Balsuratin siraladigi bütün belirtiler hemen hemen hepsi bendede var. MALESEF. Ama beni daha cok üzen bunlarin farkinda oldugum halde caresiz bakakalmam. Tabiki ugras caba harciyorum, acaba kendim bu durumdan kurtulurmuyum diye. Herseyi, herkezi en cok da kendimi en ufak bir sey icin agir yargiliyorum.
Ben hayatim boyu hep vujutsal olarak saglik problemleri tasiyan biriydim. Misal hic bir agri hissetmedigim degil bir günü bir ani hatirlamiyorum. Ama hedeflerim hep büyükdü. Bende Meslek sahibi, rahatsizliklarina ragmen kendi ayaklari üzerine duran biri olarak yasamayi sectim. Simdi 36 yasindayim, 15 senelik meslek hayatimdan sonra emekli oldum, cünki artik rahatsizliklarim öylesine artiki bir sene icinde 14 sefer ardi ardina ameliyatlar gecirdim. Bu kötü senede 2006/2007 seneleriydi. O yili hayatimdan tamamen silmek yok etmek isterdim. Ama bu mümkün degil tabiki. O kötü günlere kadar aslinda baya kuvetliydim sanirim. Cünki herseye ragmen calisiyordum, devletmemuru olarak, isim güzeldi. Özel hayatimdada mutluydum. Esim ve iki kizimla agrilida olsa hayati dolu dolu yasamaya calisiyordum. Neyse aradan yilar gecti ama ben gecirdigim o kötü yilin ardindan toparlanamiyorum. Halen morfin alarak agrilarima katlaniyorum. O dünyalari ugurlarina feda edebilecegim cocuklarima karsi dahi cok degisti hareketlerim. Misal önceleri agrilara ragmen her animi kizlarimla gecirmekten zevk alirdim, simdi aksam olsa da yatsalar diye saatlere bakar oldum. Bu davranislarimdan da cok fazla rahatsiz oluyorum. Cünki onlari seviyorum ama artik onlara bunu göstermek dahi zor geliyor. Esimle. evliligimiz boyunca böyle kötü ve cekilmesi güc günler gecirmedim. Ayriligi düsünecek kadar kötü hersey gözümde. Ama yalniz kalinca, veya esimin cabalarini gördügümde ben ne yapiyorum diye düsünmüyor degilim. Bir yandan ayrilayim diyorum bir yandan bunu gerceklesdiremiyorum. Bazen cok yalniz caresiz oldugum geliyor aklima, kendimi resmen evime hapsediyor alisverise dahi cikmamak icin binbir bahane buluyorum. Gezmek veya önceleri severek yaptigim bütün herseyi unutum. Oysa ne cok severdim kizlarimla parklara gitmeyi, onlar oynarken seyretmeyi, simdi terassa cikip bir kitap okurken cayimi icemiyorum. Öyle güzel hobbylerim vardi, ama hepsini unutum. simdi kabuguna cekilmis vaziyet´de, kendimi cezalandirircasina eve hapsediyorum. Ne biriyle telefonlasim, ne gezim diyorum, hep halsiz hep mutsuz zaman gecirmege basladim. Son 2-3 haftadir kendime yeni bir mesgale buldum, tekrardan evden calisabilecegim bir is buldum, calisdigim zamanlar bazi seyleri unutabiliyorum. Biraz olsun pozitif düsünmek icin ellimden geleni yapiyorum. Ben benim tedavimi calisarak gerceklesdirebilecegime inaniyorum. Insallah öyle olur. Cünki ben herzaman pozitif düsünen, herseye ragmen heran gülmeyi secen, her serrin ardinda dahi bir hayir arayan biriydim. Umarim birgün gercek benligimi bulurum ve herseye ragmen yine mutlu huzurlu yasamasini tekrardan ögrenirim. Olala arkadasimizin önerisi gercekten hos, dogruluguna da inaniyorum ama bende misal bu asla mümkün degil. Ben ne kosabilirim, ne agirlik kaldirmam mümkün, 1 kg dahi yasak, geriye aslinda bir yüzme kaliyor, gördügünüz gibi bende ciddi ciddi düsündüm bu aktiviteyi ama yüzme haricinde hersey olanaksiz. O da öylesine tehlikeli ki benim icin ancak yanimda ancak birinin gelmesi durumunda düsünebilirim. Ben yine gülmek güldürmek istiyorummmmmmmmmm.
