- 7 Eylül 2015
- 71
- 37
- 38
- 38
Bugün hava yağmurlu olduğu için mi doluyor gözlerim..
Dokunsalar ağlayacağım bir ömür boyu..
Ve değseler hüznüme, döküleceğim parça parça.. demiş anonim bir şair şiirinde bende bugün aynen öyleyim.
Artık psikolojimin bozukluğuna kendimi inandırdım. Kendime çok direndim halbuki ama galiba öyle. Önceleri dağ gibi dimdik güçlü mü güçlü duran ben şimdi ufacık bir moral bozukluğunda olduğum yere çöküveriyorum.
Ben 30 yaşına merdiven dayamış biri olarak çok isterdim herkes gibi bir hayatım olmasını. ömrüm hep birilerini kıskanarak geçti. çocukken komuşunun kızının pomponlu çizmelerini kıskanırdım. ayşenin çorabını, ebrunun bayramlığını. sonra biraz büyüdüm asla zayıf normal boyutlarda bir çocuk yada genç kız olamadım hep herkesten daha iri daha şişko daha kıvırcık saçlı vs vs kaldım akıllarda. üzüldümm hep üzüldüm.. sonra bigün ne kadar basit şeyleri kendime dert edip üzüldüğüme pişman oldum. Çünkü Babam öldü. Aniden hiç bişey yokken 4 saniyede. 20 yaşıma basalı 4 ay olmuştu. O gün bugündür, baba diyenleri babasıyla telefonda konuşanları, yan yana kol kola yürüyenleri kıskanmaya başladım. Eğdim önüme başımı..
O gün babamla birlikte annemde gitti. Bambaşka bir kadın. Roller değişti. Aynı evin içinde iki yabancı. Kavgalar.. Başımı dizlerine koyup ağlayabileceğim, derdimi anlatacağım, yol gösterenim en iyi arkadaşım diyeceğim annem zaten hiç böyle davranmamıştır da o gün oda tamamen gitti.Üniversite okuyan bir kardeşim vardı, evladım oldu. Yük üstüme bindi de bindi. Kimse bende yanındayım demedi.
Sonra birgün biri çıktı karşıma. Ben konuştum o dinledi. Ben ağladım o dinledi. Ben düştüm o kaldırdı. Ben pes ettim o cesaretlendirdi. Ben vazgeçtim o sahip çık dedi. Sonra bir baktım Sol kolum Sağ Bacağım olmuş..Sevdim.. Koca bi dünya karşı çıktı. Ben aşkıma sahip çıktım. Sevdim, en kötü evlat oldum. Sevdim, beni daha da yalnız bıraktılar. Sevdim, bana ait olan tek şeyi sevgimi lanetlediler. Kimisi kaç dedi kimisi sakın dedi kimisi yazık dedi kimisi manyakmısın dedi. Tek nedeni vardı herşeyin ben İstanbulluyum o Vanlı. Bu kadar.. Kendi Sevgimi kendimden kıskandım yeri geldi ama onuda tükettiler..
Bugün en yakın arkadaşlarımdan birinin ( bu sonuncusu ) nikahı var. bi kaç hafta sonrada düğünü. Sevgililik dönemlerinden bugününe kadar herşeyinin yakın takipçisi oldum. çeyizindeki en ufak detayına kadar birlikte hazırladık. Gelinliği, kına organizsayonu, takısı aksesuarı..
Oda evlenince hiç arkadaşım kalmayacak. Yine kıskandım. Çünkü benim hiç çeyizim yok. Beni istemeye geldiklerinde karşılayacak bi ailem yok. düğün yapacak gücüm yok. Düğün yapsam kemerimi bağlayacak bi babam yok, arkamdan ağlayacak bi annem yok. Yoktan başka hiç bişeyim yok.
Ve ben bu yaşadıklarım yüzünden kıskandığım üzüldüğüm herşeyden korkuyorum. Evlenmekten, anne olmaktan, arkadaşlıktan, sorumluluktan..
Hayal kurmayalı yıllar oldu. Aslada kurmayacağım.
Dün bi dizi izledim. Şöyle bir cümle geçti ' Ne zaman görüşeceğiz - İki uyku arası '
Bigün bana ne zaman kavuşacağız diye sorduğunda ' İki Uyku Arası ' demiştim. Galiba O Ara hiç gelmeyecek.. Ve Ben Hep Bişeylere üzülerek öleceğim..
Dokunsalar ağlayacağım bir ömür boyu..
Ve değseler hüznüme, döküleceğim parça parça.. demiş anonim bir şair şiirinde bende bugün aynen öyleyim.
Artık psikolojimin bozukluğuna kendimi inandırdım. Kendime çok direndim halbuki ama galiba öyle. Önceleri dağ gibi dimdik güçlü mü güçlü duran ben şimdi ufacık bir moral bozukluğunda olduğum yere çöküveriyorum.
Ben 30 yaşına merdiven dayamış biri olarak çok isterdim herkes gibi bir hayatım olmasını. ömrüm hep birilerini kıskanarak geçti. çocukken komuşunun kızının pomponlu çizmelerini kıskanırdım. ayşenin çorabını, ebrunun bayramlığını. sonra biraz büyüdüm asla zayıf normal boyutlarda bir çocuk yada genç kız olamadım hep herkesten daha iri daha şişko daha kıvırcık saçlı vs vs kaldım akıllarda. üzüldümm hep üzüldüm.. sonra bigün ne kadar basit şeyleri kendime dert edip üzüldüğüme pişman oldum. Çünkü Babam öldü. Aniden hiç bişey yokken 4 saniyede. 20 yaşıma basalı 4 ay olmuştu. O gün bugündür, baba diyenleri babasıyla telefonda konuşanları, yan yana kol kola yürüyenleri kıskanmaya başladım. Eğdim önüme başımı..
O gün babamla birlikte annemde gitti. Bambaşka bir kadın. Roller değişti. Aynı evin içinde iki yabancı. Kavgalar.. Başımı dizlerine koyup ağlayabileceğim, derdimi anlatacağım, yol gösterenim en iyi arkadaşım diyeceğim annem zaten hiç böyle davranmamıştır da o gün oda tamamen gitti.Üniversite okuyan bir kardeşim vardı, evladım oldu. Yük üstüme bindi de bindi. Kimse bende yanındayım demedi.
Sonra birgün biri çıktı karşıma. Ben konuştum o dinledi. Ben ağladım o dinledi. Ben düştüm o kaldırdı. Ben pes ettim o cesaretlendirdi. Ben vazgeçtim o sahip çık dedi. Sonra bir baktım Sol kolum Sağ Bacağım olmuş..Sevdim.. Koca bi dünya karşı çıktı. Ben aşkıma sahip çıktım. Sevdim, en kötü evlat oldum. Sevdim, beni daha da yalnız bıraktılar. Sevdim, bana ait olan tek şeyi sevgimi lanetlediler. Kimisi kaç dedi kimisi sakın dedi kimisi yazık dedi kimisi manyakmısın dedi. Tek nedeni vardı herşeyin ben İstanbulluyum o Vanlı. Bu kadar.. Kendi Sevgimi kendimden kıskandım yeri geldi ama onuda tükettiler..
Bugün en yakın arkadaşlarımdan birinin ( bu sonuncusu ) nikahı var. bi kaç hafta sonrada düğünü. Sevgililik dönemlerinden bugününe kadar herşeyinin yakın takipçisi oldum. çeyizindeki en ufak detayına kadar birlikte hazırladık. Gelinliği, kına organizsayonu, takısı aksesuarı..
Oda evlenince hiç arkadaşım kalmayacak. Yine kıskandım. Çünkü benim hiç çeyizim yok. Beni istemeye geldiklerinde karşılayacak bi ailem yok. düğün yapacak gücüm yok. Düğün yapsam kemerimi bağlayacak bi babam yok, arkamdan ağlayacak bi annem yok. Yoktan başka hiç bişeyim yok.
Ve ben bu yaşadıklarım yüzünden kıskandığım üzüldüğüm herşeyden korkuyorum. Evlenmekten, anne olmaktan, arkadaşlıktan, sorumluluktan..
Hayal kurmayalı yıllar oldu. Aslada kurmayacağım.
Dün bi dizi izledim. Şöyle bir cümle geçti ' Ne zaman görüşeceğiz - İki uyku arası '
Bigün bana ne zaman kavuşacağız diye sorduğunda ' İki Uyku Arası ' demiştim. Galiba O Ara hiç gelmeyecek.. Ve Ben Hep Bişeylere üzülerek öleceğim..
halimize bin sukur demeliyiz,asla isyan etmeyin yilmayin!belki ilerde yuzunuzde kocaman bi gulumsemeyle,sevdiginiz esinizle,cocuklarinizin basini oksayacaksiniz
bunu simdi boyle hissettigim icin soyluyorum gercekten inanmak basarmanin yarisidir..gulumsemeyle ve sevdiklerinize SENI SEVIYORUM demekle baslayin
Gelse karşına çıksa başına gelecekleride tahmin ediyor. Çünkü sürekli tehdit ediyor annem, belki komik gelecek ama haneye baskından eşkilıktan tutuklatırım seni diye :)
