Herkes anne baba olamıyor, değil.
Herkes insan olamıyor.
Bir başkasının mutluluğu bozmak için çalışmak, ancak sevgiden yoksun kalplerin ürünüdür.
Kibir ise karakterinde ve kendinde türlü türlü birikimler sağlayamadığında, tek fazla noktanla başkalarını vurduğun şeydir.
Şuan inanın sizin durumunuzun aksini yaşıyorum, ve yine de o insan için üzülüyorum.
Zamanında ondan çektim ama şuanki seçtiği yolda, maddi manevi kültürel olarak ezilen taraf olacak ve bu beni üzüyor.
İyiyi, güzeli göstermeye çalışırken, onun görgü ve kültür eksikliğini bildiğim için, kırmadan yol yordam hakkında hikayeler uydurup aklında yer etmeye çalışırken, onun cehaleti karşısında ‘kendi seçimi, beğenisi ne yapayım daha fazla’ diye çekilmek zorunda kalıyorum.
Çünkü merhamet duygusu var tohumumda, ve özellikle vicdan ve merhamet bir insanda yoksa, heykelle muhattapsınız demektir.
Umarım eşiniz tekrar bir formatlamaya maruz kalmadan, durumu toparlarsınız.
Özbenliği bu kadar gelişmiş aslında yeni oluşmuşken, yıkılması demek, bundan sonra dikiş tutmaz bir karaktere dönmesine neden olur.