Hemen burada paylaşayım o halde...
Ben kedimi kaybetmedim malesef zorla hayatımdan çıkarıldı..
Hayvan seven, hatta sokakta bulduğu her hayvanı ,kediyi,hatta kazı bile bulup eve getiren(annem çıldırsada) bir babanın kızı olarak büyüdüm. 11 yaşlarında bir kediciğim vardı. Yavruyken halam hediye etmişti uzun zaman bir arada kaldık beraber yatıp herşeyi beraber yapardık..
Birgün zavallı kediciğim annemlerin yaptığı sucukları dişleme gafletinde bulunmuş okuldan geldim ki kedim yok ortalarda nerde diye sorduğumda kaçtı dediler ancak ben kedimi bilmezmiyim kaçmazdı.. asla beni bırakıp kaçmazdı dam kenarında yolumu bekleyen kedim beni neden bırakıp kaçsın ki...
Ben üzerlerine gidip ısrarcı davranınca --Kedimi bir güzel dövdiklerini(insafsızca anlattılar birde) sonrada azıttıklarını anlattılar sabaha kadar aralıksız ağladığımı hatırlıyorum birde ben ağladıkça azarlarını....
O günden sonra hiç bir hayvana dokunmadım, ne zaman sevmek için eğilsem dokunsam bit ik mi dersiniz tepkimi dersiniz sürekli öksürüyorum ve dayanamıyorum...
oğluk köpek hastası yalvarıyor bana ama ben gze alamıyorum onun için bir kaç kez denedim ama başaramadım ..Bu nedenle şimdi sizlere imrenerek bakıyorum....