duygularını çok naif ifade etmişsin ve seni çok iyi anladım. kendimden örnek vereyim, ayrıldığım donem facebookum yoktu ve uzun zaman almadım sırf bakarım diye. ve daha aldığım ilk gün baktım ne yazık ki ve bakmalarım aralıklarla devam etti. duygusal olarak iyileşmem çok uzun zaman aldı. onun gülümseyen mutlu gözüken her resmi kalbime ok gibi saplandı. ara ara dondurdum açtım engelledim açtım tekrar baktım. kendimce mutlu olduğumu gösteren resimler paylaştım belki bana bakıyodur, görsün diye. ama bu beni daha çok mutsuz etti, çünkü adamın umrunda bile değildim. uzun lafın kısası, kalbini dinle. onun ne düşündüğünün hiçbir önemi yok. ki düşünecek potansiyelde de değilmiş. senin facebookunu kapatmış olmanı, senin sandığın anlamda yorumlayacak bir incelikte değilmiş ki o adam.
sen açtığın zaman tekrar sayfasına bakacaksan hiç açmanı tavsiye etmiyorum. çünkü insanı inanılmaz derecede geriye götürüyor, onun varlığını canlı tutuyor ve sensiz mutlu olduğunu görmek insanı mahvediyor. ama eğer bakmayacak iradedeyim dersen aç facebookunu. istetmemeklle ki ortak arkadaş vs varsa görmemiş olursun herhangi bir şey onunla ilgili. aslında bu zaman meselesi biliyor musun? mesela ben son bir yıldır bir kez bile bakmadım. Allah öyle büyük ki, bakma isteği bile gelmiyor. oysa adının ilk 3 harfini yazsam çıkacak. o ince sınırdan Rabbim beni koruyor. çünkü biliyorum ki baksam( ayrılalı 4 seneye yaklaşıyor) ben çok kötü olurum. çünkü ondan sonra kimseyi onun gibi sevmedim. o benim ciğerimi cayır cayır yakmış bir insandır.. o yüzden ne öldüğünü ne kaldığını hiçbir şey bilmek istemiyorum ona dair. ayy kendi hikayeme daldım kusura bakma
eğer sayfasına bakmam diyosan aç facebooku.