR !!!!....

Hepimizin Zaman Zaman Yaşadiği Panik Atak Arkadaşim Oldu.
Dost Olmak Için çok Uğraşti .mesafe Koydum Araya
Kirmadan Yavaş Yavaş Arkadaşliğimida Bitirmek üzereyim....
Kirmadan çünkü Hiddetlenirse Ne Yapacaği Belli Olmiyan Arkadaşlardan Biri O...
Bilgileriniz Için Teşekkürler .

Ben de panik atakla tanışmış talihlilerdenim.Neden talihliyim diyorum çünkü bu bana doğruluğundan şüphe bile duymadığım bir gerçeğin aslında öyle olmadığını öğretti.İnsan akıllı bir varlıktır ve beynini kullandığı sürece tüm zorlukların üstesinden gelebilir.Ama insanın beyninin bu şekilde kontrolden çıkabileceğini bilmiyordum.
!,5 sene önce canım annemi kaybetim.Beyin tümörüydü katilimiz.' senelik zorlu bir tedavi süreci.Kemoterapiler, radyoterapiler, bitkiler...Çalmadığımız kapı kalmadı.İnsan denize düşünce yılana bile sarılıyor.Malesef kanser bizi yendi.Annem boğazımda düğüm, kalbimde sızı, gözlerimde yaş oldu ondan sonra.Bu tedavi süresince babam ve ben hep annemin yanındaydık.2,5 yaşındaki kızımla beraber eşimi de bırakıp annemlere yerleştim.Eşim de hiç birşey demedi sağolsun.Hatırlamak bile istemediğim günler.Bana hep diyorlardı ki ne kadar güçlüsün.Şaşırıyordum.Benim oturup üzülmeye vaktim olmadı ki o süreçte.Cenazede de annemin arkadaşlarını teselli ediyor, bağırarak, ağlayarak eve girenleri susturmaya çalışıyordum.Amacım son görevimi de layıkıyla yapmaktı.ondan sonra kendimi işe vardim.Deli gibi çalışıyordum.Derdimi kime anlatacaktım ki babama mı, kardeşime mi?Onların üzüntüsü benimkinden mi azdı.Sustum.Onlara annemin yokluğunu aratmamak için elimden geleni yapmaya çalıştım.Ta ki 6 ay geçinceye kadar.Eşimle arkadaş ziyaretinden gelmiştik.Gece saat 2 gibiydi.Sohbet ediyorduk.İşte o an ne olduysa oldu.Bir şey oluyordu bana.Panik anı.Banyoya koştum beyin kanaması geçiriyorum diye soğuk suyla kafamı yıkamaya çalışıyordum.Eşim koşarak geldi.Şaşkınlık içinde ne olduğunu soruyordu.Ama öyle canımın dedindeydim ki beni durdurmasına bile izin vermiyordum.Geçmeyeceğini anladığımda balkona kaoşmaya başladım.İşte burası komik.Eşim intihar etmeye çalıştığımı zannetmiş.Oysa ben nefes almaya çalışıyordum.O an hiç komik değildi ama.Sonrasını hayal içinde hatırlıyorum.Allahım aklıma sahip çık diye dua edip devamlı yürüyordum.Acile gitmemek için çok direndim.Çünkü bulunduğum yerden uzaklaşmak, kimseyi görmek istemiyordum.Bir kaç saat sonra acile gittik.2 sakinleştirici bana mısın demedi.Doktor yardım almam gerektiğini söyledi.Sonra psikiyatırlar ilaçlar.Her seferinde iyi oldum ben deyip ilaçları bıraktım.Güçlüyüm kendim mücadele edecem ya.Nerdeee.Bir nöbet geliyor telefona sarılıyorum doktoruma ne yapacağım şimdi diye o da haşlıyor tabii yine ilaçları bıraktın değil mi diye.Ama ialçlar beni sersemletiyordu.4 gün uyunur mu?Küfür etseler teşekkür edeceğim.Kafam öyle sersem.Sonra ne mi oldu?Hamile olduğumu öğrendim ve ilaçları mecburen bıraktım.Şimdi ufak nöbetlerle mücadele ediyorum.Eşim çok yardımcı oluyor.artık evden dışarıya da çıkmıyorum.doğumdan sonra bakacağız artık.Ama arkadaşlar bilin ki hiç bir nöbet ilki gibi şiddetli değil.İşin en zor kısmını ilk nöbetle tanışma kısmında atlatıyorsunuz zaten.Diğerleri o kadar kötü olmuyor.Yaşamayan bilemez gerçekten.Senin elinde kısmı ise fasarya.Hiç de elimde değildi.Evimizi de taşıdık.Nerede mi?Hastanenin çok yakınında:)Hepinize geçmiş olsun

bende geçen gün tanıştım panik atakla ölcem sandım .annemde panik atak hastası hep ona teselli verirken şimdi ben yaşıyorum.korkuyorum tekrarlıcak diye doktora gitmek istemiyorum ilaç kullanmak istemiyorum beynimde bitirmek istiyorum ama yapamıyorum.kendimi çok yanlız ve ölcek gibi hissediyorum ama kızımdan başka kiseyide istemiyorum ne olcak halim düşünüp duruyorum

herkese slm. arkadaşlar.Ben yaklaşık olarak 8 aydır unıpolar depresyon tedavisi görüyorum.Başlarda insanın aklına intahar etmek dahil bütün kötü düşünceler geliyor. Şuan bu düşünceleri yenmiş durumdayım.Benim psikolojik problem yaşıyan arkadaşlara tavsiyem mutlaka profesyönel yardım almalarıdır.Her ne kadar herşey insanın kendinde bitsede döktor kontrolünde olmak daha çabuk iyileşmeyi sağlıyor. Hayatta küçük şeyleri takmamak ve yarına umutla bakmak gerekiyor. ama bunları sağlığınızı kaybetmeden yapmak en güzeli.herkese sevgiler

Güzel dilekleriniz için teşşekkürler.Doğum artık çok yaklaştı ve nöbetler de sıklaştı malesef.Eşim için üzülüyorum.Benimle bıkmadan uğraşıyor.Gerçi onun yerinde olsam ben de onu yalnız bırakmazdım asla.Ama zaten işte yoruluyor.Bazen tam uykuya dalıyor yazık...Bazen kahvaltıda, bazen o yokken.İşte o zaman korkuyorum.Çünkü kızımı korkutacağım düşüncesi beni deli ediyor.Elimden geldiğince kontrollü davranmaya çalışıyorum.Ya da eşmi arıyorum hemen.Nöbetler beni perişan ediyor.Doğuma girerken nöbet geçirmekten korkuyorm.İşte bu çok kötü olur.Doğumu düşünmemek için elimden geleni yapıyorum ama...

Panik atak hastalığını çok uzun süre önce geçirdim.Öyleki 2 akşamda bir hastaneye gidiyordum kalp krizi geçiriyorum diye.Sürekli boğulacak gibi oluyor nefes alamıyordum.Korkudan ne otobüse binebiliyor nede evden dışarı çıkabiliyordum.Çok fazla kilo kaybettim.Neredeyse bir deri bir kemik kaldım.Ama akıl edipte doktora gitmedim.Neyse 7-8 ay sonra kendiliğinden geçti.Oysa ben öyle sanmışım.Sonra ise farklı bir anksiyete bozukluğu olarak ve de çok daha şiddetli ortaya çıktı.Öyleki ben bir doktorun yada ilacın bana çare olacağına inanmıyordum.Sonunda karar verdim ve düzenli olarak ilaç kullanıyorum şimdi.Çok iyiyim.3 ayda faydasını gördüm ama hala devam ediyorum.Kızlar yanlış anlamayın ama herşey elimizde değil bu tür durumlarda.Çünkü bu tür hastalıklar beyin kimyasındaki bozulmalar ve değişikliklerle ilgili.Tabiki olumlu düşünmek ve kendinize güvenmek çok önemli.Ama bu hastalıklar maalesef boyle çok zor yeniliyor.Psikiyatriste görünmek her zaman için gerekli.Tabili olumlu düşünce,kendine güven de...

selam bende bir panik atagım çok zor bir hastalık ben tedavi görüyorum şuan iyiyim her keze gecmiş olsun allah yardımcımız olsun

glsh85 .!.:

panık atak hastasıyım
bu gunlerı yasayan herkese ve tum hastalara saglık dılıyorum

Genişletmek için tıkla...

Aminnnnnn.Bende bir panik atak hastası olarak bu güzel dileklere yürekten bir amin diyorum.

harkese iyi bayramlar diliyorum bende panikatak hastasıyım çok zor bi rahatsızlık çekmiyen gerçekten bilmiyo allah hepimizin yardımcısı olsun:Saruboceq:

bende panik atak hastalığı geçirdim çok şükür şimdi yok. küçük yaşta başladı bu hastalığım. ölüm korkusu sürekli öleceğini düşünmek sevdiğin kişileri kaybetme korkusu hatırlamak istemiyorum allah kimsenin başına vermesin. ben bu hastalığın ne olduğunu daha doğrusu hastaık olduğunu bile bilmiyordum doktora bile gitmedim kimseye anlatmadım. çok tuhaf ama kalbimin sıkıştığını hissettiğimde odama gidip yatağın içine girerdim ve saatlerce ağlardım ölümü beklerdim ve o kadar skılmıştım ki bu durumdan ölmekten başka çarenin olmadığını düşünüyordum. zor bir dönem atlatmam 4 yıl bu şekilde yaşadım. ama çocukluktan gençlik dönemine geçmek hayatımın duygularımın ortamımın değişmesi bu hastalığı atlatmama yardımcı oldu... sabır diorum arkadaşlar Allah yardımcınız olsun...

bende aranıza yeni katıldım bende 7yıldır panik atak hastasıyım astım hastalığımda buna eklenince nöbetler sıkıntı veriyor kimseye derdimi anlatamıtorum zaten anlatsamda anlamıyorlar gülüp geçiyorlar bunları yazarken bile sıkıntılıyım doktora gittim ilaçlar verdi kullanıyorum yine atlatamıyorum ne oluuuuuuuuuurrrrrrr derdime biçare etrafıma zarar vermekten çok korkuyorum hepimize geçmiş olsun allahtan acil şifalar dilerim hepimiz için inşallah sizinle konuşarak yenicem hepinize şimdiden çoooookkk teşekkür ederim benide aranıza aldığınız için:1no2:

bundan 9 yıl önce gece yarısı çarpıntıyla uyanıp ölüyorum diye eşimi uyandırdım ...işte o gün bugündür panik atağım ....nasıl olduğunu biliyorum olacağını biliyorum sonucunu biliyorum...panik atakla ilgili herşeyi araştırdım öğrendim....ilk anlaşıldığı zaman 2 yıl profesyonel yardım ve ilaç ted aldım... panik atakla başetmek için düzenli aralarda doktora gitmek lazım diyorum...korkulacak bişey değil ...fakat kontrol altına alınmazsa insan hayatının kalitesini önemli ölçüde düşürüyor...herkese sağlıklı panik ataksız günler

iyi geceler arkadaşlar.aranıza dün katıldım.burayı arkadaşım önerdi.iyikide önermiş.ben yalnız diilmişim bunu öğrendim.3 buçuk yıldır panik atak hastasıyım.eşimi 3buçuk yıl önce bir sabah kahvaltıda kucağımda kaybettim.kalp krizi.o günden sonra 2 ay tepkisiz kaldım.ağlamadım.bi tane oğlum var onu ve annemi babamı üzmemek için acımı içime gömdüm.hata yapmışım.2 ay sonra annemleri yolcu ettim herkesin bi evi vardı kimse düzenini benim için bozamazdı.mutfakta yemek yapıyodum.(erişte ve karnıyarık hala yiyemiyorum.)bi anda başımdan aşağı sanki kaynar su döktüler yer sallanmaya başladı önce deprem oluyo sandım baktım sarsılan benim panikle karşı komşuma gittim.morarmışım bütün vücudum kasıldı ve iç organlarımın yandığını hissettim.eşim gibi kalp krizi geçiriyorum sandım.ambulans çağırdılar hastaneye gittik doktor isteri krizi psikiyatriye dedi doktoru elimden zor almışlar.ben ölüyorum diyomuşum.ordan komşular başka hastaneye götürdüler tetkikler başladı saatgece yarısı oldu ve tüm gün aynı şekilde yanmaya devam ettim.sabaha karşı oğlum ve komşularla çaresiz bi şekilde eve geldik.ama ben günde 2 kere kriz geçirdim.ve bana 6 ay teşhis konamadı.süründüm en son oğlum o zaman 15 yaşındaydı.beni arabaya bindirdi memlekete götürdü.özel hastaneye bıraktı annemle babam geldiler.ve beklenen cevabı hastalımın ne olduğunu 1 saat sonra öğrendim..PANİK ATAK....rahatlamıştım.ama hemen araştırmaya başladım ilaçlar tedavi
6 ayda 15 kilo vermiştim.iştah açıcılar ilk çorbamı içtiğimde babam ağladı.ben çok güçlü bi kişiliktim ve ailem hastalımı kabullenemedi.oğlum benden kaçıyodu.babasını kaybetmiş bi erkek çocuk ve annede gözlerinin önünde eriyodu.1 ay memlekette kaldık.ankaraya ailemle geldik.gerçekten bakıma muhtaç haldeydim .banyo yapamıyodum sudan korkuyodum boğulurum diye.balkona çıkamıyodum aklımı kaybedip atlarım diye dışarı mutlaka arabayla ve babamla çıkıyodum.elimden su düşmeş oldu.nefes açıçılar ilaçlar acil durum için herşey valiz kadar çantamdaydı.çok uzun bi süreç geçirdim.çalışıyodum işimi bıraktım.çok para döktüm.şimdi gerçekten çok iyiyim panik atakla başetmeyi öğrendim.harika bi psikoloğum var.şu anda iyi arkadaşım oldu.ben burda bu hastalıkla başedemeyeceğini sanan insanlara yardım etmek istiyorum.çok uzun yazdım.umarım sıkmamışımdır.sevgiyle kalın...

iyi geceler damlacığım önce başın sağolsun bende 7senedir boğuşuyorum bu hastalıkla biara düzeldim herşey güzel gitti 1sene sonra tekrar başladı ataklarım nasıl atlatacağımı bilmiyorum kendime ve etrafıma zarar vermekten korkuyorum şuan bile bunları yazarken zorlanıyorum deprasan ve sakinleştireci kullanıyorum ama yeterli gelmiyor bende yeni katıldım siteye konuşup rahatlarım diye çünkü etrafımdaki insanlar anlamıyor beni bizi biz gibi olan anlar beni buhale getiren maddi yokluklar eşimin ilgisizliği şuan ilgileniyor ama kaç yazar benim buhalim çocuklarımı çok etkiliyor çok üzülüyorlar ağlıyorlar dışarı çıkıp gezmemi istiyorlar toplum içine girmemi istiyorlar kalabalık içinde daralıyorum evden dışarı çıkmıyorum bazen öyle kötü oluyorumki herşeyi kırıp döküyorum buhalim çocukları çok korkutuyor neolur bana doktorunun adını verirmisin neeeeeeeeeeeeeoluuuuurrrrrrrr biçare allah yardımcımız olsun hepimize geçmiş olsun iyi geceler dileğiylemirmirmirmir