hanımlar ben paranoyak oldum galiba. ya da farklı bir psikolojik rahatsızlıgım mı var bilmiyorum ki :26:
nasıl anlatıcam bilmiyorum ya da burda anlatmam dogru mu onu da bilmiyorum ama böyle içim içimi kemiriyo. biz 4kız kardeştik. annem babam ve ablalarımla yasardık. babam içkici, çalışmayan ve annemi bizi devamlı döven bir insandı. ne ablalarım ne de ben çocuklugumuzu yasamadık. gece 12lerde 1lerde berbat bir mahallede bakkal bakkal bira arardım daha 8-9 yasındayken. bunları acındırmak için falan yazmıyorum sakın yanlıs anlamayın lütfen. o günleri atlatalı 8sene oldu ve mutlu bir hayatım var annemle. benim 2ablam yanlıs evlilikler yaptılar babamdan kurtulmak için. diğer ablam ise babamın kalp krizinden ölmesinden 4sene sonra trafik kazasında vefat etti. yani hepimiz savrulduk gittik.
benim çocukken duydugum bazı şeyler aklımda yer etti kafamdan silemiyorum. benim su an evli olan 2ablamın dediklerine göre babam içkiliyken zaman zaman taciz edermiş onları. söylerken bile kafayı yiyecek gibi oluyorum. ben çocukken duymustum bunları birkaç kez. ben artık çocukken babamın bana sarıldıgı her anı düşünüp kafayı yiyecek gibi oluyorum. kendimi o kadar kötü hissediyorum ki yıllardır. babam bana o amacla mı sarılıyordu acaba diye çıldıracağım artık.
psikoloğa gitmeyi düşündüm seansı 150 tl dediler. o kadar parayı bulamam çalısmıyorum. üniversitede rehberlik servisi var oraya basvurdum 2kere ama ikisinde de dolu olduklarını seneye gelmemi söylediler.
hanımlar şimdi ben sevgilime hiç güvenmiyorum. yani aklımda fikrimde beni aldatacak korkusu. sizce babamın bu yaptıklarının sonucu mu bu güvensizliğim. çok seviyorum sevgilimi çok aşığım.2.5yıldır hiçbir hatasını görmedim. ama adama bir türlü güvenemiyorum. nişanlanmak istiyorum,onunla güzel bir geleceğim olsun istiyorum ama sanki şizofren gibi beynimde 2.bir kişi var ve devamlı aldatılacağım korkusu.
uzun oldu afedersiniz.yazarken çok zorlandım,çok utanıyorum.bunları herkese acık ortamda yazmam ne kadar doğru bilmiyorum ama ben paranoyak oluyorum galiba
nasıl anlatıcam bilmiyorum ya da burda anlatmam dogru mu onu da bilmiyorum ama böyle içim içimi kemiriyo. biz 4kız kardeştik. annem babam ve ablalarımla yasardık. babam içkici, çalışmayan ve annemi bizi devamlı döven bir insandı. ne ablalarım ne de ben çocuklugumuzu yasamadık. gece 12lerde 1lerde berbat bir mahallede bakkal bakkal bira arardım daha 8-9 yasındayken. bunları acındırmak için falan yazmıyorum sakın yanlıs anlamayın lütfen. o günleri atlatalı 8sene oldu ve mutlu bir hayatım var annemle. benim 2ablam yanlıs evlilikler yaptılar babamdan kurtulmak için. diğer ablam ise babamın kalp krizinden ölmesinden 4sene sonra trafik kazasında vefat etti. yani hepimiz savrulduk gittik.
benim çocukken duydugum bazı şeyler aklımda yer etti kafamdan silemiyorum. benim su an evli olan 2ablamın dediklerine göre babam içkiliyken zaman zaman taciz edermiş onları. söylerken bile kafayı yiyecek gibi oluyorum. ben çocukken duymustum bunları birkaç kez. ben artık çocukken babamın bana sarıldıgı her anı düşünüp kafayı yiyecek gibi oluyorum. kendimi o kadar kötü hissediyorum ki yıllardır. babam bana o amacla mı sarılıyordu acaba diye çıldıracağım artık.
psikoloğa gitmeyi düşündüm seansı 150 tl dediler. o kadar parayı bulamam çalısmıyorum. üniversitede rehberlik servisi var oraya basvurdum 2kere ama ikisinde de dolu olduklarını seneye gelmemi söylediler.
hanımlar şimdi ben sevgilime hiç güvenmiyorum. yani aklımda fikrimde beni aldatacak korkusu. sizce babamın bu yaptıklarının sonucu mu bu güvensizliğim. çok seviyorum sevgilimi çok aşığım.2.5yıldır hiçbir hatasını görmedim. ama adama bir türlü güvenemiyorum. nişanlanmak istiyorum,onunla güzel bir geleceğim olsun istiyorum ama sanki şizofren gibi beynimde 2.bir kişi var ve devamlı aldatılacağım korkusu.
uzun oldu afedersiniz.yazarken çok zorlandım,çok utanıyorum.bunları herkese acık ortamda yazmam ne kadar doğru bilmiyorum ama ben paranoyak oluyorum galiba
Son düzenleyen: Moderatör:
