ilk bebegini kan pihtilasmasi yuzunden karninda kalbi durdugu icin kaybeden, pco lu, hamile kalmasi doktorlarin tabiriyle imkansiz, ama mucizesine kavusmus bir anneyim ben...
Yasanan tek iliskiden 15 gun sonra cift cizgiyi gordugumde zangir zangir titredim. İlk bebegimi kaybetmenin uzerinden 3 ay gecmisti, ya yine ayni sey olursa... korkumu tarif edemem... ilk isim doktorumu aramak oldu, hemen kan sulandiciya basladik, keseyi gorduk, kalp atisini duyduk... sonrasinda bir gun inanilmaz bir kanama... esimle hastaneye gidisimizi hic unutamiyorum, kesin terk etti bizi diyerek oturdum o kontrol masasina... kesenin ici kan dolmustu, kalp atisi alinamiyordu... gunlerce yattim, igneler, ilaclar, fitiller...
Tam bu esnada yeni aldigimiz evimize tasiniyorduk, ben oylece yatiyordum ailem tum evimdeki esyalari koliledi, yeni evimize goturdu yerlestirdi. Ben yeni evim yerlestikten sonra gittim ve 15 gun boyunca evimi gormedim bile, neye benzedi hangi esya nereye kondu haberim bile yoktu... cok fazla sancim vardi, korku icindeydim bebegimi tekrar kaybedersem diye ve gozum dunyayi gormuyordu...
1 ay kalkmadan yattim, sonrasinda kanamalar dindi, 12 haftalik olduk kontrole gittik. İlk bebegimin 12 hafta kontrolune gittigimde masaya oturdugumda ben cinsiyetini ogrenirim diye beklerken doktorumun malesef kalbi durmus dediginde ogrenmistim beni biraktigini. En ufak bir lekelenmem bile olmamisti halbuki...
Bu yuzden bu bebegimde 12 hafta kontrolu benim icin cok onemliydi, 12. Hafta kontrolunde yine ayni seyi yasamaktan olumden korkar gibi korkuyordum. Kontrolden bir gun once agda yaptim, bir kucuk cantaya pijama, ped koydum, yine kurtaj gerekirse diye kendimi hazirlamaya calistim.
Doktorum beni muayene masasina yatirdi, karnima ultrason jeli sikti, elimin elini nasil sikmisim ki tirnaklarim gecmis ellerine fark etmemisim, gozlerimi simsiki kapattim, doktorum ne diyecek diye bekledim ki o esnada pit pit kalp atislari yankilandi odada... gozlerimi actim hungur hungur agliyordum, "bana dunyalari verdiniz" dedigimi hatirliyorum. Doktorum ise su cumleyi kurdu, "ilk once bu sesi dinletmek istedim sana, biliyorum ki kalp atisini duymadan rahatlamayacaksin..."
Eli, kolu, ayaklari kipir kipir ekrandaydi evladim... hayatta daha guzel bir duygu olduguna inanmiyordum...
20. Haftada detayli ultrason gunu gelene kadar hersey yolundaydi. Detayli ultrasonda bebegimin tek umblikal arteri oldugunu ogrendik, yani bebegi besleyen kordonda 3 tane olmasi gereken damarin iki tane olmasi... bu su demek, bebegimde bobrek, kalp vb baska anomaliler olabilir, kromozom anomalileri olabilir, dusuk kilolu bir bebek olabilir, gelisim geriligi olabilir...
Doktorum bu surecte beni yine cok rahatlatti, problem yasanmayacagini dusundugunu, stres yapmamam gerektigini soyledi durdu her defasinda... fetal eko istendi, gunlerce uykusuz gecirdim korkudan, evladimin artik tekmelerini hissediyordum, kaybetmenin acisini bir kez yasamisim, bir daha kaldiramazdim...
27. Haftada bir sabah kanamayla uyandim, aklim cikti! Yine kaybetme korkusunu iliklerime kadar hissettim, apar topar kontrole gidince bu defa basimiza rahim agzi yetmezliginin ciktigini gorduk. Rahim boyum kisalmisti ve hunilesme yani rahimde acilma vardi...
İgneler, ilaclar, istirahatler yine silbastan yaptik... 34. Haftaya kdar tedavi devam etti.
Sonra, bebegimin makat gelis oldugunu ogrendik, yani ters duruyordu. Makat gelis bebekler yine bir cok risk barindiriyordu, kalca cikikligi, kromozom anomalleri, ölü dogum riski...
Surekli ters gidiyordu birseyler, ama bende bebegimde inatla direniyorduk, moralimi olabildigince yuksek tutmaya calisiyordum, bebegimin cok saglikli olduguna inanmak icin cabaliyordum surekli...
37. Haftada gebelik zehirlenmesi cikti bir de basima. El ayak odemlerim, yuz odemlerim, tansiyon problemi, kilo artisi, idrarda protein kacagi...
Hafif duzeyde oldugu icin doktorum bebegi icerde tutabildigimiz kadar tutmak istedi. 39+1 e sezeryan gunu verdi.
38+6 da sabah bir miktar suyum geldi. Apar topar yine acile kosturduk. Doktorum bir seminer icin sehir disindaydi ve 2 gun sonra donecekti. Acil doktoru suyun miktarinin simdilik yeterli oldugunu, 2 gun dayanabilecegimizi soyledi. Korka korka eve donduk...
Sezeryan gununden bir gece once, gece 1 de hastaneye girtik, organizasyon isiyle ugrastigimiz icin oda suslemelerini sabaha birakmak istemedim. Hastane odasini susledik gece 3 e kadar, hemen eve donup dusumuzu alip uyku bile almadan saat 6 gibi tekrar evden ciktik.
Hastaneye giderken yasadigim korku, duygu yogunlugu inanilmazdi. 9 aydir bahsi gecen kromozom anomali riskleri icin hic bir test yaptirmamistim, rabbim ne verirse kabulum dedim... ama neler yasayacagim konusunda cok korkuyordum, beraberinde ölü dogum riskleri vs... otoparka inerken elimde bebegimi donuste eve getirwcegimiz ana kucagi vardi, allahim sen evimize uc kisi donmeyi nasip et diye dualar ede ede arabaya bindim.
Hastaneye yatis yapildi, son nst ye bagladilar sancilarim baslamis o gun 80-100 arasi sancilarim vardi. Fotografcimiz geldi, hastane odasinda bir kac poz resim cekti, derken ameliyathane sedyesi geldi sedyeye uzandim ve asansore dogru esim sacimi oksayarak annem elimi tutarak bindirdiler. Ameliyathaneye indik esim kapida kaldi, beni baska bir sedyeye aldilar. Heyecandan zangir zangir titriyordum, yanimda bir hemsire vardi dogum katindan, tum ameliyat boyunca yanimda kaldi saclarimi oksadi yuzumu optu, ameliyathanedeki herkes cok ama cok sevimliydiler. Orda gergin oldugumun farkinda olduklarindan hepsi beni rahatlatmak icin surekli espriler filan yapti. Hasta bakicilardan biri gelip uzerimde ortulu olan yesil carsafi yokladi, sonra bana donup hani telefonun nerde dedi. Almadim dedim, fotograf cekerdik alsaydin ya dedi. Aklima gelmedi dedim ne bileyim.
Sonra bu hasta bakici disari cikmis, esimi bulmus, esimden telefon almis dogumda fotograf cekmek icin haberim bile yok benim:)
Neyse, doktorum geldi, iyimisin heyecan varmi diye konustu benimle. Onu gorunce icim daha bi rahatladi,ona cok guveniuorum cunku.
Anestezi geldi, belime spinal icin igneyi yapti, o esnada ayak uclarima kadar bir sicaklik hissettim. Ve evet uyusma baslamisti. Kollarimi masaya bagladilar.onume perdeyi gerdiler benhala heyecandan zangir zangir titriyordum.
Doktorum perdenin arkasindan kafasini uzatip simdi uyusma kontrolu yapicam, aci duyarsan soyle tamam mi dedi. Tum vucuduma soguk bir solusyon surdu hissettim onu, sonra masallah sesleri yukseldi ve bir bebek aglamasi:) doktorum bana surpriz yapmis operasyona basliyorum dememis paniklemeyeyim diye, kafasini uzatip cok tatli biliyomusun dedi ve gosterdi oglumu.... yuzune baktim, iyi mi saglikli mi anormal bir goruntusu varmi diye, 9 aydir kromozom anomalisi ihtimaline o kadar takmisim ki kafayi, ama cok sukur dunyalar guzel bir evlat vardi karsimda, dudaklarini buzusture buzusture agliyordu. Allahim sukurler olsun dedim tepemdeki isiklara bakarak, doktorum kafasini yine uzatti perdenin arkasindan, gordun mu? Ayni sana benziyo cok tatli bu dedi. Sonra senden boyle iri bir bebek te beklemezdim heeee diye ekledi...
Bebegimin gobek kordonunu kesmis havluya sarmislar yanima getirdiler kucagima koydular, optum onu kokladim allahim bu dunyada daha guzel bir koku duyamaz insan...
Sonra doktorum simdi plesentayi cikariyorum, simdi kapatiyorum diye surekli bana yapilan islemi anlatmaya devam etti. Bir yandan fotografcimiz surekli fotograf cekip duruyordu. Bebegimi aldilar, hazirlamak icin goturduler. Az sonra benim ameliyatim da bitti zaten, doktorum bana donup ameliyat bitti ben simdi derse giriyorum aksama yanina gelicem dedi gitti. Beni sonrasinda yogun bakim kismina aldilar, cunku tansiyonum yukselmisti cok fazla, heyecandan muhtemelen:) oksijen vermek zorunda kaldilar. Daha sonra odaya ciktigimda ailem ve bebegim beni odamizda bekliyordu. Yanimda minicik dunyanin en yakisikli adami yatiyordu sanki. Defalarca ama defalarca sukur ettim rabbime bu gunu yasattigi icin....
Uyusukluk gectikten sonra fark ettim ki sezeryan bir dogum sekli degil bir ameliyat, boydan boya karnini rahmini yariyorlar insanin, sonrasinda bebeginle ilgilenmek soyle dursun, oturdugun yerden yardimsiz dogrulmak bile bir sureligine imkansiz oluyor... kac gun tuvalete girmek icin bile esimden yardim aldim. Ama, herseye ragmen, evladimi normal dogum riskleri olmadan kucaklamis olmak yeterliydi benim icin. Bunun yani sira tabiki, o dogum anina o kadar keyifli bi sekilde yasamak paha bicilemezdi...
Rabbim isteyen herkese evlat sahibi olmayi nasip etsin...
Eki Görüntüle 2060383 Eki Görüntüle 2060384 Eki Görüntüle 2060385 
ve ani gülmeler yaşadım yüce rabbimden umut kesilmez rabbim oglusunu sana bağışlasın 
Rabbim size bağışlasın.. O kadar duygulandım ki okurken ağlaya ağlaya okudum.. O yaşadığınız korkularınız, kaybetme duygunuz ve Allah'a şükürleriniz bana çok tanıdık geldi içimdeki hisler..Bende 18 haftalık bebeğimi kaybettim.. Bahsettiğiniz o otoparktaki "eve 3 kişi dönme" dileğiniz varya benimde tek isteğim bu şimdi.. Çünkü bende 4.5 aylık bebeğimi ölü olarak normal doğumla doğurup doğumhaneden kalbi acıyla eli boş çıkmış annelerdenim maalesef.. Lohusa olupda eve 2 kişi dönenlerdenim.. Şimdi çok şükür yine hamileyim inşallah bende sağlıkla alırım kucağıma da böyle sizin gibi anlatacak güzel bir hikayem olur.. Rabbim isteyen herkese de nasip etsin kimsenin kucağını boş bırakmasın 
