Premature Bebekler Prameture Bebeğimin Hikayesi...

canım seni görmesek de artık bir parçamız oldun.hep dua ediyoruz.inşallah bebeğin kurtulur hayırlısıyla. sen güçlü bir insansın sakın bırakma hiçbirşeyi.olur ya da olmaz bu Allahın takdiri.niye benim basıma geldi diyorsun dimi.ben de demiştim.ne sucum vardı da benim basıma geldi demiştim.bi sucum günahım olmasına gerek yok.sonucta bu dünyada iyi de kötü de herşey biz insanlar için.kendini atınca hiçbişey çözülmediği gibi bir de arkanda gözü yaşlı birsürü insan bırakacaksın.allah bizlere unutma gücü vermiş.yoksa ikizlerimden diğerini kaybettiğim zamanki acıyı her an hissetseydim, zaten yaşayamazdım. hakkınızda hayırlısı olsun serifeciğim.tez zamanda hayırlısı olsun inşallah

şerifecim ne diyecegimi bilemiyorum fakat lutfennn ne olursa olsun kendını hazırla herseye hazırla.
Allahım sızlere omur versın ınşallah bu savaşı kazanırsnız.. mutlu bır aıle olursunuz.
rabbimin bizleri neyle ne zaman nasıl deneyecegi hiç belli olmuyor işte.. lutfen ölumden bahsetmeç
senin gibi nice prematüre bebek annesi var onlara ornek ol sen gücünle..

merhaba canım şunu unutma can çıkmadıkça umut kesilmez.o çok kuvvetli bir bebek bu kadar direndiğine göre savaşçı bizim oğlumuz başaracak ben umuda inanıyorum kaybedecek olsaydı baştan kaybederdi. ya rabbim büyük bu çabalarınızı boş çıkarmayacak inşallah

canım arkadaşım sana bizimle benzer olayı yaşamış bir annenin hikayesini yazıyorum.sende lütfen umudunu yitirme canım sadece sabırla beklemek gerekiyor.

Bir Doğum Hikayesi


Ben onun parmağına dokundum ,o benim yüreğime

Sizede hiç oldu mu tüm duygularınızı yitirdiğiniz,tüm heyecanlarınızın bittiği?

Kalbinizin küt küt atmadığı ve tüm bu duyguların yerini koca bir “hiç”in kapladığı ..

Hayatımın işte o bilmediğim hiçle kaplandığı ve hatta tüm dünyanın da o “hiçe” sığacağı bir boşluk anı….

Hiçbir şey hissetmediğim tüm hislerimin kaybolduğu an…

Ne sevinc, ne gözyaşı, ne üzüntü, ne keder, ne mutluluk ,sadece koca bir “hiç”…..
Soğuk koridorlardan ameliyathaneye ilerlerken sadece 4 ay önce anneme 7 haftalık hamile olduğum haberini vermiştim.O sırada da yüzüme telefonun ahizesinden gelen ses saskindi .Ta uzaklardan hissetmiştim, o duyguyu ve o sesin ne hissettiğini cunku o ses benim herşeyimdi.

Doktorlarin oradan oraya koştukları soğuk odada tavanda asılı parlak ışığın altında sorulan sorulara verdiğim cevaplar dilimden başka bir ses olarak çıkıyordu.
Anestezi uzmanı ığne yapmaya calişırken sadece ”it hurts-acıyor” diyebiliyordum.Ne gozyasi kalmisti akacak, ne bir aci,ne de korku icimde,hersey akip gitmisti icimden yerine koca bir "hic"… gelmisti.
Birden isiklar sondu,hersey sustu,tum kargaşa ve koşuşturmacanın yerini yine başka bir boşluk doldurmuştu..
Öyle çok üşüyordum ki beni ısıtacak tek şey annemdi,herzamanki gibi elimi tutacak hersey geçecekti ve ben bu uykudan uyandığımda herşey bitecekti,tüm acılar dinecekti.

Uyanmaya çalışırken hiç tanımadığım bir ses bana “-Wake up Esra wake up- uyan Esra” diyordu ama ben uyanmak istemiyordum. Elim sıcacıktı ama ben cok üşüyordum.Üşüyorum dedikce üstümü örtüyorladı ama ben daha çok üşüyordum.Gözümü açtığımda,eşim yanımdaydı elimi sıkı sıkı tutuyordu o ışık hala yanıyordu sadece.O parlak isigin altinda esimin yanaklarinda kalan gozyaslari parliyordu.

Hemşire ,eşim ve o ışık vardı şimdi ama o boşluk ve hiçsizlik hissi hala kalmıştı ,hiç bırakmamıştı beni….
Üşüyorum ,içim titriyor donuyorum.
Elimi ısıtan eşimin elleride üşüyordu, yüzüme bakmıyordu, bakamıyordu
Sadece saçlarımı okşuyordu .
Yine annemi istedim, annemi sordum “geldi mi “ diye, “geldi" dedi
O gelince elimi tutacak,herşey geçecekti,tum acilarim dinecekti
Benim anneme, kimbilir belki bebeğimin bana ihtiyacı vardı
Bebeğim neredeydi peki…
İşte o koca boşluk yine geldi…
Hissizlik hissi yine geldi…

Uzun koridorlardan odama götürülürken bebeğimi göstereceklerini söylediler.
Hiç bir his yokken ne hissedeceğimi bilmeden yatağımda gidiyordum soğuk buz gibi koridordan , ve donuyordum.
Kapı açıldı koca koca parlak ışıklardan burada da vardı.O kadar çok doktor, hemşire vardı ki bebekler nerdeydi peki?Ne kadar cok kuvoz vardi peki neden üzerleri örtülüydü?
Neden kimse beni görmüyordu?
Yatağımla bir küvezin başına geldiğimde icimdeki boşluk büyüdü büyüdu büyüdü sanki, tüm odayı yutacaktı.
Hemşire “baby K” dedi ,oğlumu tanıştırdı bana,
Oglum.
Canimdan canim ,
Biz onunla aylar once tanismistik zaten, birbirimize kenetlenmistik degil mi?
Önce küvezin örtüsü sonra kapısı açıldı
Ve “ona”dokundum
Ben parmağımı uzattım, o elini.
Ben onun parmağına dokundum o benim yüreğime..

İşte şimdi boşluk doldu ,tüm duygular geri geldi,.Sıcacık eli bana dokundu sıkıca tuttu elimi,yuregim isindi ve tum bedenimde
“ben geldim hiç gitmeye niyetim yok”dedi.
Ben ona dokundum o benim yüreğime..
Şimdi boşluk doldu….

30 Mart 2004 salı günü saat 16.00 yı gösterirken dünyaya geldi Alperen, 24.cü haftada ve 627 gr olarak.
Yaşadığım böbrek taşı ağrıları sırasında taşın yarattığı enfeksiyon dolayısıyla erken doğum olabilme ihtimali olduğu oğrenildi.Yapılan hiçbir müdahale işe yaramayınca şiddetli kanamayla 24 haftalıkken dünyamıza geldi oğlumuz.

5 ay hastahanede damla damla büyümesini seyrettik oğlumun eşimle. Gözlerimizdeki yaşları belli etmeden birbirimize.kah yalan söyledik “iyiyim” dedik kah “sevinç gözyaşı” dedik akıp giden yaşlara. O yaşlar bize oğlumuzu evimizin,yuvamızın sevgimizin “anlamını” verdi.Yaşanması, anlatılması, yazılması çok zordu,yasandi,yazildi ve bitti!

Her zorluk gibi o günlerde geçti şimdi sadece "anı"olarak hafizalarda kaldi.

Oğlumuz, cesur yüreğimizin yaşadığı sıkıntılı günlerden geriye sadece duyma sorunu ile mücadele etmek zorunda kaldı.Geçirdiği göz ameliyati(ROP)sayesinde görmeme ihtimali ortadan kalktı.
Hala kanindakiyuksek kalsiyum sorunu ve bobreklerindeki sist ile ilgili olarak surekli kontrol altinda.Aylarca eve gelen pek cok uzman sayesinde simdi kulağında kulaklıklarıyla her zamanki aceleciliği ve inatçılığıyla,3.5 yaşıni koşarak adimliyor her sabah.

Ve bizde her sabah mucizemizle oldugumuz her ana sukur ederek geciriyoruz gunlerimizi,bize verdigi boncuk gozler icin,mutlulugumuz icin.

Tüm bebeklerin zamanında ve sağlıkla doğması dileğiyle.

Cesur yüreğin annesi

senağlamasenağlama senağlamasenağlama
çok güzel bir hikayesenağlama
hepimizin sınavı ayrı bu dünyada
allahım dermansız dert vermesin
bazen isyan ediyorum dayanamıyorum artık ama yapacak bir şey yok ki

şerifecim canım ne olur umudunu yitirme biraz daha dayan canım biraz daha
dualarımdasınız

serifecim cerrahinin yapacağı birşey yokmuymuş?doktoruna sordun mu cerrahi kısmını?canım 150 gün bile kalan bebek vardı küvezde Allah hayırlısını versin.seni çok seviyoruz canım benim yalnız değilsin.

ayyy aglamaktan kötu oldum okurken hasta oldum vallahi ya

T&S kılıç .!.:

ayyy aglamaktan kötu oldum okurken hasta oldum vallahi ya

Genişletmek için tıkla...

şerifede üzülmez umarım sadece biraz daha umudu olsun diye yazdım.Bizim gibi bu sıkıntılarda olan bir çok insan var.

deryanın yazdığı o gerçek hayat hikayesi gibi inşallah senin o boş hissettiğin yüreğin dolar.acıların geride kalan bir anı olur.şerifecim allah hep yanında olsun

teşekkürler arkadaşlar alakanıza ,deryacım ayrıca sanada çok teşekkürler yazıyı okudum duygulanmamak elde değil Allah alperene sağlıklı bi ömür versin darısı tüm annelere ve adaylara...


aslına bakarsanız son günlerde pek umutsuz cümleler kurdum bu gün dahada iyi anlıyorumki ben umutlarımı hiç bi zaman aslında bırakmadım sadece psikolojik bi baskıymış içimdeki, günlerdir yorgunluğumun içimden dışarı çıkmasıymış, reel insanlara belli etmediklerimi burada patlayarak gösterdim bu anlamda bi özür borçlu olduğuma kanaat getirdim özür diler beni anlamanızı isterim ...elbetteki ölmek hiç bi şeyin çözümü değil kurtuluş hiç değil hem ben ölüme hazır değilimki ahh salak kız :) ben gidersem ailem ne olucak kim toparlar eşimi,annemi,babamı? o kadar destekçim var eşim kırılmasın die gözümün içine bakar annem babam üzülmiyeyim diye perfaneler etrafımda , sizler o kadar dua edenlerim,hocam vs... aptalmıyım ki ben acizmiyim bu kadar kolay yolu seçeyim şimdi kızıyorum kendime çok geç olmadan...99 gün sabırla bekledim sağlığına sıhhatine kavuşsun miniğim bi 99 günede razıyım...yarın komfotiler atalım 100.günümüz doluyu arkadaşlar :)

herneyse bu gün bi arkadaşımı daha taburcu ettik oda 65 gündür hastaneydi saat 12 de uçaklarına bnip döndüler memleketlerine inşallah herşey haklarında hayırlı ve sağlık dolu günler geçirir..ben ise tek başına kaldım yeni gelenler tanışmalar yine devam ediyor bu yol ne zaman bitecek bende bilemiyorum ama her yolun bi sonu yokmu ? her gecenin bi sabahı yokmu? elbette var bu günlerde geçecek çocuk dolu ruhum yine çocuklaşacak 28 yaşım 30'umda dahada iyi olucak beklemek beklemek alışmak alışmak artık bende bu sözlere alıştım ve eyvallah der gibi kafa sallıyorum koridorda beklerken doktorları ve bu gün bekledim vizitten çıktı prof.doktor dünden bi değişiklik olmadığını makineden ayırdıklarını küveze oksijen verdiklerini bağırsaklarla ilgili antibiyotik kullandıklarını henüz cerrahi bi müdahale gerekmediğini gerekirse bebeğin kaldıramayacağını söyleyip gittii..ben ise kafa sallayıp girdim yoğun bakım ünitesine burnunda solunum cihazı yok kafasında hepax var tencereye benzeyen oksijen veren küveze elini tuttum o mosmor elini minicik beslenemediği içinde kilo kaybımız devam ediyor 940 gramdayız bunlara aldırmazcasına şımarması yokmu horoz gibi gobarması yokmu çok şeker öpücük attım azıcık sevdim artık sizi dışarı alalım annesi diyen bi ses tamam hemşire hanım dedim kolay gelsin diyip çıktım...yarına Allah kerim beklicez görücez zaman daha neler göstericek...

deryacım sağol paylaşımın için inanki boğazıma düğümler bağlandı yutkunamaz oldum.sonuda iyi bitmiş allaha şükür.birgün şerifede yazacak allahın izniyle buraya hikayesini ve mutlu güzel bir sonla bitecek bu hikaye gibi.umut bebekle eve dönüşünü yazıcak inş.herşeyin hakkınızda hayırlısı olması dileğiyle şerifecim.

canım işte herşey olacağına varır.Yaşayacak ömrü alacak nefesi varsa yaşar.Biraz da soğuk kanlı durmayı dene bakalım rahat olacak mısın.
şerifecim yazdığım hikaye ile seni üzmedeim umarım sadece belki destek olur da biraz rahatlarsın diye yazmıştım.

sağolun arkadaşlar...

kesinlikle hayır deryacım üzmedin aksine seviniyorum iyi örnekleri okudukça, dilerimki herkes mutlu sona ulaşır bende dahil olmak üzere soğuk kanlı birisi idim zaten şimdi dahada soğuğum ne yapim elimden gelen şimdilik bu....

serife80 .!.:

sağolun arkadaşlar...

kesinlikle hayır deryacım üzmedin aksine seviniyorum iyi örnekleri okudukça, dilerimki herkes mutlu sona ulaşır bende dahil olmak üzere soğuk kanlı birisi idim zaten şimdi dahada soğuğum ne yapim elimden gelen şimdilik bu....

Genişletmek için tıkla...

başka türlü nasıl geçebilir ki bu günler canım böyle davranıcaksın tabi

başka türlü nasıl geçebilir ki bu günler canım böyle davranıcaksın tabi

canım merhaba oğluş nasıl bugün iyidir umarım

sen bebeğine sıkı sıkı sarılıp hayat mücadelesinde onla berabersin bu muhteşem mutluluk daha da artacak cnm sen hiç canını sıkma

allah bu dunyada herkesi baska bi sinava tabii tutuyor. biz kullar olarak baskalarinin sinavalrindan ders alip kendi sinavimiz icin daha guclu daha gayretli calismak.....

allah herkesin yardimcisi olsun . insallah her annenin duasi dilegi kabul olur....

teşekkürler arkadaşlar herşey için...

ne yazıkki güzel şeyler yazamıcam yine maalesef tutunduğum umut dolu dallar teker teker düşüyor sanki bebeğim 24 saat kendi nefes alabilmişti ama artık yine makineye bağlandı hemde %100 destekli bi şekilde makine olmadan yaşayamaz kısacası solunum cihazında, diğer yandan artık damar yolu bulamıyorlar bakalım ne yapacaklar dün 1 cc sütü tolere etmiş bu gün 3-5 cc vericekler umarım tolere eder de kan şekeri düşmez 900 grama geriledik ne olucak nasıl olucak bilemiyorum bi bebek daha kaybettik onu üzüntüsü ve şoku var üzerimde ilk defa bu kadar uzun ağladım küvez başında savunmasızca uyuyan umuta bakarak fazla bişi yazamıcam...bu kadar !!

Dualarimiz Senin Le Diyebiliyorum Sadece:teselli: