Benim saflığım ve iyi niyetliliğim bu dünyaya fazla kaçıyo..mesela en yakın arkadaşım tarafından kazık yedim sonra ona tekrar şans verdim tekrar kazık yedim...insanlara hep şans veriyorum bazen birisine çok tanımadan güvenebiliyorum ama sonra tabi kafamı duvarlara vuruyorum...peki neden böyle oluyo?neden kötü niyetli olup aklıma kötü senaryolar gelmiyo?mesela ben çok pozitif bişey anlatıyorum birisine o kötü yanlarını söyleyince şaşırıyorum çünkü bakıyorum ki benim aklımın ucundan geçmemiş yani yapım böyle..artık böyle olmak istemiyorum çünkü kullanılıyorum etrafımda kimse kalmadı hepsi kullandı gitti.bıktım çıkar ilişkilerinden ama hala akıllanmadım hala saf salağın tekiyim ...