sadece 20 gün

seni o kadar iyi anlıyorum kiiiiiiiiiiii

ticker'ıma bakk aynen benim de 20 günüm kaldı kız, hadi birbirimize sarılıp ağlayalım (((((((((((

sevdaveysel .!.:

benim derdim biraz farklı sizinkilerden.. sadece 20 gün sonra babaevinden ayrılıyorum.. içim paramparça.. sizler nasıl aştınız bu durumu. ben ne yemek yiyebiliyorum ne oturabiliyorum hiçbir yere sığamıyorum çok kötüyüm annemin babamın kardeşlerimin yüzüne baksam kendimi tutamayıp ağlamaya başlıcam. çok zor bir şeymiş evlenmek yeni yeni dank ediyor sanırım, anne babadan ayrılmak.. evimden odamdan, kavga edipte beş dakika sonra unuttuğum kardeşlerimden..şuan bile ağlıyorum yazarken.. çok zor geliyor bu kapıdan çıkarken babama hakkını helal et baba diyememki ben konuşamamki.. her zamanki gibi herşeyi içime atıp güle oynaya şakalaşarak çıkmaya çalışmak,babam kalp hastası üzüntüye hiç gelemez, bizede çok düşkündür bir gün görmese çocuk gibi ağlar. Allahtan aynı şehirdeyizde ama aynı ev gibi olur mu? çok zormuş bunu gördüm anladım.. bir kız için hem en şerefli en gurur verici hemde en zor günmüş..

Genişletmek için tıkla...

aah ah...şimdi seni okuyunca kendi gelin olduğum gün aklıma geldi,ağlattın beni.bende ailemden ayrı bir sehirde görev yapıyodum ve evlenincede o sehirde yasamaya devam edicekdik.hep kızardım ailesinden ayrı sehirde okuyup calısan evlenince de ailemden ayrılıcam diye ağlayan gelinlere.ben son ana kadar, yanı salondan cıkıp gelın arabasına bininceye kadar idrak edemedim.her zamankı olağan vedalasmalarımız gibi hissetmek istiyodum...tek fark üzerimde bir gelinlik vardı işte....ama tam heyecanla gelin arabasına bınıcekken arkamdan bir ses hıçkırıklar içinde ismimi seslendi,
annem....
babam da yanındaydı.ağlamaktan ikisininde gözleri şişmiş.işte o dakıka koyverdim kendimi.salonun önünde annem, babam ve ben birbirimize sarıldık ağladık...tabii cevremizdeki herkesde bizimle beraber ağlattık.
sana tavsiyem hiç ağlamıycam diye sıkma kendini.ağla,hemde gururla ağla...ailene yasatabileceğin en büyük onuru yasatıyosun çünkü...üzerindeki gelinlik gibi tertemiz bir gecmiş bırakıyosun ailene...zaten ailenin yanındaymıssın.allahın izniyle evlenincede onlara ne kedar mutlu bir evliliğin olduğunu gösterirsin ozamanda seninle beraber gülerler inşaallah....
sana ömür boyu mutluluklar dilerim canım....

Off hepten ağlattınız beni o yazılanlar kalbime kalbime geldi benim gibi duygusal olmayan birine hemde

Evet Kızlar 4 Günüm kaldı... Sadece 4 gün..Perşembe akşamı kına - düğün olacak istanbul dışında da asıl düğünüm olacak. Ama perşembe götürüyorlar beni bi arkadaşım ve kardeşimle beraber. 4 Gün sonra...Sonra Geri de kalan bir aile, yaşanmışlıklarım o evde, gençlik deliliklerim herşey ama herşey geride kalıyor... Ha kopmayacağım aileme yarım saat mesafedeyim ama yaşayanınız bilir ya kalbim ağlıyor.

Üstelikte düşkünüm illa ama çok aman aman düşkün değilimdir... İlk ağlama çeyiz hazırlanırken annem bırakmış kendini evde yoktum. Sonra bizim evde imam nikahımız kıyıldı erkek tarafı da geldi annem hıçkıra hıçkıra ağladı sarıldık ağlaştık nasıl oldu anlamadım babamda balkona kaçtı..

Ertesi gün çeyiz çıktı hıçkırıklara boğuldu tansiyonu düştü ağladı ben salağa bağladım hissizleştim.

Şimdi ise sadece 4 gün o güzelim evimi ailemi balkonumu sıcak sohbetlerden ayrılıp misafirliğe göçüyorum. Çok zor anlatamam hiç ağlamam sanarken artık kendimi böyle buluyorum hep... Rabbim mutlu bir evlilik nasip etsin hepimize, gelinlikle evimden çıkıyorum buna değsin inşaallah...

Ben de buna benzer bi konu açmıştım evlenmeden önce..düğün günü yaklaştıkça kalbime ağrılar girmişti hatta geceleri gizli gizli ağlıyordum..ki 7 senelik ilişki sonrası istemek ötesi bayılarak evleniyordum :) ama aileden ayrılmak farklı bir duyguymuş...gelin alma günü kuşak bağlamada falan hıçkırarak ağladım .. hatta düğün bitti balayına giderken annemleri aradım yola çıkıyoruz diye ..boğazım düğümlendi konuşamadım ve yol boyu ağladım annemi-babamı özledim diye..neyseki eşim çok anlayışlı hep destek oldu alışırsın biz de aile olucaz istediğin zaman gidicez onlara diye yol boyu teselli etti beni..

şimdi 2 aylık evliyim..evliliği de evime de alıştım..aynı şehirde olduğumuz için rahat görüşbiliyoruz. onun dışında mutlaka her gün telefonda konuşuruz..bu arada bu gün izinliyim annemlere kahvaltıya gittim ama evimi özledim :) 2 saat oturup kaltım gideyim evime temizllik yapayım kocama yemek yapayım dedim..

demem o ki eğer eşinle çok mutlu olursan- ki en az benim kadar mutlu olmanı temenni ederim- o ilk günlerdeki acı kalmıyor..anne baba kardeş her zaman farklı bi yerde olsa da kocan bambaşka biyerde oluyor..kendi evin-düzenin olması saatlerle sınırlı olmayan özgürlük duygusu,sarılark uyumak,öperek uyandırılmak,bütün gün gezip eve gelip "oh evimiz gibisi yok"demesi eşinin, her şey çok güzel..sen de bu olumlu yanarını düşün evliliğin..hem annen baban hep seninle ki zaten..Allah hepsine uzun ömürler versin..çok daralırsan bana özelden yaz seni en iyi anlıcaklardan biri de benim..

İş yerindeyim ve yazılanları okudukça ağlamamak için zor tuttum kendimi Evet çok zor bi durum ama aileniz yanınızda, bu mutlu gününüzü onlarla paylaşıyorsunuz diye sevinin.. Babamı kaybedeli 9 sene oldu göremedi bnm mutlu günümü, tanıyamadı eşim dediğim insanı Ya hakkını helal edin diyeceğiniz bi aileniz olmasaydı... O yüzden buna da şükredin, dua edin Allah verir sabrını, çok uzaklara gidenleri düşünün teselli edin kendinizi, herkes günü gelince yuvasını kuruyor

Neye ağlıyosunuz anlamadım. Yurtdışınamı gidiyorsunuz?
Hem öyle babana illa hakkını helal et filan demen gerekmez töbe töbe temelli ayrılmıyosunuz ya.
Şimdiden böle düşünüp hırpalamayın kendinizi. Bırakın bu günlerin tadını çıkarın en mutlu günleriniz.
Ayyy deselerki hangi günü bidhaa yaşamak istersin düğün günümü derdim ne kadar keyifli ne kdar güzeldi
Ruhsuz sanmayın beni de illaki bende hüzünlendim ama bu kadar acitasyona gerek yok. Herşeye alışıyor insan..

ay vallahi sizleri okudukça Allahım ben mi duygusuzum ailemi yeterince sevmiyo muyum dedim, ki ilk yorumumda dediğim gibi Ankaradan Batmana geldik şark görevi için,aynı şehirde olup bu kadar ağlamak niye yapmayın Allah aşkına ağıt ağıtı getirir derler bizde, canları sağ, sağlıklarında kızlarını gelin etmişler tamam bi hüzün oluyoda bağıra bağıra ağlamalar odalara kapanmalar falan abartı bence

sevdaveysel .!.:

benim derdim biraz farklı sizinkilerden.. sadece 20 gün sonra babaevinden ayrılıyorum.. içim paramparça.. sizler nasıl aştınız bu durumu. ben ne yemek yiyebiliyorum ne oturabiliyorum hiçbir yere sığamıyorum çok kötüyüm annemin babamın kardeşlerimin yüzüne baksam kendimi tutamayıp ağlamaya başlıcam. çok zor bir şeymiş evlenmek yeni yeni dank ediyor sanırım, anne babadan ayrılmak.. evimden odamdan, kavga edipte beş dakika sonra unuttuğum kardeşlerimden..şuan bile ağlıyorum yazarken.. çok zor geliyor bu kapıdan çıkarken babama hakkını helal et baba diyememki ben konuşamamki.. her zamanki gibi herşeyi içime atıp güle oynaya şakalaşarak çıkmaya çalışmak,babam kalp hastası üzüntüye hiç gelemez, bizede çok düşkündür bir gün görmese çocuk gibi ağlar. Allahtan aynı şehirdeyizde ama aynı ev gibi olur mu? çok zormuş bunu gördüm anladım.. bir kız için hem en şerefli en gurur verici hemde en zor günmüş..

Genişletmek için tıkla...

ayy canımm çok iyi anlıyorum seni<
Bende geçen sene bugünlerde öyleydim 29 eylül de evlendim.Geçmiyo hala ağlıyorum bazen.
O son günler yüzlerine bakıp köşelerde ağlardım gece sabaha kadar ağlardım,O kadar ağır ki
Mutlu günlerin ama çok içli oluyo insan hele evlenip salondan herkesi bırakıp gelmek,Babamın gözyaşları,erkek kardeşimin bana sarılıp hüngür hüngür ağlaması offff.1 hafta onun etkisinde kaldım hep o günde gibiydim.Çok tuhaf ....

vallahi o evden çıkarken kim ağlamaz ki ?? benim annem babam ve kardeşimle ilişkilerim çok iyidir. hepsi arkadaş gibidir bana. ben babama aşık olarak büyüdüm. Hala daha öyleyim annemden bile kıskanırım. ben hayatımda 3 kişiye aşık oldum. babam erkek kardeşim ve eşim. En çok bana babamdan ayrılmak koydu. çünkü elleriyle beni o evlendirdi. bir dediğimi iki etmedi. mobilyacıydı. bütün eşyalarımı ben çizdim tasarladım. o yaptı hemde hiç üşenmeden. eşim kuaförden aldı beni eve bıraktı. kendisi de annesi almaya gitmişti evlerine zaten evlerimizin arası 10 dakika. ben babamla oturdum hep ağlamamak için kastım kendimi. sonra eşim geldi. kurdaleyi bağlamak için erkek kardeşim geldi ve suratıma gitme beni bırakma diye baktı resmen. babamın arkası dönük bana bakmıyor. kardeşim zar zor çenesi titreyerek duasını okudu ve bağladı öyle bir sarıldık ki anlatamam. eşimin bile gözleri doldu. zaten erkek tarafı bile ağladı. sonra ben annemi öptüm sarıldım. babam en kötüsü can babam arkası dönüktü bana hiç bakmadı. ben babam nerde diye sordum. bana döndü babacım 25 yıldır bu evdeyim hakkını helal et dedim. ve o an herşey bitti. canım babam nasıl da kötüydü. hele imzayı atarken hani bir kez daha düşün der gibiydi ... ama biliyorlardı muhteşem bir eşe ve muhteşem bir aileye gelin gitmiştim. off offff. allah sağlık versin herkese önemli olan o. o günden sonra eşim kara kara düşünür benim kızım olursa nasıl verecem diye :))

Chantell .!.:

o diğer uzun mesajınızı okudum birde üstüne bu mesajı okuyunca yaşlar aktı gözümden. Annem benim en yakınım dostum sırdaşım anne kız değil iki arkadaş gibiyiz onunla ama stressten, dışarıda gelen karışmalardan vs. herşeyden gerilince ister istemez annemi üzüyorum gece olup yatağıma girdiğimde o kadar üzülüyorum ki ama elimde olmuyor off offf allahım annemi başımdan eksik etmesin

Genişletmek için tıkla...

Sakın canım, anneni üzme...Sayılı günün var artık baba evinde. Biz de aynı yollardan geçtik söz kar etmiyor biliyorum....

pitirtay .!.:

gerçekten çok zor bir durum
benim aile ilişkilerim çok kuvvetli olmamasına rağmen evlendiiğimin ilk bir ayı hergün ağlamıştım
evimi annemi babamı özledim diye
o an gerçekten çok zor evden çıkarken
ardından nolur gitme diye bakan gözler
benim erkek kardeşim yok kuşağımı babam bağlamıştı
bağlarken de ağlamıştı
allaha emanet ol diyip öpmüştü alnımdan
kafamı öbür tarafa bi çevirdim
herkes ellerini açmış dualar ediyor ben evden çıkarken
o an bence hiç unutulmaz insanın hayatında
arkamı döndüm evime son kez baktım
babamın küçük kızı olduğum evime
ağlamamak için çok zor durmuştum ama nafile
babam tam o sırada eşime kızım önce Allah'a sonra sana emanet demişti
orda herkes ağlamaya başladı tabi
ahhh ahh çok zor

malesef aynı evdeki gibi olmuyor tabi
annemle evlerimizin arası beş dakka
ama haftada bir anca görebiliyorum
çünkü çalışıyorum falan..
ama zamanla alışıyo insan tabi
yoksa çok zor

Genişletmek için tıkla...

yazdiklariniza agladim nerdeyse ayni benimkinide rahmetli babam baglamisti alistigimi zanediyordum ama nedense tv falan su kina türküsü varya yüksek yüksek tepeler her duydugumda aglarim bogazim dügüm dügüm olur zor alisiyorsun yada kabulleniyorsun ama hala ogünlrimi cok özlüyorum benim annemin bir lafi vardir burdan genckizlarimiza söyleyim en kötü baba kapisi en iyi el kapisindan iyidir der

canıımmm,hiç kıyamadım sana

üzülme nolur...ben ilk 3 ay sürekli ağlamıştım evlendikten sonra...çok ama çok severek evlendim...500 mt öteye gelin gittim ama her gün,özellikle eşim işteyken hep ağladım annem diye...gelmediler de evime yeni gelinsin ayıp olur diye...eşim bir abimize anlatmış durumu;hanım evde hep hüzünlü,ağlıyor diye...abi gülmüş; yengende öyleydi,3 sene sonra kapıdan kovsan bacadan girer demiş

ayyy şimdi anneme gidiyorum,eşim diyo kal istersen,yookkk diyorum illede evim yatağım...özleyince yine gelirim diyorum

insanın evi gibisi yok

zor gerçekten...düşünme şimdiden...ben nasıl aştım bu durumu biliyor musun???okuyanlara da tuhaf gelecek ama...normalde arkadaşlarımın-akrabalarımızın gelin almalarında salya sümük ağlardım-ki hala ağlarım...düğünüm yaklaştı,biliyorum kendimi,ve en çok babacığımı...dedim bir yol bulmalı...ağlamamalı...dayanamam...bir akşam dedim ki bizimkilere; gelin almaya geldiklerinde vedalaşma seramonisi istemiyorum,ağlamak/ağlatmak istemiyorum....bu cenaze değil,ben hep sizin biricik kızınızım,her an yanınızda olacak...uzağa da gitmiyorum...babannem itiraz edecek gibi oldu; ama akrabalar ne der!! dedi...soran olursa söylarseniz benim umrumda değil...dediğim gibi de yaptım,kimsenin elini öpmeden,vedalaşmadan çıktım,ağlamadım...içime acısı çöktü o ayrı tabii

sevdaveysel .!.:

benim derdim biraz farklı sizinkilerden.. sadece 20 gün sonra babaevinden ayrılıyorum.. içim paramparça.. sizler nasıl aştınız bu durumu. ben ne yemek yiyebiliyorum ne oturabiliyorum hiçbir yere sığamıyorum çok kötüyüm annemin babamın kardeşlerimin yüzüne baksam kendimi tutamayıp ağlamaya başlıcam. çok zor bir şeymiş evlenmek yeni yeni dank ediyor sanırım, anne babadan ayrılmak.. evimden odamdan, kavga edipte beş dakika sonra unuttuğum kardeşlerimden..şuan bile ağlıyorum yazarken.. çok zor geliyor bu kapıdan çıkarken babama hakkını helal et baba diyememki ben konuşamamki.. her zamanki gibi herşeyi içime atıp güle oynaya şakalaşarak çıkmaya çalışmak,babam kalp hastası üzüntüye hiç gelemez, bizede çok düşkündür bir gün görmese çocuk gibi ağlar. Allahtan aynı şehirdeyizde ama aynı ev gibi olur mu? çok zormuş bunu gördüm anladım.. bir kız için hem en şerefli en gurur verici hemde en zor günmüş..

Genişletmek için tıkla...

Seni çok iyi anlıyorum çünkü ben de aynı duyguları kısa zaman önce yaşadım ve hala yaşıyorum. Evlenip evden ayrılmak çok çok zor. Annemi, babamı kırdığım üzdüğüm zamanlar hep aklıma gelir içim cızlar. Evlendiğim gün ağlamamak için sabah kalkar kalkmaz sakinleştirici hap aldım. Onun sayesinde o günü atlattım çünkü ağlamaya başlasam hem onları üzecektim hem ayrılmak çok daha zor olacaktı, kimseyle vedalaşmadım sonuçta orası hala benim evim ve ben bi anlamda onlardan ayrılmadım diye hissetmeyi tercih ediyorum. Biz de aynı şehirde yaşıyoruz ama tabi her gün görüşemiyoruz ben hala çok zorluk çekiyorum çok özlüyorum ailemi, haftada bi misafir olarak gidip görüşmek çok zor geliyor bana. Tek dileğim en kısa zamanda eşimi ikna edip, annemlere yakın bir yere taşınmak bunun hayalini kurup avutuyorum şimdilik kendimi, hala ben onlardan uzakta yapamam diyorum. İnşallah da eşim ikna olur ve buradan taşınır onlara yakın otururuz. Ama insan herşeye alışır derler, eşin anlayışlı biriyse, ailenle görüşmene, gidip gelmene karışmayacak ise şanslısın. İnşallah gönlünce olsun herşey.