Konuyu doğru yere mi açıyorum bilmiyorum eğer yanlışsa affola..
Yaşım 18 ve yaklaşık 1 senedir çıktığım erkek arkadaşımdan artık beni umursamadığını fark etmemden dolayı ayrıldım. Bu duruma üzülmüştüm. Ayrılığın üzerinden 1 ay kadar bir süre geçtikten sonra bana msj attı hatalı olduğunu artık beni üzmeyeceğine dair sözler vererek tekrar başladık. Bu başlangıcı gerçekten istediğimi düşünüyordum.
Ama buluştuktan sonra artık yanındayken mutlu olmadığımı ve (eğer bi kişi benim için değerliyse dış görünüşünü asla önemsemem - ki erkek arkadaşım hiçte yakışıklı değildir -) artık onun dış görünüşünün pek hoş oladığını yanyana durduğumuzda yakışmadığımızı farkettm. (Yanlış anlamayn bu kendimi beğenmek değil ben genelde klasik giyinirim o ise hep eşofmanla gezer, boyu normale göre kısadır benden 2 yaş büyük olmasına rağmen ). Ve bunlardan anladım ki içimde bişeyler bitmiş. Belki bocalama dönemidir dedim bir kaç gün bekledim ama değişen bişey olmayınca bitirdim ama bir hata yaparak bitirdim. Buluştuk çok soğuk davrandım ama yüzüne açıklayamadım bu durumu ertesi gün başka bi şehire gideceği için sarılıp ayrıldım yanından. (Ama normal sarılmamıza göre yine gayet mesafeli bi sarılmaydı bence). Eve gidincede ayrılalım dedim e tabi çocuk oyuncağı gibi çık ayrıl yapıp bide 20 dakika önce sarılıp ayrılınca çocuğun tepesi attı bi daha asla beraber olmcz, artık ne sen beni ne ben seni mutlu edemeyiz gibi bi ton şey söyledi.
Ben yine üzülüyorum hem onu kırdığım için hemde nasıl anlatsam ona öyle alışmışım ki kopamıyorum. Yani her an ne yaptığımı haber vermeye, az da olsa gün içinde onunla mesajlaşmaya, onun varlığına o kadar alışmışım ki ondan kopamıyorum. Mesaj atmamak için çok zor tutuyorum kendimi. He zaten ben her dediğini yaparak alttan alarak tepeme çıkarmıştm (ki bu yüzden ayrılmıştık) şimdi mesaj atsam umrunda olmam biliyorum.
Sonuç olarak sizce ben bu çocuğa olan alışkanlığımdan nasıl vazgeçebilirim ?
Yaşım 18 ve yaklaşık 1 senedir çıktığım erkek arkadaşımdan artık beni umursamadığını fark etmemden dolayı ayrıldım. Bu duruma üzülmüştüm. Ayrılığın üzerinden 1 ay kadar bir süre geçtikten sonra bana msj attı hatalı olduğunu artık beni üzmeyeceğine dair sözler vererek tekrar başladık. Bu başlangıcı gerçekten istediğimi düşünüyordum.
Ama buluştuktan sonra artık yanındayken mutlu olmadığımı ve (eğer bi kişi benim için değerliyse dış görünüşünü asla önemsemem - ki erkek arkadaşım hiçte yakışıklı değildir -) artık onun dış görünüşünün pek hoş oladığını yanyana durduğumuzda yakışmadığımızı farkettm. (Yanlış anlamayn bu kendimi beğenmek değil ben genelde klasik giyinirim o ise hep eşofmanla gezer, boyu normale göre kısadır benden 2 yaş büyük olmasına rağmen ). Ve bunlardan anladım ki içimde bişeyler bitmiş. Belki bocalama dönemidir dedim bir kaç gün bekledim ama değişen bişey olmayınca bitirdim ama bir hata yaparak bitirdim. Buluştuk çok soğuk davrandım ama yüzüne açıklayamadım bu durumu ertesi gün başka bi şehire gideceği için sarılıp ayrıldım yanından. (Ama normal sarılmamıza göre yine gayet mesafeli bi sarılmaydı bence). Eve gidincede ayrılalım dedim e tabi çocuk oyuncağı gibi çık ayrıl yapıp bide 20 dakika önce sarılıp ayrılınca çocuğun tepesi attı bi daha asla beraber olmcz, artık ne sen beni ne ben seni mutlu edemeyiz gibi bi ton şey söyledi.
Ben yine üzülüyorum hem onu kırdığım için hemde nasıl anlatsam ona öyle alışmışım ki kopamıyorum. Yani her an ne yaptığımı haber vermeye, az da olsa gün içinde onunla mesajlaşmaya, onun varlığına o kadar alışmışım ki ondan kopamıyorum. Mesaj atmamak için çok zor tutuyorum kendimi. He zaten ben her dediğini yaparak alttan alarak tepeme çıkarmıştm (ki bu yüzden ayrılmıştık) şimdi mesaj atsam umrunda olmam biliyorum.
Sonuç olarak sizce ben bu çocuğa olan alışkanlığımdan nasıl vazgeçebilirim ?
