Merhaba arkadaşlar,
Yaşadığım hayattan memnum değilim. Geleceğe dair umutlarım tükendi. Hayata tutunacak sebeplerim kalmadı sanırım.
Eski konularımı okuyanlar bilirler. İşten ayrıldım ve yeni işe başladım. Bu konuya sonra döneceğim. İlk bahsetmek istediğim şey platonik aşkım...
Eski çalıştığım yerde müşteriydi ismini bulup iletişime geçtim sonuç olumsuz oldu. Ben bu kişinin peşini bir türlü bırakamadım. Bu 1 sene de çok kalbimi kırdı. Bana inat olsun diye bir kızla foto paylaştı sevgilim var peşimi bırak yazdı. Bu kızla foto atmadan önce de benle mesajlaştı ama umut verecek hiçbir hareketi olmadı yani çapkın bir adam bu adamdan sevgili koca falan hayatta olmaz. Neyse ben mutluluklar dileyip köşeme çekildim.
Sonra kızla ayrıldı ben tekrar kendisine ulaşmaya çalıştım. En son bana şizofren ve takıntılı dedi. Haklıydı. Ben reddedilmeyi kabullenemedim. Çünkü bu adam gözümde ulaşılması çok basit bir adamdı. (Ben onu gerçekten sevdim olaya reddedilme olarak bakmayın)
Listesindeki bir, iki kıza mesaj atmıştım haberi olmuş buna sinirlendi... Neyse ben onu çok güzel hislerle sevmiştim, çok çabaladım, karakterimden ödün verdim gözünde basit bir kıza düştüm biliyorum. Bir daha ona yazmaya yüzüm yok. Polise vereceğim demişti... Buna rağmen yine yazdım... Ama şunu hissediyorum bir şekilde onu etkiliyorum. Üzerinde bir kontrolüm var. Bir gün inadını kırabilirim... Bir de telefonda ettiği hakaretler var. (kendisine mesaj attığım için mesaj içerikleri kıskançlık barındırıyor. detay vermeyim bir kızı takipten çıkarttırdım.Tehdit ettim kızın erkek arkadaşına söylerim diye daha önce muhabbeti olan bir kızdı.) Bu zamana kadar hiçbir erkeğin bana saygısızca davranmasına izin vermemiştim. Bana hep saygılı davranıldı. Hiç alışık değilim böyle şeylere. Çevrem tarafından sevilen, hanımefendi olarak tanınan biriyim.
Bu kişi hayatımda olsa mutlu olurdum... Şuan iyi bir psikolojide değilim. İş ve hayatla ilgili sıkıntılarım var.
Fazla sessiz bulunuyorum bazı iş arkadaşlarım tarafından... Bu beni rahatsız ediyor.
Yaşadığım hayattan memnum değilim. Geleceğe dair umutlarım tükendi. Hayata tutunacak sebeplerim kalmadı sanırım.
Eski konularımı okuyanlar bilirler. İşten ayrıldım ve yeni işe başladım. Bu konuya sonra döneceğim. İlk bahsetmek istediğim şey platonik aşkım...
Eski çalıştığım yerde müşteriydi ismini bulup iletişime geçtim sonuç olumsuz oldu. Ben bu kişinin peşini bir türlü bırakamadım. Bu 1 sene de çok kalbimi kırdı. Bana inat olsun diye bir kızla foto paylaştı sevgilim var peşimi bırak yazdı. Bu kızla foto atmadan önce de benle mesajlaştı ama umut verecek hiçbir hareketi olmadı yani çapkın bir adam bu adamdan sevgili koca falan hayatta olmaz. Neyse ben mutluluklar dileyip köşeme çekildim.
Sonra kızla ayrıldı ben tekrar kendisine ulaşmaya çalıştım. En son bana şizofren ve takıntılı dedi. Haklıydı. Ben reddedilmeyi kabullenemedim. Çünkü bu adam gözümde ulaşılması çok basit bir adamdı. (Ben onu gerçekten sevdim olaya reddedilme olarak bakmayın)
Listesindeki bir, iki kıza mesaj atmıştım haberi olmuş buna sinirlendi... Neyse ben onu çok güzel hislerle sevmiştim, çok çabaladım, karakterimden ödün verdim gözünde basit bir kıza düştüm biliyorum. Bir daha ona yazmaya yüzüm yok. Polise vereceğim demişti... Buna rağmen yine yazdım... Ama şunu hissediyorum bir şekilde onu etkiliyorum. Üzerinde bir kontrolüm var. Bir gün inadını kırabilirim... Bir de telefonda ettiği hakaretler var. (kendisine mesaj attığım için mesaj içerikleri kıskançlık barındırıyor. detay vermeyim bir kızı takipten çıkarttırdım.Tehdit ettim kızın erkek arkadaşına söylerim diye daha önce muhabbeti olan bir kızdı.) Bu zamana kadar hiçbir erkeğin bana saygısızca davranmasına izin vermemiştim. Bana hep saygılı davranıldı. Hiç alışık değilim böyle şeylere. Çevrem tarafından sevilen, hanımefendi olarak tanınan biriyim.
Bu kişi hayatımda olsa mutlu olurdum... Şuan iyi bir psikolojide değilim. İş ve hayatla ilgili sıkıntılarım var.
Fazla sessiz bulunuyorum bazı iş arkadaşlarım tarafından... Bu beni rahatsız ediyor.