Sanırım ben anne olamıyorum 🥺

Ego tatmini mi bu çocuğa beyin sarsintisindan dolayı birşey olsa ne olacak ? Bahsettiğimiz bir bebek farkında mısınız . Siz anneye üzüldüğünüz kadar bebeği de düşünseniz . Savunmasız olan o ya . Kontrolü kaybeden anne diye bir gerçeği kabul edemiyorum ben aklım almiyor. Burda suç o babada keşke annenin kollarından tutup bir sarssa belki kendine gelirdi kadın . Bu yumusatilacak vahh canimm her anne cocuguna bunu yapıyor diyecek birşey değil kusura bakmayın . Ben vicdanen kabul edemiyorum
Asıl konu sahibi başka sebeplerle yaralanan egosunu bebeği hirpalayarak tatmin ediyor. Açık açık yazmış zaten başka sebeplerle diye.... Zaten bebek ne yapabilir ki bu muameleyi hakedecek...Başkasına kızıp sabiyi dövüyor, psikolojisini bitiriyor, belki de ölümüne sakatlanmasina sebep olacak, besbelli işte...Buna rağmen konu sahibini uyardık diye biz ego tatmini yapıyor olduk , konu sahibi mağdur oldu iyi mi?
 
Asıl konu sahibi başka sebeplerle yaralanan egosunu bebeği hirpalayarak tatmin ediyor. Açık açık yazmış zaten başka sebeplerle diye.... Zaten bebek ne yapabilir ki bu muameleyi hakedecek...Başkasına kızıp sabiyi dövüyor, psikolojisini bitiriyor, belki de ölümüne sakatlanmasina sebep olacak, besbelli işte...Buna rağmen konu sahibini uyardık diye biz ego tatmini yapıyor olduk , konu sahibi mağdur oldu iyi mi?
Vallahi ne mağdur ne mağdur . Yahu ben kollarımı ayaklarımı parçalayan kedime kiyamiyorum elimle itistiriyorum sakinlessin bıraksın beni diye . Insan daha derdini anlatamayan kendini ifade etme yolu olarak tek ağlamayı bilen bir canlıya bunu yapar mı ?bu canlının da en çok güvendiği kişi annesi hayatla tek bağı o . Dünyası zaten annesi ne yazık ki o dünyada da şiddet görüyor . Eminim ki kolay değildir çocuk bakmak zaten kimse böyle birşey söyleyemez ama bir insan baktı ki artık tahammül edemiyor bu duruma çözümü kendisi bulur hırsı bebekten çıkaran kadına ben hiç aciyamam
 
10 aylık bir bebeğim var , ağlıyor huysuzlanıyor, ama Okadar öfke dolu bir insanım ki ufacık şeylerde bile tahammül gösteremiyorum sabah çok ağladı sadece lavoboya gitmiştim, eşim gece çalışıyor ağlamasına uyandı tabi ben ağlama niye ağlıyosun canın mı yandı sanki ne var bukadar ağlıcak diye bağırken sanırım kucağıma alırken sarsıyormuşum çocuğu . Kalktı ve ben onun ağlamasına değil sarsaklanmasına kalktım dedi ben salak bi insan değilim onun ağlamasından anlıyorumvdedi . Belki bi ağrısı var belki parmağını biyere sıkıştırdı dedi güzel güzel sakinleştirmek varken bu ne diye iyice gerildik. Öfkemi sinirimi asla kontrol edemiyorum ama o daha bunları anlayamıyacak kadar ufak 😓😓😓 babası aldı ben uyuturum diye ona gidince susuyo bende ağlıyo (hakli olarak tabi) . Isteyen linçleybilir zaten bile bile açıyorum konuyu . Sadece istediğim nasıl daha sakin olup yavrumu anlayabilirim. Sonuç itibariyle hiç bişey anlık olmuyor geçmişte yaşadıklarm beni bu hale getirdi aile kayıpları .. çeşitli tramvalar.)
Hiç kolay değil kimse de sizi linçleyemez. Sağlıklı bir kadının bile bunaldığı patladığı anlar oluyor annelik konusunda. 9 ay boyunca sizinle bütünleşen bir canlının doğduktan sonra sizin hislerinizden anlamaması mümkün mü? Hamileyken ne hissettiyseniz o da hissetti mutluysanız mutlu üzgünseniz üzgün. Çünkü bunu öğrendi. Ve her duygu değişiminde sizinleydi bırakmadı sizi değil mi şikayet de etmedi hatta varlığıyla sizi teselli bile etti. Şimdi de öyle. Değişen bişey yok. Sizi hissediyor anlıyor. Huzursuzluğu ondan. Doktora götürdünüz mü sağlığı yerinde mi? Önceliğiniz bu. Herşey yolundaysa manevi açıdan hissedin bebeğinizi. Şimdi de o huzursuz siz onun yanında olarak ona destek olarak teselli edin. O sakinleştikçe siz sakinleşeceksiniz siz sakinleştikçe o. Birbirinize destek olacaksınız işbirliği. Bunun yanında uykusu bölünmesin diye babayı uyandırmamak durumuna hiç girmeyin. Uyansın o da size destek olsun. Bir bebeği büyütmeye vesile olmak sadece kadının değil erkeğin de yükümlülüğünde. Baba figürü uyuyup uyanıp işe gitmek olmamalı.
 
Ha bir de şu var. En yakın arkadaşım çocuğunu haftanın yarısında annesinin yarısında kvsinin evinde yatılı bırakarak büyüttü. Eşinin dayısına bile haftasonu bıraktıkları oldu. Bu anneyle evlere temizliğe giden annenin sabır katsayısı aynı olmuyor. Belki bunları yaşıyor konu sahibi. Sağlı sollu tokatldınız tebrikler. Bunu yapacak beceri kimsede yok zaten
10 aylık bebeği sarsmaktan daha doğru. En azından yetişkin ve aklı eren bir insan. Aklı ermeyen bir insan yavrusunu sarsmaktan daha makul
 
Vallahi ne mağdur ne mağdur . Yahu ben kollarımı ayaklarımı parçalayan kedime kiyamiyorum elimle itistiriyorum sakinlessin bıraksın beni diye . Insan daha derdini anlatamayan kendini ifade etme yolu olarak tek ağlamayı bilen bir canlıya bunu yapar mı ?bu canlının da en çok güvendiği kişi annesi hayatla tek bağı o . Dünyası zaten annesi ne yazık ki o dünyada da şiddet görüyor . Eminim ki kolay değildir çocuk bakmak zaten kimse böyle birşey söyleyemez ama bir insan baktı ki artık tahammül edemiyor bu duruma çözümü kendisi bulur hırsı bebekten çıkaran kadına ben hiç aciyamam
Aslında bunları tespit edip gerekeni yapmak bize kalmamalı....Gelişmiş ülkelerde kan alırlar bu ana babadan, evlat yüzü göremezler de bakma işte, coğrafyanın kaderi... Biz de anca burdan yalvariyoruz etmeyin yapmayın diye....
 
Son düzenleme:
Ben de şunu tekrar edeyim, 10 aylık bir bebek en fazla ne yapar? Ağlar, uyuyamaz, yine ağlar. En fazla.
Bu çocuk büyüyeyecek. Büyüdükçe daha çok zorlayacak. Şimdi katlanamayan anne ne yapacak. Tehlikeli kısmı bu.
Oğlum üç yaşındayken yazın evde donla gezmek için katıla katıla ağlardı. Asla susturamazdık. Büyüdü okula başladı, yazın botla okula gitmek için on dk kapıda ağladığını ve bu nedenle defalarca geç kaldığımızı bilirim.
Markette tutturur yerlere atardı kendini, herkes bize bakarken sakin kalmakta zorlanırdım.
Bir ara uykuya direnç geliştirdi sanıyorum 4 yaşındaydı. Her gece ama her gece odasından kaçar uyumayacağım derdi. Kapalı ışıkta dakikalarca yatakta zıplardı ben sakin kalmaya çalışırdım.
Yemeyeceğim diye çorbayı yere fırlatırdı mesela.
Tüm bu gerçekten sabır zorlayan anlarda ne yapacak mesela bu anne? Daha ağladığı için sinirlenen bu kadın büyüdükçe bu tarz durumlarda ne yapacak? Dövecek mi? Vuracak mı? Ne yapacak.
Şimdiden önünü almazsa evet bunu yapacak.
In aylık bebeğe sabredemezsen dört yaşta ne yapacaksın mesela?
 
Zaten en önemli kısım da şu, annesinden şiddet gören çocuk yine annesine gidiyor. Güvendiği insan o.
Biz yetişkinler bu kadar birine muhtaç değiliz. Yeter der gideriz. Çocuklar gidemiyor. Korksa da üzülse de gidemiyor.
En kötüsü de şiddetle şefkati bağlantılı hale getiriyor beyni. İleride sevdiklerini hırpalayacak. Çünkü bunu normalleştiriyor beyni.
Lütfen anneye destek olalım derken bunj atlamasın kimse.
 
Ben de şunu tekrar edeyim, 10 aylık bir bebek en fazla ne yapar? Ağlar, uyuyamaz, yine ağlar. En fazla.
Bu çocuk büyüyeyecek. Büyüdükçe daha çok zorlayacak. Şimdi katlanamayan anne ne yapacak. Tehlikeli kısmı bu.
Oğlum üç yaşındayken yazın evde donla gezmek için katıla katıla ağlardı. Asla susturamazdık. Büyüdü okula başladı, yazın botla okula gitmek için on dk kapıda ağladığını ve bu nedenle defalarca geç kaldığımızı bilirim.
Markette tutturur yerlere atardı kendini, herkes bize bakarken sakin kalmakta zorlanırdım.
Bir ara uykuya direnç geliştirdi sanıyorum 4 yaşındaydı. Her gece ama her gece odasından kaçar uyumayacağım derdi. Kapalı ışıkta dakikalarca yatakta zıplardı ben sakin kalmaya çalışırdım.
Yemeyeceğim diye çorbayı yere fırlatırdı mesela.
Tüm bu gerçekten sabır zorlayan anlarda ne yapacak mesela bu anne? Daha ağladığı için sinirlenen bu kadın büyüdükçe bu tarz durumlarda ne yapacak? Dövecek mi? Vuracak mı? Ne yapacak.
Şimdiden önünü almazsa evet bunu yapacak.
In aylık bebeğe sabredemezsen dört yaşta ne yapacaksın mesela?










Bu haberlerin daha yüzlercesi var... Bunlar duyduklarimiz... kimbilir duymadığımız, gormedigimiz , yaşarken en güvende olmaları gereken yerde, evlerinde , dört duvar arasında için için , yavas yavaş öldürülen nice canlar , nice ruhlar var...
 
Son düzenleme:
Ben de şunu tekrar edeyim, 10 aylık bir bebek en fazla ne yapar? Ağlar, uyuyamaz, yine ağlar. En fazla.
Bu çocuk büyüyeyecek. Büyüdükçe daha çok zorlayacak. Şimdi katlanamayan anne ne yapacak. Tehlikeli kısmı bu.
Oğlum üç yaşındayken yazın evde donla gezmek için katıla katıla ağlardı. Asla susturamazdık. Büyüdü okula başladı, yazın botla okula gitmek için on dk kapıda ağladığını ve bu nedenle defalarca geç kaldığımızı bilirim.
Markette tutturur yerlere atardı kendini, herkes bize bakarken sakin kalmakta zorlanırdım.
Bir ara uykuya direnç geliştirdi sanıyorum 4 yaşındaydı. Her gece ama her gece odasından kaçar uyumayacağım derdi. Kapalı ışıkta dakikalarca yatakta zıplardı ben sakin kalmaya çalışırdım.
Yemeyeceğim diye çorbayı yere fırlatırdı mesela.
Tüm bu gerçekten sabır zorlayan anlarda ne yapacak mesela bu anne? Daha ağladığı için sinirlenen bu kadın büyüdükçe bu tarz durumlarda ne yapacak? Dövecek mi? Vuracak mı? Ne yapacak.
Şimdiden önünü almazsa evet bunu yapacak.
In aylık bebeğe sabredemezsen dört yaşta ne yapacaksın mesela?
Konu sahibi hamile üstelik. Gayet isteyerek hamile kalmış durumda.
Bu konularda kırıcı olmak istemiyorum ama neye güvenerek böyle bir işe kalkısmıs o zaman?
Sırt sıvazlayacak değil kendine gelmesi sağlanacak durumda şuan, ne kadar olur orası da şüpheli.
Travmalarim var diyor, gidip tedavi olmalı, ikinci çocuk doğmadan düzeltmeli bazı şeyleri.
Ne geçmişte yaşananlar ne sonrasında yaşanacaklar 10 aylık bebeğin suçu değil.
 
Konu sahibi hamile üstelik. Gayet isteyerek hamile kalmış durumda.
Bu konularda kırıcı olmak istemiyorum ama neye güvenerek böyle bir işe kalkısmıs o zaman?
Sırt sıvazlayacak değil kendine gelmesi sağlanacak durumda şuan, ne kadar olur orası da şüpheli.
Travmalarim var diyor, gidip tedavi olmalı, ikinci çocuk doğmadan düzeltmeli bazı şeyleri.
Ne geçmişte yaşananlar ne sonrasında yaşanacaklar 10 aylık bebeğin suçu değil.
Hamile mi? :KK57:
 
Konu sahibi hamile üstelik. Gayet isteyerek hamile kalmış durumda.
Bu konularda kırıcı olmak istemiyorum ama neye güvenerek böyle bir işe kalkısmıs o zaman?
Sırt sıvazlayacak değil kendine gelmesi sağlanacak durumda şuan, ne kadar olur orası da şüpheli.
Travmalarim var diyor, gidip tedavi olmalı, ikinci çocuk doğmadan düzeltmeli bazı şeyleri.
Ne geçmişte yaşananlar ne sonrasında yaşanacaklar 10 aylık bebeğin suçu değil.
İki çocukla hele…
İnsan kendini bilmeli ya. Benim ikinci çocuğa sabrım da enerjim de uok biliyorum yapmıyorum.
Hadi ilkinde anlayamadın ama çocuk doğunca insan yapıp yapamayacağını bilir.
En çok da bebeğin ayına takıldım ben. O ayda bebek en fazla me yapabilir ya. Bir insan on aylık bir bebeğe sinirleniyorsa gerçekten giysin tedavi olsun.
Köpek gibi büyütülmüş çocuk diye bir kitap var. Bir psikiyatrist gerçek vakalarını yazmış.
Orada bir anne mental olarak iyi değil. İlk bebeğinde annesi ve konu komşuyla bir şekilde idare ediyor. İkincisi doğduğunda annesi yok yakınında. Kadın bebeğin ağlamasına dayanamadığı için besleyip evden çıkıyor akşam kocasının iş çıkışına dönüyorlar büyük oğluyla.
Bebek okul çağına kadar yalnız kalıyor. Ağlamalarına tepki gelmiyor haliyle kimseden.
Ve abisi normal bir yetişkin olurken o sosyopat olup cinayetten yargılanıyor.
Psikiyatrisin yazdığı da bu, özellikle ilk üç sene ağlamasına şefkatli bir dönüş alamayan çocukların beyninde empati kısmı uyarılmıyor. Dolayısıyla empati kurmayı öğrenemiyor. Şefkati öğrenemiyor.
Bunlar hafifsenecek şeyler değil.
Hiç bir bebek kötü doğmaz. Hatalı anne babalar yüzünden kötü olur.
Anneye teselli vermek değil, kendini düzeltmesini söylemek gerekiyor
 
10 aylık bir bebeğim var , ağlıyor huysuzlanıyor, ama Okadar öfke dolu bir insanım ki ufacık şeylerde bile tahammül gösteremiyorum sabah çok ağladı sadece lavoboya gitmiştim, eşim gece çalışıyor ağlamasına uyandı tabi ben ağlama niye ağlıyosun canın mı yandı sanki ne var bukadar ağlıcak diye bağırken sanırım kucağıma alırken sarsıyormuşum çocuğu . Kalktı ve ben onun ağlamasına değil sarsaklanmasına kalktım dedi ben salak bi insan değilim onun ağlamasından anlıyorumvdedi . Belki bi ağrısı var belki parmağını biyere sıkıştırdı dedi güzel güzel sakinleştirmek varken bu ne diye iyice gerildik. Öfkemi sinirimi asla kontrol edemiyorum ama o daha bunları anlayamıyacak kadar ufak 😓😓😓 babası aldı ben uyuturum diye ona gidince susuyo bende ağlıyo (hakli olarak tabi) . Isteyen linçleybilir zaten bile bile açıyorum konuyu . Sadece istediğim nasıl daha sakin olup yavrumu anlayabilirim. Sonuç itibariyle hiç bişey anlık olmuyor geçmişte yaşadıklarm beni bu hale getirdi aile kayıpları .. çeşitli tramvalar.)
Psikolojik destek alin eminim iyi gelecektir. insan ne yasarsa yasasin bunun acisini cocuklarindan cikarma hakkini kendinde bulmamali.
 
Evet hamile.
Öyle plansız da değil. Önceki konuları aklımda kalmış.
Bu kadar az arayla çocuk yapmak için düşünmeden hareket etmek gerekiyor,. öyle olunca sonuç bu işte.
Bunun erken ebeveyn kaybetmekle falan da alakası olduğunu düşünmüyorum, kendisi buna bağlamış yaşadığı şeyleri.
İki çocukla hele…
İnsan kendini bilmeli ya. Benim ikinci çocuğa sabrım da enerjim de uok biliyorum yapmıyorum.
Hadi ilkinde anlayamadın ama çocuk doğunca insan yapıp yapamayacağını bilir.
En çok da bebeğin ayına takıldım ben. O ayda bebek en fazla me yapabilir ya. Bir insan on aylık bir bebeğe sinirleniyorsa gerçekten giysin tedavi olsun.
Köpek gibi büyütülmüş çocuk diye bir kitap var. Bir psikiyatrist gerçek vakalarını yazmış.
Orada bir anne mental olarak iyi değil. İlk bebeğinde annesi ve konu komşuyla bir şekilde idare ediyor. İkincisi doğduğunda annesi yok yakınında. Kadın bebeğin ağlamasına dayanamadığı için besleyip evden çıkıyor akşam kocasının iş çıkışına dönüyorlar büyük oğluyla.
Bebek okul çağına kadar yalnız kalıyor. Ağlamalarına tepki gelmiyor haliyle kimseden.
Ve abisi normal bir yetişkin olurken o sosyopat olup cinayetten yargılanıyor.
Psikiyatrisin yazdığı da bu, özellikle ilk üç sene ağlamasına şefkatli bir dönüş alamayan çocukların beyninde empati kısmı uyarılmıyor. Dolayısıyla empati kurmayı öğrenemiyor. Şefkati öğrenemiyor.
Bunlar hafifsenecek şeyler değil.
Hiç bir bebek kötü doğmaz. Hatalı anne babalar yüzünden kötü olur.
Anneye teselli vermek değil, kendini düzeltmesini söylemek gerekiyor
Beni çok etkileyen kitaplardan biri olmuştur, Köpek gibi büyütülmüş çocuk.
Evet 10 aylıkken sarsılan çocuk, büyüyüp, hareketlendikçe, anneyle inatlastıkça, kendini yerden yere attıkça neyle karşılaşacak acaba diye düşünmeden edemiyor insan.
Hiçbirimiz mükemmel değiliz ama çocuğa fiziksel ve sözel zarar vermek için hiçbir bahanemiz olmaz, olamaz. Buni anneliğin bir getirisi gibi görmek normal değil kesinlikle.
 
Hiç kolay değil kimse de sizi linçleyemez. Sağlıklı bir kadının bile bunaldığı patladığı anlar oluyor annelik konusunda.
Bunları da anlayışla karsilamaliyiz o zaman, değil mi? Normal annelik babalık şeyleri yani... Bunalmış insancıklar yazık değil mi? Normal yani bazen olabilir böyle şeyler öyle mi?






 
Son düzenleme:
10 aylık bir bebeğim var , ağlıyor huysuzlanıyor, ama Okadar öfke dolu bir insanım ki ufacık şeylerde bile tahammül gösteremiyorum sabah çok ağladı sadece lavoboya gitmiştim, eşim gece çalışıyor ağlamasına uyandı tabi ben ağlama niye ağlıyosun canın mı yandı sanki ne var bukadar ağlıcak diye bağırken sanırım kucağıma alırken sarsıyormuşum çocuğu . Kalktı ve ben onun ağlamasına değil sarsaklanmasına kalktım dedi ben salak bi insan değilim onun ağlamasından anlıyorumvdedi . Belki bi ağrısı var belki parmağını biyere sıkıştırdı dedi güzel güzel sakinleştirmek varken bu ne diye iyice gerildik. Öfkemi sinirimi asla kontrol edemiyorum ama o daha bunları anlayamıyacak kadar ufak 😓😓😓 babası aldı ben uyuturum diye ona gidince susuyo bende ağlıyo (hakli olarak tabi) . Isteyen linçleybilir zaten bile bile açıyorum konuyu . Sadece istediğim nasıl daha sakin olup yavrumu anlayabilirim. Sonuç itibariyle hiç bişey anlık olmuyor geçmişte yaşadıklarm beni bu hale getirdi aile kayıpları .. çeşitli tramvalar.)
Kendinize onun Bi bebek oldugunu, aglamanın ifade etme şekli oldugunu söyleyin bunu sürekli tekrar edin.. çocugum bazen öfke krizi tarzı aglamaları oluyor 2 yaş sendromu yaşıyoruz henüz 17 aylık olsa da erken başladık ve böyle anlarda sakin kalıyorum çünkü kendime bunları söylüyorum o bir bebek aglayacak en büyük hakkı diye.. sizin travmalarınız var evet ve bunun ne kadar zor bişey oldugunu, hayatta travmalar ile yaşamak ne biliyorsunuz böyle yapmaya devam ederseniz çocugunuzun da travmaları olacak bunu düşünmek de belki bişeyleri degiştirir.. linç etmek istemiyorum ama gerçekten çocuk için üzüldüm böyle Bi tepkiyi hak etmiyor daha minicik... Daha bugün çantası için agladı çantayı giydirdim bu defa ayakkabıları ayagıma giydirme çantamın içine koy diye agladı ileride böyle şeyler yaşayınca ne tepki vereceksiniz acilen yardım yada başka Bi yolla bu durum düzeltilmeli
 
Sen hiç sinirlenmedin mi çocuğuna… herkes aynı şeyleri yaşıyor. Bebekler her yerde aynı, kontrolü kaybeden anne diye bir gerçek de var. Herkes psikolojik yardım al, bebeğini bırakabileceğin birileri varsa destek al demiş doğru yaklaşım bu. Gerisi ego tatmini
Siz ne dediginizin farkında mısınız daha 10 aylık Bi bebek Bi kadını sinirlendirecek ne yapmış olabilir hadi sinirlendirdi bunun karşılığı hırpalamak sarsmak mı oluyor. Kontrolü kaybeden anne diye Bi saçmalık mı var anne olmak sabır işi kolay değil evet ama bu kimseye bebege böyle Bi muamele yapma hakkı vermez. Kimse dogururken yaa çok kolay olacak hiç zorlanmadan sinrilenmeden bebek büyüteceksin sözü vermiyor bebek büyütmek hele hele hakkı ile büyütmek dünyanın en zor şeyi buraya Bi link bırakıcam belki içinizde Bi yerlere dokunur
 
Bunları da anlayışla karsilamaliyiz o zaman, değil mi? Normal annelik babalık şeyleri yani... Bunalmış insancıklar yazık değil mi? Normal yani bazen olabilir böyle şeyler öyle mi?






Normal demedim anlayışla karşılanmalı da demedim. Siz yorumunuzu yapmışsınız yaklaşımınız konu sahibine sizce ne kadar etkili oldu? Birşeyleri düzeltti mi? 10 aylık bebek hala konu sahibinin kucağında değil mi? O evde. Çürümüş bir yarayı tedavi etmek yerine daha da üstüne bastırırsanız ne olur? Keşke mümkün olsaydı da o bebeği güvenli kollara emanet edebilseydik bunun için gerekli yerlere başvurup yüreğimiz rahat olsaydı değil mi? Konunun başka bir yönünü ele aldım ben. Çocuk üstündeki travmayı veya olayın ne kadar ciddi olduğunu yazmamam görmezden geldiğim anlamına mı geliyor? Bunu kime neden kanıtlamak zorundayım?
 
10 aylık bir bebeğim var , ağlıyor huysuzlanıyor, ama Okadar öfke dolu bir insanım ki ufacık şeylerde bile tahammül gösteremiyorum sabah çok ağladı sadece lavoboya gitmiştim, eşim gece çalışıyor ağlamasına uyandı tabi ben ağlama niye ağlıyosun canın mı yandı sanki ne var bukadar ağlıcak diye bağırken sanırım kucağıma alırken sarsıyormuşum çocuğu . Kalktı ve ben onun ağlamasına değil sarsaklanmasına kalktım dedi ben salak bi insan değilim onun ağlamasından anlıyorumvdedi . Belki bi ağrısı var belki parmağını biyere sıkıştırdı dedi güzel güzel sakinleştirmek varken bu ne diye iyice gerildik. Öfkemi sinirimi asla kontrol edemiyorum ama o daha bunları anlayamıyacak kadar ufak 😓😓😓 babası aldı ben uyuturum diye ona gidince susuyo bende ağlıyo (hakli olarak tabi) . Isteyen linçleybilir zaten bile bile açıyorum konuyu . Sadece istediğim nasıl daha sakin olup yavrumu anlayabilirim. Sonuç itibariyle hiç bişey anlık olmuyor geçmişte yaşadıklarm beni bu hale getirdi aile kayıpları .. çeşitli tramvalar.)
O daha bunlari anlamayacak kadar ufak demissiniz ya sizde aglayip babada susuyorsa bu dediginizi bir daha dusunun derim. 10 aylik bebeginize bir nevi siddet uyguluyorsunuz ve cozumunu burda ariyorsunuz. Derhal profesyonel yardim almaniz gerekiyor.
 
Normal demedim anlayışla karşılanmalı da demedim. Siz yorumunuzu yapmışsınız yaklaşımınız konu sahibine sizce ne kadar etkili oldu? Birşeyleri düzeltti mi? 10 aylık bebek hala konu sahibinin kucağında değil mi? O evde. Çürümüş bir yarayı tedavi etmek yerine daha da üstüne bastırırsanız ne olur? Keşke mümkün olsaydı da o bebeği güvenli kollara emanet edebilseydik bunun için gerekli yerlere başvurup yüreğimiz rahat olsaydı değil mi? Konunun başka bir yönünü ele aldım ben. Çocuk üstündeki travmayı veya olayın ne kadar ciddi olduğunu yazmamam görmezden geldiğim anlamına mı geliyor? Bunu kime neden kanıtlamak zorundayım?
+1000000…..
 
İki çocukla hele…
İnsan kendini bilmeli ya. Benim ikinci çocuğa sabrım da enerjim de uok biliyorum yapmıyorum.
Hadi ilkinde anlayamadın ama çocuk doğunca insan yapıp yapamayacağını bilir.
En çok da bebeğin ayına takıldım ben. O ayda bebek en fazla me yapabilir ya. Bir insan on aylık bir bebeğe sinirleniyorsa gerçekten giysin tedavi olsun.
Köpek gibi büyütülmüş çocuk diye bir kitap var. Bir psikiyatrist gerçek vakalarını yazmış.
Orada bir anne mental olarak iyi değil. İlk bebeğinde annesi ve konu komşuyla bir şekilde idare ediyor. İkincisi doğduğunda annesi yok yakınında. Kadın bebeğin ağlamasına dayanamadığı için besleyip evden çıkıyor akşam kocasının iş çıkışına dönüyorlar büyük oğluyla.
Bebek okul çağına kadar yalnız kalıyor. Ağlamalarına tepki gelmiyor haliyle kimseden.
Ve abisi normal bir yetişkin olurken o sosyopat olup cinayetten yargılanıyor.
Psikiyatrisin yazdığı da bu, özellikle ilk üç sene ağlamasına şefkatli bir dönüş alamayan çocukların beyninde empati kısmı uyarılmıyor. Dolayısıyla empati kurmayı öğrenemiyor. Şefkati öğrenemiyor.
Bunlar hafifsenecek şeyler değil.
Hiç bir bebek kötü doğmaz. Hatalı anne babalar yüzünden kötü olur.
Anneye teselli vermek değil, kendini düzeltmesini söylemek gerekiyor
Her yorumunuzdan bir dünya şey öğreniyorum. Bu artık kaçıncı oldu. Teşekkür etmek isterim.
 
Back
X