- 16 Aralık 2016
- 26
- 18
- 3
- Konu Sahibi Asyamasyaa
- #1
Hani ben çok inatçı gururluyum ya, o yüzden kimseye anlatamam. Buraya içimi dökmek istedim. Siz siz olun, şiddet ya da aldatma yoksa üçüncü kişiler için yuvanızı bozmayın.
Ben çokkk severek evlendim. Ailesiyle birlikte oturduk. İlk başlarda sorun etmedim ama sonradan annesiyle bi adamı paylaşamadık. Ben gözümden kıskanırdım. Sonra diğer akrabaları geldi gitti beni doldurdu. Hiç kavga etmedim, ama içime ata ata psikolojim bozuldu sanırım. Eşimle mutluydum ama o evde durmak istemiyordum. Ailem başka şehirde, eşimin ailesinden başka kimsem yoktu. Eşim de annesini tek bırakıp ayrı eve çıkmadı. Yanlış anlaşılmasın ben annesini silsin istemedim. Gerekirse yan ev olsun ama ayrı ev olsun istedim ama olmadı. Üstüne hamile kaldım. Hamilelikten midir nedir kendimi iyice yalnız hissetmeye başladım. Biz konuşmayı beceremedik, suratım asıksa o da surat asardı. Neyin var diye sormamasına daha da içerlenirdim. En son ilk defa kavga ettik ağzımı açtım, kavganın sonunda da zaten babamın evine döndüm. Hamileliğim babamın evinde geçti. O bırakıp gittim die kızdı aramadı, ben aramadı die daha da kızdım aramadım ve uzaklaştık iyice. Belki aynı şehirde olsaydık bu kadar uzamazdı. Farklı şehirlerde iki inatçı keçi iş boşanmaya kadar gitti. Mahkemeye çıktık. Benim avukatım bana bak seni istemiyo ki koşa koşa geldi dedi, ona gitmiş gurursuz musun istemio seni demiş (sonradan öğrendim). Biz karşılıklı istenmediğimizi düşünerek boşandık. Yine konuşamadık. Sonra barışmak için tekrar geldi, ailem istemedi bu zamana kadar nerdeydi die. Sonra ben barışmayı kabul ettim, ev tutmaya die gitti, akrabaları sevgilisi var die iftira attılar, bana sormadan inanmasına kızdım yine olmadı. Bu arada ailesi ona kız bakıyo. Aradan geçti 4 sene. En son tekrar geldi, bak artık dönüş yok baskı yapıolar nişanlanıcam barışalım dedi. Ama ona o kadar güvendim ve beni o kadar yüzüstü bıraktı ki, aileme artık barışcam diemedim.
Gitti evlendi. Biz en son geçen sene ilk defa boşandıktan sonra yüz yüze uzun uzun konuştuk. Şimdi ki aklım olsaydı yaptığım hataların hiçbirini yapmazdım dedi. O ağladı ben ağladım.
Bu arada bana kendi ablası anlatıyo. Kardeşim seni ve kızını gördükçe kötü oluyor, ikinizin de birbirinizi hala sevdiğinizi biliyorum diyo. Ben asyamasyayı seviyorum, ama bırakıp gitmesini kabullenemiyorum diomuş. Boşanmaya kalkmış, ailesi yine karşı çıkmış. ablası bunları arayıp bana niye anlatıyo onu da anlamıyorum.
Yani olan kızımıza oldu. Keşke sabretseydim. Seviyorum dedi ama ailesinden de kopamadı. Kızına maddi manevi desteği sıfır. İçimden haklıydın diyorum kendi kendime ama saçma sapan sebeplerle kızımı babasız büyütmek zorunda kaldığım içinde kendimden nefret ediyorum. Sanki herşey benim yüzümden olmuş gibi kendimi suçluyorum.
Ben çokkk severek evlendim. Ailesiyle birlikte oturduk. İlk başlarda sorun etmedim ama sonradan annesiyle bi adamı paylaşamadık. Ben gözümden kıskanırdım. Sonra diğer akrabaları geldi gitti beni doldurdu. Hiç kavga etmedim, ama içime ata ata psikolojim bozuldu sanırım. Eşimle mutluydum ama o evde durmak istemiyordum. Ailem başka şehirde, eşimin ailesinden başka kimsem yoktu. Eşim de annesini tek bırakıp ayrı eve çıkmadı. Yanlış anlaşılmasın ben annesini silsin istemedim. Gerekirse yan ev olsun ama ayrı ev olsun istedim ama olmadı. Üstüne hamile kaldım. Hamilelikten midir nedir kendimi iyice yalnız hissetmeye başladım. Biz konuşmayı beceremedik, suratım asıksa o da surat asardı. Neyin var diye sormamasına daha da içerlenirdim. En son ilk defa kavga ettik ağzımı açtım, kavganın sonunda da zaten babamın evine döndüm. Hamileliğim babamın evinde geçti. O bırakıp gittim die kızdı aramadı, ben aramadı die daha da kızdım aramadım ve uzaklaştık iyice. Belki aynı şehirde olsaydık bu kadar uzamazdı. Farklı şehirlerde iki inatçı keçi iş boşanmaya kadar gitti. Mahkemeye çıktık. Benim avukatım bana bak seni istemiyo ki koşa koşa geldi dedi, ona gitmiş gurursuz musun istemio seni demiş (sonradan öğrendim). Biz karşılıklı istenmediğimizi düşünerek boşandık. Yine konuşamadık. Sonra barışmak için tekrar geldi, ailem istemedi bu zamana kadar nerdeydi die. Sonra ben barışmayı kabul ettim, ev tutmaya die gitti, akrabaları sevgilisi var die iftira attılar, bana sormadan inanmasına kızdım yine olmadı. Bu arada ailesi ona kız bakıyo. Aradan geçti 4 sene. En son tekrar geldi, bak artık dönüş yok baskı yapıolar nişanlanıcam barışalım dedi. Ama ona o kadar güvendim ve beni o kadar yüzüstü bıraktı ki, aileme artık barışcam diemedim.
Gitti evlendi. Biz en son geçen sene ilk defa boşandıktan sonra yüz yüze uzun uzun konuştuk. Şimdi ki aklım olsaydı yaptığım hataların hiçbirini yapmazdım dedi. O ağladı ben ağladım.
Bu arada bana kendi ablası anlatıyo. Kardeşim seni ve kızını gördükçe kötü oluyor, ikinizin de birbirinizi hala sevdiğinizi biliyorum diyo. Ben asyamasyayı seviyorum, ama bırakıp gitmesini kabullenemiyorum diomuş. Boşanmaya kalkmış, ailesi yine karşı çıkmış. ablası bunları arayıp bana niye anlatıyo onu da anlamıyorum.
Yani olan kızımıza oldu. Keşke sabretseydim. Seviyorum dedi ama ailesinden de kopamadı. Kızına maddi manevi desteği sıfır. İçimden haklıydın diyorum kendi kendime ama saçma sapan sebeplerle kızımı babasız büyütmek zorunda kaldığım içinde kendimden nefret ediyorum. Sanki herşey benim yüzümden olmuş gibi kendimi suçluyorum.
